Transcriptie
Voor practicum tijdens mijn Living Your Design Guide-training had ik een persoonlijk verhaal gedeeld.
We kregen namelijk van John & Amy de opdracht om iets voor te bereiden over een van de negen centra.
Ik koos voor mijn gedefinieerd Ego. Hieronder deel ik mijn verhaal door wat ik voor practicum in het Engels had geschreven verder uit te werken in het Nederlands.
—
Mijn Ego-definitie
Hierboven zie je hoe mijn Ego gedefinieerd is.
Ik heb het Kanaal van Community (37-40) en de Poort van de Egoïst (26) zowel in mijn Design (rood) als Persoonlijkheid (zwart).
Mijn Ego-definitie is dus ook emotioneel, doordat het een verbinding maakt met mijn gedefinieerd Solar Plexus-centrum. Poort 37 is trouwens mijn enige activatie in het Solar Plexus.
Ik deel dit met jou omdat het onmogelijk is om een gedefinieerd centrum te isoleren. Hoe ik het dus ook draai of keer, je krijgt altijd een indruk van mijn gehele Ego-definitie (inclusief het Solar Plexus-centrum dus) wanneer ik schrijf.
—
Hoezo, gedefinieerd?
Toen ik in aanraking kwam met Human Design en voor het eerst die grafiek ging bestuderen werd ik al heel snel geconfronteerd met het bestaan van mijn gedefinieerd Ego. Hoezo, gedefinieerd, dacht ik?
Ik was eigenlijk in de ontkenning wat betreft deze definitie. Ik zag mezelf er helemaal niet in. Ik was namelijk al jaren aan de gang om “van mijn ego af te raken,” als zoiets al bestaat. Je weet wel, het is helemaal niet “spiritueel” om een ego te hebben.
Ik wou van dat ego af omdat het voor mij nooit veilig voelde om deze definitie te hebben. Al van kleins af aan leek het me veiliger om helemaal geen ego te hebben, of tenminste die indruk te wekken. Het was een soort overlevingsstrategie voor me.
Maar natuurlijk is het onmogelijk om van dat ego af te raken. Het is deel van wat het is om mens te zijn, in dit lichaam, in deze incarnatie, en in die illusie van afgescheidenheid die we hier komen te ervaren. Sterker nog, ik had helemaal niet door dat deze definitie een essentieel deel is van wie ik ben. Mensen zullen altijd mijn gedefinieerd Ego ervaren, ongeacht wat ik doe of niet doe.
Ik begreep dus niet de dynamiek van mijn eigen definitie. Ik herkende en erkende ook de mechanica niet die hier aan het werk is. Ik ervoer net een soort strijd, waarin ik ofwel het slachtoffer was of de dader van wat me overkwam in het leven. En daar kon ik niet mee leven. Dit zwart-wit verhaal creëerde een heleboel lijden in mijn leven, alsook in mijn relaties.
—
De strijd
Ik ontmoette heel wat ongedefinieerde Ego’s in mijn leven en de meesten van hen gingen met mij in competitie. Ik vond dat echter helemaal niet leuk. Ik hou helemaal niet van competitie.
Het leek alsof veel mensen zich bedreigd voelden door mijn definitie alsof ik hen confronteerde met hun eigen gevoelens van lage eigenwaarde. Ik begreep dat helemaal niet. Ik herkende ook niet hoe die dynamiek zich uitspeelde. Mensen zouden heel wat rare bokkensprongen maken in mijn bijzijn om van mij te “winnen,” alsof daar heel veel van afhing.
In Human Design leren we dan ook dat een van de sterkste niet-zelf neigingen van een ongedefinieerd of open Ego-centrum, die competitiedrang is. Door Ego-energie binnen te pakken en te versterken komt die drang naar boven om zich te moeten meten met anderen, om zich te moeten bewijzen tegenover anderen. Vaak zijn die gevoelens van eigenwaarde heel erg verwikkeld in dat spel. Als je “verliest” of niet kan winnen van de ander, dan kunnen mensen ontzettend hard voor zichzelf zijn en zich een totale mislukkeling voelen, alsof wat die ander doet of kan rechtstreeks effect heeft op jouw eigenwaarde.
—
De niet-zelf hiërarchie
En als het dan gaat om die niet-zelf neigingen in ongedefinieerde en open centra, dan staat het Ego-centrum bovenaan de hiërarchie. Met andere woorden, dit is een van de meest uitdagende centra om ongedefinieerd of open te hebben, gevolgd door het Solar Plexus-centrum op de tweede plaats.
Maar liefst 65% van de wereldbevolking heeft het Ego-centrum ongedefinieerd of open. Dus stel je voor hoeveel strijd er vanuit het niet-zelf wordt gestreden om de “wedstrijd” te winnen. Onze hele maatschappij is doorspekt met dat soort competitiestrijd en het eeuwig vergelijken van onze eigenwaarde met die van een ander. Daarbij komt ook nog dat 50% van de wereldbevolking een ongedefinieerd of open Solar Plexus-centrum heeft, waardoor confrontatie eerder wordt vermeden en men dus vaak gaat liegen, bedriegen en zich passief-aggressief gaat gedragen om ergens de beste, de eerste, de machtigste, de rijkste, de meest spirituele, etc. te zijn, of… ervoor te zorgen dat de ander zich slecht voelt, zodat jij je tenminste beter voelt over jezelf.
Maar die niet-zelf neigingen kunnen zich natuurlijk ook naar binnen richten, door jezelf altijd als “minder” te gaan zien dan de ander, wat vaak resulteert in ondraaglijke schaamte, lage eigenwaarde, een diep gevoel van falen, jaloezie en nijd, of zelfs valse bescheidenheid.
—
Open Hoofd en ongedefinieerd Ajna niet-zelf
Wat we leren in Human Design is dat we niet echt geconditioneerd worden via onze definitie, maar dat onze definitie wel “ge-hijacked” kan worden door de conditionering die we ervaren via onze ongedefinieerde en open centra.
Ik heb een volledig open Hoofd en een ongedefinieerd Ajna (met enkel slapende poorten 47 en 17). Het is voor mij dus heel makkelijk om verstrikt te raken in het verhaal van iemand anders, in diens theorieën, beredeneringen en mentale concepten. Wat en hoe de ander denkt komt stevig bij mij binnen waardoor ik heel vaak “wat van mij is” niet kon onderscheiden van wat van de ander is.
Doorheen mijn open Hoofd en ongedefinieerd Ajna is het voor mij makkelijk om veel geloof te hechten aan de mening van een ander, alsof dat ook mijn mening is over wat er gaande is. Het is makkelijk voor me om mezelf te laten manipuleren om bepaalde dingen voor waar aan te nemen, wat dan vaak resulteert in twijfelen aan mezelf. Ik raak ook makkelijk in de war door wat er via mijn openheid binnenkomt. Heb ik dat nu verkeerd begrepen, vraag ik mezelf dan af? Heb ik een fout gemaakt? Wat is er mis met mij!
En wanneer ik me dus ga identificeren met wat er door mijn open Hoofd en ongedefinieerde Ajna binnenkomt, of dat voor waar ga aannemen zonder voldoende onderzoek, wanneer ik dat verhaal ga geloven dat mijn geest mij voorschotelt, namelijk, dat er iets mis is met mij, dan voel ik dat dat een effect heeft op mijn gevoel van eigenwaarde. Dan denk ik meteen dat ik het niet verdien om ruimte in te nemen op deze planeet. Dan kan ik mezelf geen toestemming meer geven om een gedefinieerd Ego te zijn. Want ik geloof dan dat het egoïstisch of arrogant is om te zijn wie ik ben, omwille van het effect dat het heeft op anderen en de feedback die naar me terugkwam.
Wanneer mijn open Hoofd en ongedefinieerd Ajna niet-zelf aan de haal gaat met mijn gedefinieerd Ego-centrum, dan heb ik de drang om mezelf kleiner te maken dan ik ben, me te onderwerpen aan wat anderen willen of nodig hebben en ga ik mijn eigen noden compleet negeren. Alsof ik het niet verdien om dat te mogen hebben voor mezelf. Ik ga dan heel erg in de zelfopoffering omdat ik geleerd heb in het verleden dat het beter is om niets te willen, niets te vragen van de ander en zo weinig mogelijk een “last” te zijn voor de ander. Op die manier “vervorm” ik dus mijn eigen Ego-gedefinieerde natuur.
—
Ondraaglijke spanning
Het gevolg daarvan is dat ik ongelooflijk veel spanning teweeg bracht in mijn lichaam, al van kinds af aan; iets waar ik nog steeds van aan het helen ben. Mijn schouders gingen dan aan mijn oren hangen. Ik heb letterlijk nog videobeelden en foto’s waarop dat te zien is, vooral uit mijn tienertijd. Mijn nek blokkeerde dan vaak. De spieren in mijn bovenrug zouden dan enorm gaan verkrampen, alsof ik letterlijk probeer te krimpen om zo minder ruimte in te nemen. Ik zette me voortdurend schrap voor de feedback die terugkwam van het effect dat mijn gedefinieerd Ego op anderen had.
Ik deed er als kind en jongvolwassene alles aan om niet die “olifant in de ruimte” voor anderen te zijn. Ik deed er alles aan om de boel niet te verstoren of op te schudden (probeer dat maar eens met een Incarnatiekruis dat “upheaval” heet 😂). Ik zorgde ervoor dat iedereen die de competitie met me aan ging ook effectief won, zodat zij zich beter zouden voelen in mijn gezelschap en ik dus niet de bron van hun laag gevoel van eigenwaarde zou zijn.
Maar natuurlijk is het ontzettend ongezond om je eigen definitie te proberen onderdrukken, niet alleen voor je fysieke, maar ook je emotionele en mentale welzijn. Ik probeerde letterlijk het leven van “het stille, perfecte meisje” te leven, wat niet bestaat natuurlijk. Het is een strategie waardoor ik als jong, opgroeiend kind kon overleven, maar die me uiteindelijk enorm veel pijn en leed heeft bezorgd als volwassene.
—
Versterken en conditioneren
Op een bepaald punt in mijn Human Design-experiment moest ik echter wel de confrontatie met mijn Ego-definitie aangaan. Ik ben namelijk ontworpen om een gedefinieerd Ego te zijn met die bepaalde definitie. Om “minder” of “anders” te zijn dan wie ik ben is niet alleen ongelooflijk ongezond voor me, het “vervormt” dus ook de energie die ik uitstraal in de wereld. Dus hoe kan dat iets goeds zijn, niet?
Ik begon dan ook steeds beter te zien hoe anderen soms heel makkelijk mijn Ego-definitie gingen versterken door hun openheid in dat centrum. En daardoor begon ik ook te zien dat ik daarin een verantwoordelijkheid draag, namelijk om een gezond gedefinieerd Ego te zijn in plaats van een niet-zelf “vervormd” Ego, want dat is uiteindelijk de energie die anderen binnen pakken, versterken en waar ze door geconditioneerd worden. Dus welke stempel wil ik nu écht drukken op de wereld met mijn gedefinieerd Ego?
—
Twee gezichten
In deze maatschappij draagt Ego-definitie twee gezichten:
- Het hebben van een gedefinieerd Ego wordt enerzijds op een voetstuk gezet; er wordt een bepaalde status aan verleend.
- Maar er is ook veel nijd en oordeel rond een gedefinieerd Ego, omdat de meeste mensen — 65% van de wereldbevolking heeft dit centrum immers ongedefinieerd of open — niet daar kunnen komen waar de Ego-energie consistent en betrouwbaar is, zelfs als ze keihard hun best doen.
Het Ego-centrum bevindt zich niet voor niets aan de top van de niet-zelf hiërarchie van de ongedefinieerde en open centra. De kracht van het niet-zelf in dit centrum is heel sterk.
Ik kan zien hoe uitdagend het moet zijn voor mensen met een ongedefinieerd Ego-centrum om “in aura” te zijn met mensen die dit centrum gedefinieerd hebben. Want we leven nu eenmaal in een wereld waarin “grote ego’s” gezien worden als diegenen die het makkelijkst bepaald privilege en een bepaalde status naar zich toe kunnen trekken.
Echter, het andere gezicht is dat het ook gezien wordt als een vloek, als iets wat op elk moment bestreden moet worden, waar weerstand tegen geboden moet worden, of waar we zelfs van af moeten zien te komen. We beoordelen het concept “ego” in onszelf en de ander heel hardvochtig.
Dit is allicht ook waarom ik zo heb geworsteld om mijn Ego-definitie te accepteren en te omarmen. Ik ben opgevoed en geconditioneerd met de overtuiging dat het “ego” iets slechts is, dat het dit zelfzuchtig, arrogant ding is waar men zo snel mogelijk van af moet zien te komen.
—
Een gezond ego
Maar nu zie ik dat het Ego een prachtig iets kan zijn.
Het bekrachtigt mij om anderen te kunnen ondersteunen en aan te moedigen. Het stelt me in staat om diepgaand te committen in bepaalde processen, projecten of relaties. Ik zie hoe sterk ik kan doorzetten om iets tot een goed einde te brengen.
En in relatie tot mijn gedefinieerd Solar Plexus, die verbonden is aan mijn Ego-centrum, zie ik hoe gepassioneerd ik kan zijn in iets waardoor ik als een soort cheerleader voor de nodige ondersteunende brandstof kan zorgen en waardoor ik anderen, of een groep mensen, oprecht het gevoel kan geven dat ik voor hen klaarsta.
Ik zie dat als ik écht mijn Ego-definitie omarm en “own,” wanneer ik echt mijn inherente waarde omarm, zonder mezelf kleiner te maken of mijn Ego-energie als vanzelfsprekend te nemen, dat ik echt mensen kan optillen en oprecht de waarde van hun bijdrage kan appreciëren. Mijn gezond “ik”-gevoel resulteert in het ondersteunen van anderen in het vinden van hun gezond “ik”-gevoel.
Sinds ik dat niet-zelf patroon in mijn leven dus heb blootgelegd is het ook makkelijker voor me geworden om te komen opdagen als wie ik ben, mét mijn Ego-definitie, zonder me daar slecht over te voelen, maar er net verantwoordelijkheid voor te nemen. En daardoor kan ik ook zien dat bepaalde mensen niet correct voor me zijn. Mijn Ego-definitie is niet voor iedereen bedoeld om binnen te pakken. Ik hoef dus niet mee te gaan in ongezonde competitie. Ik hoef me niet te schikken naar manipulatieve spelletjes die anderen spelen omdat ze zich bedreigd voelen door mijn gedefinieerd Ego.
Dat bepaalde mensen niet correct voor me zijn is helemaal prima. Het is iets wat ik nu steeds meer begin te vertrouwen door het volgen van mijn Strategie en het eren van mijn Autoriteit. En mijn innerlijke Autoriteit is direct verbonden met mijn Ego-definitie.
“Het is niet persoonlijk. Het is puur mechanisch.”
— Ra Uru Hu
Ondanks dat ik dit nu weet van mezelf blijft die ongezonde competitie, die nijd of jaloersheid, de manipulatieve of machtspelletjes wel van tijd tot tijd de kop opsteken. Maar het hoeft mijn “trip” niet te zijn. Ik reageer er dan ook niet meer op dezelfde manier op als vroeger, alhoewel het oude patroon soms nog wel even opduikt en ik het niet meteen opmerk. Toch, vroeg of laat komt het besef dan weer en herinner ik me waar dit eigenlijk om draait. En dan maak ik weer nieuwe keuzes.
Het is deel van het leven. Het is iets waar we allemaal tegenaan lopen, of je nu aan de gedefinieerde of ongedefinieerd/open kant staat. Het is deel van het mens-zijn. Het is dus zeker niet perfect.
—
Wil je mijn origineel Engels schrijfsel lezen dat ik instuurde voor mijn Living Your Design Guide practicum-les?
—
Vond je dit waardevol?
Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal
0 reacties