Transcriptie

Zou ik dit wel schrijven, dacht ik zo’n honderd keer? Geen smakelijk onderwerp namelijk.

Maar de gedachte aan de analogie is hardnekkig. Ondanks het nogal bizarre onderwerp is de gelijkenis zo sprekend.

Dus ik doe het toch 😂

—

Strategie en Autoriteit

Strategie en Autoriteit is voor veel mensen die Human Design ontdekken een teleurstelling.
Is het dat maar?
Want keer op keer krijg je te horen: volg je Strategie en eer je Autoriteit.
Alsof dat alles is wat je nodig hebt.

Mensen duiken al snel dieper in Human Design zonder dat ze dit fundament goed begrijpen. Of ze begrijpen het wel, maar negeren hun Strategie en Autoriteit toch.

Been there, done that 😅
Ik voelde heel veel weerstand tegen Strategie en Autoriteit en dook net zoals vele van mijn mede-experimentators steeds dieper in Human Design. Maar dat hielp helemaal niet. Ik werd telkens weer terug geworpen op het fundament, de basis, en toen mijn geest daar genoeg van had, besloot het maar dat Human Design niet werkte, niet klopte, etc. En zo kon ik mijzelf weer op een andere manier bezig houden, door te gaan bewijzen dat het niet klopte, waarom het niet klopte, etc., zolang ik maar niet aan die Strategie en Autoriteit hoefde.

Het is volstrekt normaal en natuurlijk om in de eerste jaren van je experiment die weerstand te voelen. En soms zijn we ons helemaal niet bewust van die weerstand, maar je merkt het wel doordat je eigenlijk je Strategie en Autoriteit niet echt volgt, maar voortdurend in vraag stelt, negeert, uit de weg gaat, etc.

Zo was het bij mij ook.
Het duurde zo’n drie jaar voor ik begon in te zien dat er geen “shortcuts” zijn, dat alles neerkomt op dat fundament, dat ik op geen enkele manier Strategie en Autoriteit kan omzeilen. Dat het proces niet met de geest te controleren valt.

En de voorbije dagen kreeg ik opeens een openbaring: hoe ik het belang van Strategie en Autoriteit wat meer begrijpelijk en tastbaar kan maken… in een… wel ja, anus-analogie 💩🤷🏻‍♀️

—

De anus-analogie

Eigenlijk zouden we dit als kinderen op school moeten leren. Hoe we kunnen mee-flowen met ons lichaam. In plaats van ons denken boven alles te zetten en zo de boel niet alleen te forceren, maar ook die bewuste verbinding met ons lichaam te verliezen.

Stel je voor, je moet voor nummertje twee.
Jouw lichaam laat jou die aandrang voelen. Schijnbaar heb je nu een keuze: of je negeert het en gaat niet naar het toilet (omdat het jou niet uitkomt, geen tijd, de geest bedenkt wel een reden en jij gaat daarnaar handelen), of je gaat wel en dan zijn er weer schijnbaar andere keuzes.

Als je niet gaat, dan ga je al meteen regelrecht in tegen de natuur van jouw lichaam. De aandrang is er immers niet voor niets. Jouw lichaam is een vernuft systeem dat precies weet wat het nodig heeft, en in dit geval: lozen die handel, want deze stoffen zijn niet bruikbaar.

Als je niet toegeeft aan de aandrang, om wat voor reden dan ook, dan is het jouw geest die het roer overneemt, maar dat heeft natuurlijk wel gevolgen voor het lichaam. En onrechtstreeks dan ook weer voor de geest, want die gaat zich evengoed ellendig voelen. Soms merken we dat niet meteen, maar op de langere termijn kunnen de problemen behoorlijk ons leven verpesten.

Maar hé, stel dat je wél luistert naar die aandrang (wat je hopelijk altijd doet) en je gaat op het toilet zitten, dan hebben we weer die geest die er schijnbaar in tussen kan komen. Ik zeg schijnbaar, want in werkelijkheid hebben we eigenlijk geen keuze, maar vanuit het oogpunt van de geest lijkt die keuze er wel te zijn.

Geen keuze in dit geval betekent dat als we niet de natuurlijke weg volgen, er sowieso minder fijne consequenties zullen zijn. We maken ons leven in dat geval moeilijker dan het is. Voor het lichaam is er immers geen keuze: alles verloopt precies volgens dat vernuft systeem; het lichaam weet precies wat er moet gebeuren. En dat hoeven we alleen maar te volgen. Het lichaam zijn ding laten doen.

—

Persdrang

Maar wat gebeurt er vaak?
De geest komt er in tussen en negeert hier alweer de natuurlijke flow.

Je hebt immers geen tijd om lang op het toilet te zitten en het allemaal aan je lichaam over te laten. Of je vindt er helemaal niks aan en wil zo snel mogelijk van het toilet af. Puur tijdverlies, denk je misschien. De geest bedenkt wel een verhaal.

In plaats van die natuurlijke beweging van je darmen en je anus te laten gebeuren, ga je persen, duwen, forceren om het proces te versnellen. En vaak werkt het ook, voor vele jaren zelfs, vooraleer je er de gevolgen van gaat dragen. Heb ik weer mooi gefikst in 37 seconden, denk je dan misschien. Maar de geest beseft amper welke ravage het eigenlijk aanricht.

Net zoals op het toilet kunnen we heel wat jaren onze Strategie en Autoriteit negeren en onszelf door het leven heen “denken” of forceren. Maar vroeg of laat dragen we daar de gevolgen van. En die zijn voor de meeste mensen bijlange niet mals.

Een van de gevolgen van je darmen en anus een handje helpen is last krijgen van aambeien bijvoorbeeld, al merk je dat misschien pas op latere leeftijd. Maar je kan ook darmontstekingen krijgen, overbelasting van de anus- en bekkenbodemspieren, darmverzakking, scheurtjes in de anus die dan gaan ontsteken, etc. En dat zijn slechts enkele van de lokale, fysieke gevolgen.

—

Compleet

Als we meestromen verspillen we niet eens zoveel energie. En dan blijkt zo’n toiletbezoek ook minder lang te duren dan we hadden gedacht. En zelfs als het wat langer duurt… er is schoonheid in dat proces.

Ik moet dan altijd denken aan wat mensen op het einde van hun Clubhouse-verhaal zeggen: “Ik ben compleet.” Wel, in dit geval, als we meestromen, dan gaan we op een gegeven moment voelen we dat het proces “compleet” is. Het lichaam is voldaan. Alles komt weer tot rust. Héérlijk!

Tijdens het proces kan het er behoorlijk “messy” aan toegaan, maar het natuurlijk afronden van zo’n proces is verrassend “schoon,” zou je kunnen zeggen. Dat is vaak niet het geval als we onszelf er doorheen forceren. En dan voelt het ook vaak niet als “voldaan,” maar eerder als “de klus is weer geklaard,” tot die klus opnieuw geklaard moet worden. Het spanningsveld blijft wat hangen. Je lichaam werd ook danig onder spanning gezet.

Het is gek hoe anders het voelt als het proces is afgerond. En toch weet je dat je ooit weer naar het toilet moet. Dat het proces weer van voren af aan herbegint. Maar het is zo’n natuurlijk iets dat je eigenlijk vol verwondering kan zijn voor hoe dat dan allemaal werkt. Het vernuft systeem. Bijna alsof je het nieuwe proces al verwelkomt, want dan kan je dat vernuft systeem nogmaals aanschouwen. En dat “voldaan” gevoel ervaren.

En ik ken veel mensen die hun telefoon of een tijdschrift meenemen op het toilet. Die nemen er dan ook echt de tijd voor, wat op zich wel goed is. Maar het kan evengoed entertainend zijn om mindful door het proces te gaan, helemaal aanwezig bij dat vernuft van je lichaam. Je leert ervan. Een welkom en belichaamd meditatie-moment. Een check-in met je lichaam. Een moment van lichaams-intimiteit.

Het is ook een mooie reminder aan het fundament van Human Design: volg je Strategie, eer je Autoriteit.
Dus als jij nog veel van die reminders nodig hebt (zoals de meesten van ons), dan zou ik aanbevelen om bij het proces te blijven met je aandacht, als het ware je lichaam vanaf de zijlijn te aanschouwen, vol bewondering voor het vernuft.

—

Ongemak

Als we mee-stromen is het een moeiteloos doen.
Al kan er wel wat ongemak zijn.

Het ongemak komt wanneer we midden het proces zitten en daar kan de geest wel wat moeite mee hebben. Er gebeurt van alles en we zijn nog niet voldaan. Onze eerste impuls is dan namelijk om van het ongemak af te geraken, zo snel mogelijk, en dat is het punt waarop allicht veel mensen gaan persen, duwen, forceren. Komaan lichaam, denk je dan misschien.

Maar als je het ongemak toelaat en je lichaam van nature het werk laat doen — hoe lang of hoe kort dat ook duurt; jij bent dan een observerende deelnemer, je bemoeit je niet met het natuurlijke proces — dan is het zo weer voorbij en krijg je dat voldane gevoel als het proces is afgerond.

Niets is fijner dan een compleet en afgerond proces ervaren.
Wat een voldoening geeft dat!
Tevredenheid voor Generators. Vrede voor Manifestors. Succes voor Projectors. Verwondering voor Reflectors.

Weet je, als ik naar het toilet ben geweest en het proces is van nature voldaan, dan voel ik ze allemaal: tevredenheid, vrede, succes en verwondering!
Grappig toch, hoe zoiets alledaags tot jouw Type’s signatuur kan leiden?

—

Het Human Design-fundament

Misschien begrijp je nu ook dat, als je niet dat proces kan ondersteunen zonder inmenging van je geest, het ook niet uitmaakt hoeveel je van je lichaam, darmgezondheid, stoelgang, toilet-etikette, etc. af weet. Dat zijn allemaal details waar de geest zich danig mee kan bezig houden, maar het leidt daarom niet naar het mee-stromen.

Net zoals je ook diep in Human Design kan duiken en van alles leert over vertering en omgeving en variabelen, en je je poorten uitpluist tot op het niveau van kleur, toon en base: als je het fundament niet beet hebt, dan is dat gewoon maar ruis, afleiding, een bezigheid van de geest zonder echte inhoud.

Zo kan de geest zich jaren bezig houden met het vergaren van informatie, daarbij de schijn opwekkend dat je daardoor je design gaat leven, maar in werkelijkheid verandert er niet echt iets. Je staat jezelf nog steeds in de weg. Je volgt nog steeds de weg van de geest met zijn “vrije wil” en dwingende bemoeienissen.

Je kan zo schijnbaar ook een succesvolle Human Design-coach worden en mensen van alles gaan leren over Human Design. Je kan er bakken geld mee verdienen en de indruk wekken dat jij het wel voor elkaar hebt. Maar wat betekent het écht?

—

Geen keuze

Het leven gaat altijd z’n eigen gang. Ons lichaam ook.
We kunnen mee-stromen en het onszelf wat makkelijker maken, of we kunnen het leven blijven “bedenken” en ook denken dat dat het echte leven is. Zoals: mijn toiletbezoek moet dan en dan gebeuren en op die en die manier. En alles wat daarvan afwijkt moet dan “gecorrigeerd” worden. Vaak zijn dit onbewuste overtuigingen en merken we dat pas als de problemen zichtbaar worden.

Strategie en Autoriteit gaan dus veel dieper dan onze geest denkt.
Maar het klinkt zo eenvoudig dat de geest het amper wil geloven.

De antwoorden liggen immers niet in onze geest. En dat is voor de geest natuurlijk een bittere pil om te slikken. Het duurt dus doorgaans wel even voor Strategie en Autoriteit écht gaan landen. Je kan jezelf heel lang voor de gek houden (sommige mensen hun leven lang zelfs).

Het is niemands schuld.
Het is gewoon hoe onze maatschappij momenteel is, hoe we van kleins af aan zijn geconditioneerd. Ook onze ouders, onze leraren op school, onze baas op het werk; zij zijn ook allemaal “slachtoffer” van die conditionering. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje (de gehomogeniseerde wereld) ook al zijn we allemaal erg uniek.

De geest heeft lange tijd aan het roer van het leven gestaan als deel van onze evolutie.
En nu komt aan die tijd een eind.

Die transitie is al in volle gang — velen van ons voelen het al jaren.
Maar het proces kan niet worden versneld of geforceerd — er zijn geen shortcuts. Het is wat het is; we hebben allemaal onze unieke reis en we zijn allemaal ook deel van de collectieve reis.

“Geen keuze, wat te doen,” zei Ra Uru Hu.
Maar hij zei bovenal en vooral: “Volg je Strategie, eer je Autoriteit; ontspan, leun lekker achterover en geniet van de reis.”

Denk er maar aan, de volgende keer als je op het toilet zit 💩

—

Vond je dit waardevol?

Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal

---

---