Transcriptie

Als het gaat om geld verdienen, dan zijn mensen bereid best ver te gaan.
Zo kwam ik onlangs weer iemand tegen op het internet die met Human Design en de Gene Keys werkt maar in de eerste minuut van een video al spreekt over “sneller” vooruit komen en “quantum leaps” creëren.
Alsof dat binnen je controle ligt.

Here we go again. Hoor mijn zoveelste pleidooi aan…

—

Mind-stuff

Die beloftes die veel mensen maken om geld te verdienen, dat is puur mind-stuff. Want ja, wie wil nu geen quantum leap forceren of tig stappen overslaan om direct naar de uitkomst te kunnen navigeren. In deze huidige maatschappij valt het erg op dat mensen het geduld niet meer hebben om door een natuurlijk proces te gaan.

We vergeten dat ons lichaam niet op dezelfde snelheid beweegt als onze gedachten.
Het lichaam heeft tijd nodig. Begrijpen, verdiepen, integreren: het kost allemaal heel veel tijd en geduld.
Het proces kan niet versneld of geforceerd worden. Het loopt precies zoals het loopt.

De meeste mensen hebben de basis of het fundament wel begrepen, daar niet van: leren van een externe autoriteit om terug in verbinding te komen met je eigen, innerlijke Autoriteit, om zo “in flow” te komen met de natuurlijke weg (Tao).

Ja hoor, dat klopt zo ongeveer wel.
Alleen… dan komt er opeens een boodschap bij van “co-creëren” en “manifesteren” en resultaat bereiken en hoe je dat dan kan doen, en noem maar op.
Ai, daar loopt het dan weer mis natuurlijk.

—

Al-bewustzijn

Je hebt geen invloed op Tao, die natuurlijk weg, het leven zoals het zich ontvouwt.
Je kan je alleen maar overgeven aan Tao.

Net zoals in de christelijke leer wordt gezegd: God creëert door ons. Het is niet “wij” die creëren of ons leven vormgeven. Het is een hogere kracht die door ons leeft en waar we ons bewust van kunnen worden, zodat overgave misschien op z’n best “makkelijker” wordt. Overgave en vertrouwen wordt dan voor de mind een nieuwe manier van leven.

In spirituele stromingen spreekt men dan niet zozeer over God of een hogere kracht, maar bijvoorbeeld over bewustzijn dat doorheen het fysieke lichaam een menselijk bestaan kan ervaren. En met bewustzijn bedoelen we dan niet jouw Bewuste Persoonlijkheid, maar het Al-bewustzijn dat zich “fragmenteert” over die miljarden en miljarden aan levende wezens met een fysiek lichaam, waar doorheen dit bewustzijn zichzelf kan ervaren. Al dat bewustzijn is een en hetzelfde bewustzijn, dat zich ervaart op miljarden verschillende manieren door te “incarneren” in een fysiek lichaam.

Het is dus niet “jij” of “ik” die dit doen.
Die “jij” of “ik” zijn eigenlijk een illusie, een tijdelijke ervaring tussen geboorte en dood, in een specifieke lichaams-incarnatie. Er wordt dóór ons heen gemanifesteerd en ge-co-creëerd. We doen het niet zelf. We zijn slechts het middel waar doorheen die manifestatie of co-creatie mogelijk is.

Je hoort het muzikanten of kunstenaars wel eens zeggen, of schrijvers van een boek: ze hebben het niet zelf gecreëerd, maar het kwam als het ware tot leven door hun instrument, hun stem, hun schildersdoek of pen.
Als het goed is gaan ze helemaal op in die beleving van wat het is om zoiets te creëren: een boek, een kunstwerk, een muziekstuk. Ze lijken ophouden te bestaan en met “ze” bedoelen we dan: dat kleinere ego dat denkt dat het controle heeft en het zelf heeft bedacht.

—

Flow state

Waar komt het dan echt vandaan? Who knows.
Bijna iedereen die zoiets ervaart zal zeggen dat ze dan in een soort “flow state” komen dat hen lijkt te overstijgen, alsof het van “ergens anders” komt, alsof iets door hen tot uitdrukking wil komen.

Kan je dan nog zeggen dat “jij” diegene was die dit deed?
Dat is niet hun ervaring. Ze ervaren “het” gewoon. Ze zijn als het ware aanwezig bij wat er wil ontstaan. Ze geven zich over aan dat natuurlijke proces dat tegelijk zo magisch lijkt te zijn.

Eigenlijk kan je zeggen dat als je zoiets ervaart, je gewoon aanwezig bent in je eigen leven dat zich van nature ontvouwt. Er is geen sprake van “resultaat behalen” want je weet niet eens waar het leven je naartoe wil brengen. Je geeft je simpelweg over aan het proces. Niet dat dat makkelijk is natuurlijk, want de meesten van ons slagen daar niet echt in.

—

Ontspanning

En bewust aanwezig zijn in je eigen leven en hoe je leven zich van nature ontvouwt, dat is de ontspanning waar ons lichaam zo naar snakt. De mind stopt met het leven te proberen “maken” of naar de hand te zetten, of beter: we luisteren er niet meer naar (want de mind zal altijd doen wat het doet). We laten de mind gewoon kwetteren en mekkeren, maar ondernemen er geen actie op.

De innerlijke Autoriteit (je intuïtie/instinct/resonantie/buikgevoel, etc.) neemt al die “beslissingen” over wel of niet tot actie overgaan, en we hoeven ons er alleen maar bewust van te worden, dat die beslissingen door ons heen worden genomen door een hogere kracht, en dus niet door wijzelf, dat bewuste, kleinere zelf.

Het is niet omdat we willen “gezond” zijn dat het leven zich gaat aanpassen aan dat willen. Soms is “ongezond” zijn nodig omdat het leven wil dat we bepaalde dingen leren. We hebben daar geen invloed op. We kunnen het voor onszelf alleen moeilijker maken door het te proberen willen en heel veel energie te stoppen in het zoeken naar oplossingen en manieren om de realiteit te manipuleren, maar het enige wat we daarmee doen is onszelf voor de gek houden en ons lichaam heel veel extra stress bezorgen. 

De mind is eigenlijk de Passagier op de achterbank van onze autorit doorheen het leven. De mind doet er alles aan om achter het stuur te zitten, maar zal daar nooit in slagen. Dus in plaats van je hele leven lang het stuur te proberen in handen krijgen, kan je beter gewoon achterover leunen op de achterbank en genieten van het uitzicht (bewustwording dus) en het stuur overlaten aan diegene die erachter zit: een hogere kracht die doorheen ons leeft en die de route kent, terwijl de mind de route niet kent en nooit zal kennen.

Dat is de essentie van Human Design en waarom we in Human Design leren ons overgeven aan een innerlijke Autoriteit. En de Gene Keys zijn gewoon een soort uitgebreidere oefening daarop.

—

Vier pijlers en drie stappen

In de Gene Keys hanteren we een aanpak die bestaat uit vier pijlers en een proces van drie stappen.

De vier pijlers van de Gene Keys-aanpak:

• Contemplatie: in plaats van op automatische piloot door het leven te gaan of je gedachten zomaar voor waar aan te nemen, neem je zoveel mogelijk pauzes bij wat je denkt, voelt, ervaart, om op een meditatieve/contemplatieve/mindful manier stil te staan bij wat er gebeurt en er ruimte voor te scheppen, zodat wat zich van nature wil ontvouwen de ruimte krijgt, terwijl jij er met je aandacht zoveel mogelijk bij blijft. Contemplatie is een mentale oefening om aanwezig te zijn bij wat is, i.p.v. je te verliezen in de vele verhaaltjes van de mind die denkt te weten hoe iets zou moeten zijn (en hoe daar te komen).
• (Zelf-) Onderzoek: contempleren gebeurt door onszelf steeds de belangrijke vragen te stellen over onszelf en onze rol in onze omgeving, interacties, situaties, aan zelf-reflectie te doen dus, zodat het bewustzijn ook kan groeien in waar we de neiging hebben te willen vluchten uit de realiteit of “wat is” te willen veranderen.
• Zachtmoedigheid: omdat we als mensen imperfect zijn is het een proces van vallen en opstaan. Het ene moment zijn we bewust aanwezig in ons leven en het volgende moment gaan we weer helemaal op in een verhaal dat de mind ons vertelt. Dus het leven vraagt ons ook om mild te zijn met onszelf, om onszelf niet af te straffen wanneer het niet lukt om mindful te zijn of wanneer we in bepaalde gedragingen hervallen. Het is een imperfecte, slordige, vaak chaotische reis waarin we onszelf voortdurend tegenkomen.
• Geduld: er zijn geen shortcuts en de bestemming is niet belangrijk. Het gaat om leren genieten van de reis, van het onderweg zijn, van daar op de achterbank dat uitzicht te hebben om van te genieten. We worden voortdurend uitgedaagd geduldig te zijn met onszelf, omdat de mind ons altijd zal proberen te “tricken” om snel resultaat te willen, om veel te veel belang te hechten aan de bestemming, alsof we dan eindelijk “rust” gaan vinden. Maar de bedoeling is om “rust” te vinden tijdens de reis, in de chaos, in de imperfectie, in het feit dat die bestemming, waar de mind zo graag naartoe wil, eigenlijk alleen bereikt wordt als we dood zijn. Het leven is nu eenmaal vaak onaangenaam, pijnlijk, onrechtvaardig (dit zijn natuurlijk allemaal oordelen van de mind) en ook daarin moeten we leren ontspannen, anders hebben we een leven geleefd zonder het echt beleefd en doorleefd te hebben. Dan gaat een heel leven aan ons voorbij terwijl we voortdurend probeerden een bestemming te bereiken die niet te bereiken valt, want het gaat niet om de bestemming.

De drie stappen van het proces:

• Toelaten: alles in het leven is er om toegelaten te worden, ook als de mind daar een ander idee over heeft. De mind wil voortdurend afwijzen wat niet strookt met het beeld in ons hoofd, en dat beeld in ons hoofd is gebaseerd op conditioneringen, onverwerkt trauma en heel veel coping- en overlevingsstrategieën die we dus moeten leren zien voor wat ze zijn. Vooral pijn toelaten is het moeilijkste, want we leven in een cultuur waarin we voortdurend worden geconditioneerd om weg te lopen of onszelf af te leiden van de pijn, of de pijn te onderdrukken.
• Accepteren: zonder toelaten leef je je leven vanuit non-acceptatie, wat zorgt voor lijden. Dus de volgende stap, nadat je ruimte kan houden voor wat is, ook de pijn of de negatieve gevoelens, leidt tot acceptatie van wat is. Door acceptatie komt er al een vorm van ontspanning voor het lichaam dat eindelijk zijn beschermingsmuur mag laten zakken, zodat ook je hart zich kan openen voor het leven.
• Omarmen: wanneer je in acceptatie bent van wat is, met alles wat daarbij hoort, dan kan je overgaan tot integratie, waardoor je een “heler” mens wordt. Eigenlijk komt dan het besef dat je al heel was en er helemaal niets mis met je was of dat er niets ontbreekt of kapot is. Heelheid komt niet uit puur je lichtzijde, maar door de acceptatie van het geheel van wie je bent, met alle schaduwzijdes daarbij. Het is in dit stadium van omarmen dat we ook onze frequentie verhogen, omdat ons hart nu volledig open kan staan, want er zijn geen delen meer van onszelf die we afwijzen.

En daarbij hoort dan de kanttekening dat dit hele proces niet iets is wat we kunnen versnellen. Het is een levensproces dat begint vanaf geboorte tot de dag dat we sterven.

—

Alles is verbonden

We staan als mens niet los van het collectief. We kunnen nooit 100% “geheeld” zijn als er nog een mens op aarde leeft die niet geheeld is. We zitten samen in de reis en hebben individuele verantwoordelijkheid over ons proces, maar je kan het individuele niet loskoppelen van het collectief.

Op dat vlak verschillen Gene Keys en Human Design van de meeste andere systemen, waarin men belooft dat je wel helemaal kan helen (en dat ook zien als een bestemming en zelfs een statussymbool) los van het collectief. Maar dat staat haaks op wat het leven is: alles is met elkaar verbonden, en dus als één persoon de planeet vergiftigt, dan lijden we daar allemaal onder. Omgekeerd werkt ook: voor elke persoon die “heelt” help je ook het collectief helen.

Maar daar zijn we nog lang niet en het zal allicht nog vele, vele generaties in beslag nemen vooraleer collectieve heling mogelijk is (als het al mogelijk is, want in de Human Design-profetie zou de mensheid niet zo lang blijven bestaan om dat mee te maken). Het heeft dus totaal geen zin om de bestemming als het ultieme doel te zien, als je niet eens kan genieten van wat je hebt, waar je nu staat, en van het leven dat je gegeven is.

—

De belofte die mensen geld doet geven

Maar mensen blijven die belofte van heling en die bestemming natuurlijk gebruiken om geld te verdienen, net omdat mensen daar geld aan willen uitgeven. Mensen willen niet zo graag geld uitgeven aan iets waarvan ze weten dat ze die bestemming niet gaan bereiken. En dat is net deel van het hele “probleem”.

Maar eigenlijk is het geen probleem; het is gewoon een afspiegeling van waar we momenteel staan in de evolutie van de mens en het menselijk bewustzijn. Zolang er mensen zijn die programma’s kopen van mensen die beloven dat ze die bestemming gaan bereiken of dat resultaat gaan bereiken, weten we dat we er nog lang niet zijn. En dat hebben we dus “toe te laten, te accepteren en te omarmen,” want dat is simpelweg de realiteit van het mens-zijn op dit moment.

Wat trouwens niet wil zeggen dat we daaraan mee moeten doen, want eens je het weet, eens het in je bewustzijn is, heb je ook de keuze om daar anders mee om te gaan, en kan je dus niet terugkeren naar niet-weten. Maar soms is het sterker dan onszelf en trappen we toch in die val, en dan weten we dat we daarin nog lerende zijn. En ook dat is oké. Dat is dan een schaduwzijde in onszelf die er ook mag zijn en die dus geïntegreerd mag worden.
Het leven zorgt zelf voor dat proces, voor dat leren.

—

Schaduw en Licht

Bovendien, in elk leven krijg je een nieuwe plaatsing van planeten, en dus nieuwe thema’s die op de voorgrond komen die zullen bepalen wat voor je leven je krijgt en wat de leerschool zal zijn. Human Design, astrologie en de Gene Keys zijn dus simpelweg systemen die dat “zichtbaar” maken, zodat je mind er bewust mee bezig kan zijn en de zelf-reflectie/contemplatie meer kan cultiveren, zodat bewustzijn kan groeien. Maar an sich heb je die systemen niet nodig, want je hebt geen controle over of je al dan niet bewustzijn hebt. Bewustzijn is je gegeven of niet; in het ene moment wel, in het andere niet.

In Human Design is bovendien niets persoonlijk, maar alles mechanisch en deel van een groter plan waarin wij als mens simpelweg een radartje zijn. Daar hebben mensen het heel moeilijk mee, want dan moeten ze hun ego loslaten, dan moeten ze accepteren dat ze eigenlijk geen controle hebben. En tegelijk zijn er dan ook veel mensen die Human Design als excuus gaan gebruiken voor hun “slecht gedrag.” Ook dat is ego, ook dat is een vorm van controle willen houden, i.p.v. in overgave te leven. Er is geen design om een klootzak te mogen zijn. Dat is wat de mind er echter soms wel van maakt omdat het een bepaalde ego-doel dient. Maar dat heeft niets met Human Design te maken.

In de Gene Keys wordt dat “geen controle” of “geen keuze” verhaal een beetje “verzacht” door de mind een beetje “controle” te geven door i.p.v. het puur mechanisch te bekijken, wat de menselijkheid er soms ook een beetje lijkt uit te halen, terwijl dat nochtans niet de bedoeling is, de mind een bezigheid te geven door een spectrum te contempleren: in elke Schaduw zit een Gave die leidt tot de Siddhi (hoogste frequentiepotentieel). 

Dus de grondlegger, Richard Rudd, wil de mind enigszins laten “meehelpen” door de Schaduwen in onszelf te contempleren, zodat we kunnen zien dat er ook altijd een Lichtzijde is (of omgekeerd: wie zich vooral bezighoudt met “licht en liefde” wordt dan geconfronteerd met diens eigen Schaduw daarin) en door die twee delen van het binair te integreren, we ook met de mind als het ware “mee helpen” om onze frequentie te verhogen en de menselijke evolutie van bewustzijn te ondersteunen.

Maar eigenlijk heeft de mind daar niet echt controle over, maar het wekt wel het idee dat de mind toch iets kan doen om het proces te ondersteunen, zodat we toch leren genieten van het proces en vertrouwen kunnen ontwikkelen in het proces, ook al zal het proces gewoon zijn gang gaan, ongeacht wat de mind wil of niet, ongeacht wat de mind accepteert of niet. Dankzij de Gene Keys mag de mind toch een beetje meespelen, maar dat kan natuurlijk ook een valkuil worden waarin de mind zou kunnen gaan geloven dat diens rol groter is dan het werkelijk is.

De hogere kracht achter het stuur luistert niet naar de mind; de bedoeling is dat de mind leert ontspannen zodat het kan genieten van het uitzicht (het leven) dat die hogere kracht ons geeft, als deel van een groter geheel.

—

Het verkoopspraatje

Spijtig genoeg lijken mensen steeds weer manieren te moeten vinden om met Human Design en de Gene Keys geld te willen verdienen, door er weer zo’n sfeertje rond te hangen als in “luister naar mij en je gaat de resultaten krijgen die je wil bereiken” en daar geloof ik niet zo in. Bovendien staat het haaks op waar Human Design en de Gene Keys voor staan.

Aan de oppervlakte werkt dat natuurlijk wel enigszins: als je 20 kg wil afvallen, ja, dan weet je dat je daar een plan voor kan maken om dat streefgewicht te bereiken en dat ook kan gaan uitvoeren en allicht lukt het je ook. Maar het leven heeft meestal andere plannen.

Ik luisterde onlangs naar een podcast-aflevering van “Tell Me How You’re Mighty” waarin een vrouw vertelde over het vreemdgaan en bedrog van haar man, waarna hij haar in de steek liet met haar kinderen en alle lasten van het moeten grootbrengen van het gezin op haar eentje, terwijl ze ook nog de diagnose van terminale kanker had gekregen en nog maar 6 maanden te leven had volgens haar dokters.

Zij heeft een enorme oefening in “allow-accept-embrace” (toelaten-accepteren-omarmen) gekregen en slaagde erin om van het uitzicht te genieten op de achterbank, i.p.v. als een bezetene te gaan vechten om dat stuur in handen te krijgen. Voor haar was er geen resultaat meer te bereiken, want de bestemming is “de dood.” Dan vallen zo’n dingen in het niet en gaat het alleen nog om echt, voluit en oprecht Leven, met hoofdletter L, iets wat we eigenlijk allemaal zouden moeten doen: genieten (van de kleine dingen) en dankbaar zijn voor wat we nu hebben, ook als het niet naar de zin is van onze mind.

Dat is voor mij leven. Dat is voor mij acceptatie. Maar het is zo’n enorme uitdaging.
Als het al gaat om een “resultaat bereiken” met Human Design en de Gene Keys, dan gaat het daarover: je leven leven. Aanwezig zijn in je leven. Met je bewuste aandacht aanschouwen hoe het leven zich als van nature voor jou ontvouwt. En hoe dat leven en hoe jij deel zijn van een veel groter geheel dat perfect weet waar het naartoe evolueert, zonder dat de mind je dat hoeft te vertellen (want de mind weet het niet).

En ik hoor het vaak van mensen die die reis aangaan, hoeveel ontspanning ze ervaren als ze beseffen dat ze het leven niet meer hoeven na te jagen of te bedenken, maar simpelweg mogen zijn. En dat dat genoeg is.

Ziezo, een verkoopspraatje dat iedereens portefeuille dichtgeritst houdt, want men wil liever geld reserveren voor die onmogelijke droom die volgens de mind alle problemen voorgoed oplost. En dan lijkt het ook niet uit te maken wat dat moge kosten. Wat een grap!

—

Vond je dit waardevol?

Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal

---

---