Transcriptie

Het lichaam houdt conditionering vast. En dat kan ons enorm belemmeren in het eren van onze Autoriteit.

Een tijdje geleden hoorde ik Mary Ann Winiger in een van haar video’s zeggen hoe verbaasd ze was over de onzin die wordt verkocht op social media. En daarbij gaf ze een voorbeeld van hoe Human Design-mensen beweren dat de Sacrale respons een “beweging naar iets toe” (of van iets weg) kan zijn en dus niet altijd een geluid.

Ik ben daar de voorbije maanden heel veel mee bezig geweest.
Wat is nu die Sacrale respons? Wat zijn die Sacrale geluiden?

Ik heb heel wat Generators en Manifesting Generators met Sacrale Autoriteit geobserveerd en woonde ook enkele Zoom-calls van Mary Ann Winiger bij (zij is een pure Generator) waarin ik die Sacrale respons in actie zag.

—

Sacrale Autoriteit

Op een van die calls kwam er ook een vraag van een Generator die haar Sacrale respons nog niet had gevonden, over wat het nu precies is. En wederom deelde Mary Ann dat het om een Sacraal geluid gaat waar je geen controle over hebt. Het komt gewoon op vanuit je onderbuik en je merkt het geluid op. Het is de enige waarheid voor Sacrale Autoriteit-types.

Vervolgens ging ze verder met uitleggen dat het geen beweging van het lichaam is naar iets toe als het een “ja” is of van iets weg als het een “nee” is. Althans, niet in het begin. Het proberen voelen van zo’n beweging zou alleen maar eindigen in verwarring als je nog niet voldoende gedeconditioneerd bent.

Dus waarom zou je het jezelf zo moeilijk maken als Sacrale Generator of Manifesting Generator, wanneer het ook makkelijker kan met een Sacraal geluid?

—

Met z’n allen getraumatiseerd

Het lichaam houdt conditionering vast, zei ze.
En ja, dat klopt. In de cursus traumacoaching die ik volgde en de vele boeken die ik over het thema las, zoals het bekende boek “De Tijger Ontwaakt” van Peter Levine, is het algeheel bekend dat het lichaam trauma opslaat.

Een trauma kan iemands veilige aannames over de wereld helemaal vertroebelen en zelfs verbrijzelen. En vaak merken we niet dat we de wereld bekijken vanuit fragmentatie. Slechts enkele delen van ons wezen lijken dan aanwezig te zijn, terwijl andere delen onbereikbaar blijken of ronduit afwezig.

De meest voorkomende ervaring als gevolg van trauma is dat we een splitsing ervaren tussen ons lichaam en ons hoofd. Mensen benoemen het hoofd wel eens als “veilig” terwijl het lichaam net als erg onveilig aanvoelt. Het lichaam is dan een plek waar onze overlevingsmechanismen lijken te heersen, aangestuurd door ons centrale zenuwstelsel. En dat kan heel wat angst opwerpen. Vaak is die angst een directe impuls vanuit het zenuwstelsel die “gevaar” opmerkt.

Veel mensen willen daar niet komen. En dat is erg begrijpelijk.
Vaak voelt het alsof we dood zullen gaan als we onszelf toelaten daar te gaan.

Maar hoe kan je dan je Autoriteit volgen als we het lichaam niet durven te voelen, laat staan te bewonen?

Je Innerlijke Autoriteit cultiveert net die verbinding met het lichaam, als het ware het “bewonen” van je lichaam als voertuig waarbij jouw bewuste “ik” slechts de passagier is.

Ja, daar wringt het schoentje wel. En dan hoef je niet eens aan serieuze “grote T” trauma’s te denken, maar ook aan kleinere en complexe trauma’s en kluwen van allerhande aanpassingen en overlevingsstrategieën die uiteindelijk onze latere gedragingen en onze kijk op onszelf en de wereld gaan bepalen.

En zo is iedereen in de kern getraumatiseerd en diep geconditioneerd.
Vaak begint het al in de vroege kindertijd omwille van hoe onze maatschappij werkt en hoe we dus al van heel jongs af aan onze ware natuur moeten verlaten om te overleven. Soms al van in de baarmoeder. Zelfs als het om dingen gaat waar je geen bewuste herinneringen aan hebt: toch zijn ze er. Je lichaam weet er immers alles van.

We ervaren ook intergenerationeel trauma en collectief trauma, verbonden aan onze tijdsgeest, cultuur en gebeurtenissen die een impact hebben op de wereld. Denk bv. aan 9/11 of de aanslagen in Brussel van 2016. Maar ook aan indrukken van oorlogstrauma dat we bv. subtiel en minder subtiel via onze grootouders hebben geërfd (van Holocaustoverlevers bv.). Volgens onderzoek kunnen trauma’s tot 6 generaties verder genetisch worden doorgegeven. Veel recenter ervoeren we nog zo’n collectief trauma: de Covid-pandemie.

—

Fragmentatie

Emoties kunnen ook in een soort “bevroren” staat opgeslagen liggen in het lichaam. We kunnen er moeilijk of helemaal niet meer bij komen. We ervaren dan een splitsing tussen wat we als “gevoel” aanduiden en de werkelijke emoties. Vaak gaat dit “gevoel” net over het niet kunnen voelen van emoties, over een soort van gevoelloosheid die we ervaren.

Wanneer we trauma ervaren kan de situatie namelijk zo overweldigend zijn dat we de energie moeten vasthouden in het lichaam, omdat, als we die energie naar buiten zouden laten komen (zoals werkelijk vluchten of vechten) het de situatie zou kunnen verergeren. Soms voelden we ons zo machteloos dat we niet wisten hoe we die energie naar buiten konden brengen. Soms bleef de situatie aanhouden (denk bv. aan de Covid-pandemie) waardoor we voor een langere tijd blootgesteld werden aan gevoelens van angst en machteloosheid, waar we geen idee van hadden hoe we ermee moesten omgaan.

Voor een klein kind kan zelfs een schijnbaar “klein” trauma levensbedreigend zijn. Om te overleven houden we die energie vast in het lichaam, die dan verborgen ladingen worden die in het lichaam zijn opgeslagen, maar waar we ons niet langer bewust van zijn.

—

Tweede natuur

Die opgeslagen ladingen komen dan te pas en te onpas naar de oppervlakte wanneer we “getriggerd” worden in nieuwe situaties die we als gelijkaardig en bedreigend ervaren. Maar veelal bouwen we eerder beschermende structuren eromheen en gaan we bewust en onbewust situaties die bedreigend zouden kunnen zijn vermijden. Veel mensen beseffen na verloop van jaren niet meer dat ze überhaupt getraumatiseerd zijn en zijn zo ook de verbinding met hun lichaamswijsheid kwijtgeraakt. Ze opereren nog puur vanuit overlevingsstrategieën en ingesleten patronen die voortkomen uit die strategieën en beschouwen dit als “dit ben ik” of “dit is mijn natuur.”

Op termijn ervaren we wel zoiets als posttraumatische stress-symptomen. Dit kan gaan om onverklaarbare spanningen in het lichaam, moeite hebben met emoties te managen en te uiten, overgevoeligheid jegens bepaalde stimuli, allerlei vage fysieke klachten, mentale instabiliteit, woede-aanvallen, angststoornissen, slaapstoornissen en noem maar op, soms tot regelrechte immuunstoornissen, aandoeningen van het zenuwstelsel en chronische ziekten.

Zo zijn er ook kleinere trauma’s en heel wat conditioneringen die opgeslagen worden in ons lichaam. Het hoeft zelfs helemaal niet om trauma te gaan, maar puur om opgroeien in een bepaalde omgeving, of “opgevoed worden.” Niemand ontsnapt eraan.

Ons lichaam wordt eigenlijk gedwongen zich aan te passen aan situaties en slaat die “bevroren energie,” die verwijst naar hoe we van nature hadden willen reageren op een situatie, op. Uiteindelijk wordt dat gedrag onze “tweede natuur,” wat natuurlijk helemaal niets met onze natuur te maken heeft maar slechts geadopteerde, aangeleerde en geforceerde gedragingen zijn waarin we ons moesten aanpassen om te overleven.

In trauma-therapie, en in het bijzonder in het werk van Peter Levine, wordt die “bevroren” energie terug opgespoord en naar buiten gebracht. Je geeft je lichaam als het ware toestemming om die “bevroren beweging” alsnog af te maken zodat je weer verder kan en je terug in je kracht komt. Vaak gaat dit ook gepaard met het uiten en loslaten van vastzittende emoties, te beginnen met terug contact maken met je emoties en deze durven toelaten.

—

Conditionering, trauma-respons of Autoriteit?

In dat oogpunt is het voor de meeste mensen daarom niet slim om de “beweging” van hun lichaam te volgen en dat als Sacrale respons te zien. Het is niet omdat jouw lichaam ergens naartoe beweegt of zich opent naar iets toe, dat dat ook meteen betekent dat je Sacraal “ja” zegt. Evenmin is het omgekeerde waar.

Vaak beseffen we dus niet dat ons lichaam reageert vanuit al die conditionering die het in het spiergeheugen en celgeheugen heeft opgeslagen. Die “bewegingen” en gewaarwordingen zijn dus meestal niet betrouwbaar. Het bevestigt veel vaker de conditionering of de trauma-respons.

Daarom hamert Mary Ann zo enorm op het Sacrale geluid. De waarheid voor een Sacrale Generator of Manifesting Generator zit ‘m dus niet altijd in wat het lichaam aan sensaties laat voelen (toch zeker niet in het begin van je experiment), maar in het primitieve geluid dat spontaan uit je mond ontsnapt wanneer een ja/nee-vraag aan je wordt gesteld. Maar ook dat is een proces, want de meeste mensen laten hun Sacrale geluiden niet toe in het begin.

In het begin wil de geest daar bovenop zitten en die geluiden controleren of beheersen, omdat je natuurlijk niet weet wat voor geluid het zal zijn en je ook niet altijd klaar bent om dat geluid te horen. Het kan best beangstigend zijn om je Sacraal ergens “ja” tegen te horen zeggen, buiten jouw controle en weten om. Vooral als de vraag gevoelig is (zoals bv.: Wil je een einde maken aan dit huwelijk?).

—

Zeven jaar deconditioneren

Dat 7-jarig deconditioneringsproces is er niet voor niets. Het neemt minstens zeven jaar in beslag om de meeste cellen in ons lichaam te vernieuwen, waardoor opgeslagen conditionering voldoende kan worden losgelaten om een notie te hebben van wie je écht bent. Maar dan moet je wel van in het begin zoveel mogelijk jouw Strategie en Autoriteit volgen, anders bevestig je die conditionering weer en neemt jouw lichaam die informatie opnieuw mee bij de celvernieuwing.

Die zeven jaar is dus een ideaalbeeld dat Human Design schept.
In realiteit lijkt het een levenslange reis te zijn met onszelf waarin we telkens een laagje gaan afpellen en loslaten en zo dichter te komen bij die ware natuur die onder al die laagjes verborgen ligt.

Het is best een opgave als je daar zo even bij stilstaat.
Menige mensen hebben allicht eerst een soort trauma-therapie nodig om hun diepste conditioneringen, de meest triggerende conditionering, te kunnen blootleggen en begrijpen voor ze ook maar in staat zijn om zich een beetje over te geven aan Strategie en Autoriteit.

Het goede nieuws is dat we dus niet “stuk” zijn.
We zijn onze ware natuur niet kwijt geraakt. Het is er nog steeds, onder al die laagjes. Door die laagjes ervaren we het leven gefragmenteerd, als het ware gecompartimentaliseerd en hoe meer laagjes we gaan afpellen, hoe meer duidelijk wordt hoe alles met elkaar verbonden blijkt te zijn.

Onze conditionering (en onze trauma’s) zijn daarom onze grootste leermeesters.
Ook worden we voortdurend geconditioneerd in het dagelijkse leven, elke seconde van elke dag. Alleen worden we steeds wijzer in het verschil zien tussen die conditionering en wie we écht zijn.

Conditionering is an sich dus niet slecht, als we er ons maar bewust van worden en er niet aan vasthouden. Wat wel destructief is is je niet bewust zijn van je conditionering en ze zo jouw leven laten beheersen in de veronderstelling dat dat is wie jij bent.

—

En wat met die andere Autoriteiten?

Maar wat als je geen Sacrale Autoriteit hebt, maar emotionele of Milt-autoriteit?

Dat zijn veel minder duidelijke Autoriteiten om mee te werken. En het wordt al een pak lastiger als je Ego-, Zelfgeprojecteerde of Mentaal-geprojecteerde Autoriteit hebt. En dan hebben we het nog niet over Reflectors gehad die ontzettend veel tijd nodig hebben om tot een correcte beslissing te komen.

Ja, wat moet je met die vage Autoriteiten?

1. Bij emotionele Autoriteit moeten we onszelf dus weer leren toestaan onze emoties te (door-)voelen voor we het verschil leren tussen wat gevoelloosheid (het niet kunnen toelaten en voelen van emoties) is en wat die “helderheid” is waar Ra Uru Hu over spreekt als je door je emotionele golf bent gegaan.
2. Bij Milt-autoriteit moeten we net leren om ons af te stemmen op een veel subtielere energie in ons lichaam waarin we de “stille stem” of “zachte por” van onze intuïtie kunnen horen en ervaren. Dit vraagt van ons natuurlijk dat we durven “mindful” in het moment aanwezig te zijn, want die intuïtie is enkel in het moment te “horen.”
3. Bij Ego-autoriteit moet je het verschil leren kennen tussen wat je écht wil, waar jouw wilskracht dus naartoe stroomt, en de duw die vanuit jouw overlevingsstrategieën komt. Soms wil je iets omdat het jou iets oplevert (namelijk het vermijden van een pijnlijke situatie, bv.), maar is dat niet wat je écht wil.
4. Bij Zelfgeprojecteerde Autoriteit moet je het verschil kennen tussen wat authentieke expressie is via jouw stem en wat niet. Kan jij het verschil in toon opmerken, de manier waarop je iets zegt? Het ene is authentiek en verklapt jou welke richting je uit moet en het andere zet je alleen maar op een dwaalspoor.
5. Bij Mentaal-geprojecteerde Autoriteit (wat eigenlijk geen Innerlijke Autoriteit is) wordt het nog trickier en neemt het veel meer tijd in beslag, omdat deze Autoriteit voornamelijk reflectief is. Door met verschillende mensen te praten merk je dat er verschillende manieren van informatie verwerken gaande zijn. Door te praten met verschillende mensen krijg je meer helderheid over wat te doen, wanneer en met wie. Je luistert daarbij naar jouw eigen stem, niet naar wat anderen zeggen. Merk jij dus het verschil op wanneer jij écht naar je eigen stem luistert en daar informatie uit haalt en wanneer je je laat leiden door de ander? Durf jij ook écht woorden te geven aan wat er in jou omgaat?
6. En tenslotte met Maan-autoriteit moet je durven naar elk aspect en elke hoek van een situatie te kijken. Als je niet alles durft te zien of als je jezelf onder tijdsdruk laat zetten, opjaagt of haast, dan mis je belangrijke inzichten. Je waarneming wordt beïnvloed door de vele energieën die je via jouw open centra binnen neemt en als de wereld je overweldigt dan is het erg moeilijk om bij dat proces te blijven en je aandacht vast te houden. Reflectors moeten allicht de meest mindful mensen zijn als het gaat om conditionering en trauma die hun kijk op de dingen beïnvloedt.

En dit zijn maar enkele voorbeelden van hoe je met je Autoriteit zou kunnen werken in relatie tot conditionering en trauma.
In realiteit is het veel genuanceerder en voor iedereen uniek.

M.a.w., je kan er simpelweg niet van uitgaan dat omdat jij weet dat jouw lichaam alle wijsheid heeft, het slechts een kwestie is van je daarvoor open te stellen. Dat openstellen is slechts de eerste stap. Maar het échte “werk” begint dan pas. Weten alleen is niet genoeg. Dan kom je allicht op het eerste laagje terecht — en het is een confronterend, vaak pijnlijk en rommelig proces waarin de geest uitgedaagd wordt z’n stevige grip los te maken — waarna nog vele, vele laagjes volgen.

Uiteindelijk, voor mij, werd het een manier van leven.
Het “werk” aan mezelf is een manier van leven. Misschien is het wel precies waarvoor we op de wereld zijn gezet: om net dat proces door te maken, als deel van onze individuele en collectieve evolutie van dit moment, eigen aan onze generaties van deze tijdsgeest, opdat nieuwe generaties daarvan kunnen profiteren en we de wereld naar een nieuw niveau kunnen tillen.

—

Vond je dit waardevol?

Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal

---

---