Transcriptie

Had je deel 1 nog niet gelezen? Klik hier.

Ik wil vervolgens een verhaal delen over mijn ervaring met initiëren. Iets wat ik zogezegd als Projector zeker niet mag doen, zegt men. Eigenlijk is het een verhaal over Strategie en Autoriteit, maar dan anders dan verwacht.

In de 5 jaar dat ik in mijn experiment zit heb ik zowel radicaal geëxperimenteerd met mijn Strategie en Autoriteit, als heel los. En ik heb ook een periode gehad waarin het me allemaal niet meer kon schelen en ik er dus gewoon de brui aan gaf 

Niets van dat alles leek consequent te werken.
De ene keer wel, de andere keer weer niet.
Geen staat op te maken.

Dat bracht mij aan het denken. Contempleren. Dieper duiken. Meer gaan voelen.

Wat is hier aan de hand?
Wat is die Strategie en Autoriteit nu echt? Wat is een “uitnodiging”?
Wat is dat wachten op die helderheid (want ik ben emotioneel gedefinieerd)?

—

Het leven beslist

Ik liet het leven zelf beslissen. Niet meer ik die mentaal beslis van “dit betekent het voor mij”, alsof je dat in een definitie kan zetten en je er dan aan kan houden. Ik stelde me open voor het leven en hoe het leven mij in beweging wil brengen.

Het was een zaterdagavond.
Ik voelde een soort angst en paniek opkomen.
Ik weet nu dat dat mijn gedefinieerde Milt was die me alert wou maken op iets.
Ik kreeg een intuïtieve hit, zonder dat mijn mind het kon interpreteren.

Door die instant alertheid begon ik meer op te letten. Wat was er aan de hand?
Mijn aandacht ging vanzelf naar mijn man. Ik voelde daar weer van alles bij (want wij liggen in scheiding). Ik liet mezelf meevoeren door die emotionele golf.

De ochtend erna werd ik wakker en het was helder: mijn man zat in Bulgarije en had mij dat niet verteld, en had de kat achtergelaten.

Ik weet niet hoe ik dat wist. Het gebeurde gewoon.
Ik stuurde hem een tekstbericht en kreeg even later bevestiging.

Ik voelde meteen een soort beweging, een push.
Ik wist dat ik de kat moest gaan “redden.”

—

Het initiëren en informeren

Ik pakte prompt mijn telefoon en belde mijn man op. Hij is een Manifesting Generator. Ik een Projector.
Ik eiste van hem de sleutel van zijn appartement zodat ik de kat kon gaan halen. De kat zou voortaan bij mij blijven logeren als hij er niet voor kon zorgen. Ik informeerde hem, ik vroeg het niet. Hij ging uiteindelijk akkoord.

Mijn schoonvader kwam de sleutel brengen. Ik reed naar Oostende, waar hij woonde, haalde de kat.
Ik had een influx van energie. Ik heb geen seconde getwijfeld.
Alles verliep bovendien op rolletjes.
De kat was bij mij.

Sindsdien komt de kat altijd bij mij als mijn man weg is.

Nu zou je denken: huh, een Projector die een reddingsactie initieert en een Manifesting Generator informeert?
Dat kan niet! Dat mag niet! Dat is niet correct!

Projectors moeten wachten op de uitnodiging en herkenning en een Projector met emotionele Autoriteit moet dan ook nog wachten op helderheid.

Dat is veel wachten.
In mijn ervaring werkt het leven echter niet zo.

—

Geen zwart-wit verhaal

Ik posttte net nog op Threads: “Strategy and Authority are black and white. Life is grey…“

Het leven is een grijze zone waar zwart-wit mentale strategieën niet werken. Het gaat ‘m om wat binnenin gebeurt, hoe het leven jou van nature in beweging brengt. En het probleem is: we zijn die verbinding kwijt.

Ik zeg hier iets wat haaks staat op wat Jovian en de IHDS ons willen aanleren, namelijk dat iedereen respondeert, voortdurend. Alleen zijn we ons er niet bewust van. En in veel situaties is het goed om te wachten, omdat we vaak reactief zijn vanuit overlevingsmechanismen, trauma-responses en de push van de mind die controle wil houden, en we zijn ons daar niet (altijd) van bewust.

Ik heb dan ook echt een hele weg afgelegd die al vele jaren begon vóór ik Human Design ontdekte, waarin ik werd uitgedaagd om het onderscheid te leren maken tussen wat een trauma-respons is, een overlevingsmechanisme die het overneemt, een mentale overtuiging die de boel wil sturen, etc. en wat van nature wil ontstaan, waar het leven je naartoe wil bewegen.

Strategie en Autoriteit is een tool die me zeker op weg heeft geholpen, maar het is te beperkt, te kort door de bocht. Ik schreef erover in mijn laatste blog: “Strategie en Autoriteit is té robuust, alsof je met olifantenpoten een verfijnd naaldwerkje probeert uit te voeren.”

Maar je moet ergens beginnen, hé?

—

Zeven jaar

Strategie en Autoriteit is puur een ingang tot het beleven van hoe de vorm afgestemd op het leven in beweging komt, en vaak moet je door heel wat “rommel” uit eerst, voor je daar met je bewustzijn kan komen. Daarom zei Ra ook dat het minstens 7 jaar duurt eer we een notie hebben van wie we zijn, een begrip van wat Strategie en Autoriteit eigenlijk is, maar we mogen ook die 7 jaar niet te letterlijk gaan nemen.

Jouw lichaam respondeert zonder dat je het vaak beseft. Ieders lichaam respondeert. Anders zouden we doodgaan. Responderen is eten als je honger hebt, drinken als je dorst hebt, slapen als je moe bent, etc. Maar we kennen het verschil niet meer tussen responderen en al die andere dingen die gebeuren die komen vanuit (historische) conditionering, onverwerkt trauma, mentale overtuigingen, ingesleten patronen en gewoonten, etc.

Ik ben het levende bewijs dat “wachten op de uitnodiging” niet altijd is wat het letterlijk probeert te zeggen.
Het is niet zwart-wit. Het is grijs.

—

Een uitnodiging van het leven om te initiëren

De situatie met de kat: ik kreeg geen uitnodiging van mijn man, in tegendeel, hij verzweeg net van alles voor me. Mijn Milt pikte het op, mijn emotionele golf kwam op gang, en toen kwam de helderheid en een uitnodiging van het leven met de gepaste energie om de kat te gaan halen. Een uitnodiging van het leven om iets te initiëren. En wat een energie en kracht heb ik gevoeld in die beweging.

Als ik had gewacht, dan had de kat 10 dagen amper mensen gezien en was ie weggekwijnd. Het was in het belang van het welzijn van de kat dat ik daar moest zijn. De kat en ik hebben een band. Wij zijn afgestemd op elkaar. Ik houd van dat dier. Dat dier had mij nodig. En mijn man verzaakte zijn verantwoordelijkheid jegens de zorg voor dat dier. En dus zette het leven me in beweging om daar iets aan te doen.

Althans, dat is het verhaal dat mijn mind van deze ervaring maakt.
Maar wie weet wat nu eigenlijk het plan was. Het is voor de mind ondoorgrondelijk uiteindelijk.

—

Nederigheid en diep vertrouwen

Dit was voor mij een heuse openbaring. Er komt een soort nederigheid in me op en een dieper vertrouwen op het leven zelf. De mind weet het echt niet en geen enkel systeem of stategie kan precies vastleggen wat het leven is, wat ik ben, en hoe die twee in verhouding tot elkaar bewegen.

Maar ik besef dat ik hiermee ook kwaad bloed zet in sommige delen van de Human Design-community. Dat ik hiermee zelfs mijn Living Your Design-licentie op het spel zet. Het zij zo.

Iets wat ik onlangs ook op mijn Threads zette: “Human Design is not your Authority. Nor is Ra.”

Het leven en mijn lichaamswijsheid is mijn Strategie en Autoriteit.
En dat is zo vernuft dat de mind het nooit zal kunnen definiëren, noch vatten. Ook Ra kan dat niet. Het is niet in een systeem te vatten. Het zit ‘m in de overgave aan de beleving, aan het leven zelf, niet in de theorie.

—

Vond je dit waardevol?

Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal

---

---