Transcriptie
Het deconditioneringsproces is een heuse heldenreis: om jouw ware natuur te eren, zelfs op gespannen voet met de wereld.
In jouw Human Design grafiek merk je allicht twee dingen op:
- Er zijn delen ingekleurd.
- Er zijn delen wit.
Het ingekleurde gedeelte noemen we de definitie (gedefinieerd). Dit is jouw natuurlijke en unieke manier van zijn, voorzien van gaven, talenten en capaciteiten.
Het witte gedeelte noemen we open (niet-gedefinieerd). Dit zijn vensters waardoorheen we andere manieren van zijn en doen kunnen aanschouwen in de wereld.
—
Conditionering
Er is echter een gevaar: door de druk van buitenaf die we ervaren doorheen onze openheid (het witte gedeelte in onze grafiek), worden we gepusht en verleid om die andere manieren van zijn, zien, doen en voelen te adopteren, ons eigen te maken.
Denk bijvoorbeeld eens aan het schoolsysteem — zeker in mijn tijd, in de jaren ‘80 en ‘90 werd er heel veel nadruk gelegd op jezelf verbeteren in de vakken waar je niet goed in was. Maar er werd weinig rekening gehouden met je sterktes, je talenten en je gaven. Daardoor verloor ik keer op keer heel wat zelfvertrouwen. Daardoor begon ik mezelf ook hard te pushen om te voldoen aan de verwachtingen. Het werd een vereiste om uiteindelijk mijn diploma te behalen.
Ongezonde conditionering gebeurt dus wanneer we die andere manieren van zijn, die niet tot onze definitie behoren, gaan vastzetten in ons lichaam en na gaan streven alsof het deel uitmaakt van wie we zijn. Die conditionering kan daardoor de overhand nemen en onze natuurlijkheid en uniekheid verder wegdrukken.
—
Wat is liefde?
Daarom is deconditioneren een heuse heldenreis: om je essentie te voelen, je ware natuur te eren, zelfs op gespannen voet met de buitenwereld, met die wereld om jou heen.
De meest liefdevolle daad jegens onszelf is daarom om ons te herinneren wie we zijn. Kan jij jezelf toelaten je te herinneren wie je écht bent, ook als de ander jou niet ziet, (h)erkent of bevestigt in wie je bent? Ook als je tegen de status quo in gaat?
Dit bedoelde Ra Uru Hu, de grondlegger van Human Design, allicht met “hou van jezelf.” Het is geen egoïstische daad, maar de grootste dienst die je jezelf en de wereld van vandaag kan bewijzen. Maar dat vraagt heel veel moed.
“If you allow someone to be who they are and they allow you to be who you are, then that’s love. Anything else is torture.”
— Ra Uru Hu
—
Proces van bewustwording
Fijn is het om te weten dat onze essentie en natuur er altijd is. Het blijft levend in onszelf, ook als we het wegdrukken met conditionering.
We zijn dus niet beschadigd en niets hoeft worden te hersteld of geheeld.
Het enige wat ons te doen staat is ons terug bewust worden van onze natuurlijkheid en uniekheid, zodat het weer door ons heen kan schijnen, zodat we het kunnen leven, zodat het weer alle ruimte en vrijheid krijgt.
Het is dan ook geen proces van zelfontwikkeling, zelfverbetering of zelfheling, maar een proces van bewustwording. Alhoewel zelfontwikkeling misschien wel in de buurt komt: het zelf letterlijk “ontwikkelen” als in alle conditioneringslaagjes afpellen om ons ware zelf weer te laten doorschijnen. Maar dat is meestal niet wat mensen onder die term begrijpen. Meestal wordt daaronder begrepen: iemand worden die we (nog) niet zijn.
Het is een proces van ontwaken in het zien en ervaren van het leven zoals het is.
Het is een proces van ontspannen in het lichaam en niet langer de geconditioneerde geest toelaten om wat vanzelf in beweging komt te gaan bevechten of besturen. In de plaats daarvan laten we onze ware natuur ons leiden en merken we simpelweg op waar het ons naartoe brengt.
—
Het leven aankunnen
Het is niet onze openheid (het witte gedeelte in onze grafiek) die ervoor zorgt dat we het leven aankunnen. Het is onze definitie (het ingekleurde gedeelte) dat alles wat ons leven ons toegooit aankan.
Wanneer we opgroeien, echter, worden we voortdurend verleid om onze natuur te overschrijven in ruil voor een gevoel van veiligheid of stabiliteit of wat het ook is dat je geest denkt nodig te hebben.
Als we ouder worden wordt het ook steeds moeilijker om dat vast te blijven houden. Het lichaam raakt stilaan uitgeput en wanneer het chronisch genoeg is, ervaren we op termijn een tekort aan vitaliteit of wordt ons lichaam ziek.
—
Niet persoonlijk
Strategie en Autoriteit zijn dan weer eenvoudige principes die ons terug in afstemming brengen met ons lichaam, onze ware natuur.
Het is het lichaam dat ons op een natuurlijke en unieke manier, die ons eigen is, door het leven beweegt en navigeert. Niet de geest.
Wanneer we ons overgeven aan wat ons lichaam, ons design ons toont, dan beseffen we ook dat veel van die natuurlijke beweging niet persoonlijk is. Het is puur mechanisch.
Maar de geest neemt al snel bijna alles persoonlijk.
Toch heeft weinig van wat anderen doen met ons te maken. Het is dus niet meer dan mechaniek.
—
Smeerboel
De geest legt zich daar niet zo makkelijk bij neer, echter.
De drang om met de vinger te wijzen, anderen te overtuigen te veranderen, schuld en schaamte aan te praten, of onszelf suf te compromitteren om de ander tegemoet te komen, is heel erg groot.
We worden voortdurend gepusht om onszelf te conformeren tot de norm, tot wat sociaal aanvaard wordt, tot de regels van het maatschappelijk spel dat lak heeft aan onze natuurlijkheid en uniekheid.
In die wereld werden we geboren en geconditioneerd, sommigen met al wat meer privileges dan anderen.
Het hele proces wordt daardoor een grote homogene smeerboel.
Voor alle partijen eindigt het steevast in lijden.
Onze honger naar energie, macht, (h)erkenning, veiligheid, stabiliteit, etc. drukt zo onze natuurlijkheid en uniekheid dieper weg. We leven dan een leven dat niet van ons is. En we zijn er ons ook vaak niet van bewust, tot de smeerboel zo ondraaglijk wordt dat we wel moeten actie ondernemen. Maar vele mensen leven een niet-zelf leven tot op hun sterfbed.
—
Perfectie
Het is dan ook een paradox om beide delen van onszelf als perfectie te beschouwen.
Zoals ik al eerder schreef: er hoeft niets gefikst of hersteld te worden. Want er is niets kapot. Er is niets beschadigd of gebroken. Het is simpelweg conditionering en er is geen ontsnappen aan.
Human Design daagt ons uit om overal perfectie in te zien.
Ons design, onze definitie is perfect. Maar ook onze openheid is perfect.
Conditionering is niet iets om zo snel mogelijk van af te proberen raken, want van het moment dat we geboren zijn tot het moment dat we sterven, zullen we conditionering ervaren.
De sleutel zit ‘m in bewustzijn. In bewuste aandacht. In het zien en (h)erkennen van onze conditionering. In het liefhebben van zowel onze definitie als onze openheid.
—
De heldenreis
Anderen en jezelf toestaan om te zijn wie we zijn is een proces van acceptatie en overgave, van aandachtig zijn en aanwezig zijn in ons eigen leven, met alle conditionering die daarbij hoort. En dat proces kan met momenten erg pijnlijk zijn. Vandaar dat het ook een heldenreis is.
Deze heldenreis van alleen al het volgen van onze Strategie en het eren van onze Autoriteit daagt ons uit om alles wat we hebben geleerd in vraag te stellen. En dit steeds opnieuw te doen bij alles wat we ervaren en nog zullen leren.
Het geeft ons echter geen toestemming om de impact van onze daden te negeren. Maar het kan wel een deur openen naar onszelf bevrijden van al die vergeefse, uitputtende pogingen om de realiteit te veranderen.
De reis begint met het toelaten, accepteren en omarmen van je eigen beperkingen, de limitaties van je unieke design en eindigt uiteindelijk — buiten de wil en de agenda van de geest om — met het overstijgen van die limitaties.
Welkom in de Maya van het menselijk bestaan…
—
Vond je dit waardevol?
Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal
0 reacties