“Breathe life. Don’t challenge it,” zei Ra Uru Hu in een kort audio-fragment dat Mary Ann Winiger via haar nieuwsbrief stuurde.

Het gaat over zien wat je krijgt, vertelt hij ook.
En dat sluit precies aan bij een recent inzicht van mij over Human Design en de rol van het ware Zelf en het niet-zelf.

—

De keerzijde

In Human Design, en het is mede door Ra Uru Hu’s lezingen ook, heerst er zo’n sfeertje van: “ware Zelf” is goed en “niet-zelf” is verkeerd. Je mag niet je niet-zelf zijn, of zo. En het ware Zelf wordt opgehemeld alsof het dé bestemming is.

Ik weet ook niet hoe het komt dat dat er zo ingeslopen is.
De menselijke natuur allicht. Maar ik kan ook ergens zien dat Ra het zelf ook aanwakkerde hier en daar. De manier waarop hij over het niet-zelf praatte. En er moest ook geld verdiend worden. Er moest iets verkocht worden. Wat goed verkoopt is de illusie van “er is iets mis met jou en dit is de oplossing daarvoor.”

Enerzijds gaat Human Design over zelf-acceptatie en zelf-liefde, maar anderzijds kwam er via Ra ook vaak een boodschap van: “zij” zijn niet goed bezig, “zij” zijn niet-zelf, “zij” gaan slapend door het leven, etc. (letterlijk ook in dat ene audio-fragment waarover ik dus eerder sprak).

Ik ben er behoorlijk van overtuigd dat hij het niet zo bedoeld heeft, dat hij zich wel degelijk bewust was van het feit dat er geen keuze is en het dus niet uitmaakt of je ware Zelf of niet-zelf bent, want het is niet van elkaar los te maken. Het een is niet beter dan het andere.

—

Alles is verbonden

Alles in het leven is verbonden. Niets bestaat zonder het ander.
Wij groeien op met de illusie dat we een mind hebben in een lichaam dat afgescheiden is van de rest: “daar eindig jij want hier begin ik” en omgekeerd.

Maar dat is niet zo.
Alles is verbonden. Alles maakt deel uit van datzelfde geheel. Ook ons bewustzijn.
Die afgescheidenheid is illusionair.

We hebben onze eigen mechanica, onze eigen aura, inderdaad, maar het staat niet los van de rest. En dat zie je in de lichaamsgrafiek: we hebben definitie (datgene wat ingekleurd is) en we hebben openheid (datgene wat wit/niet ingekleurd is).

Het is makkelijk om in de illusie te trappen dat wij alleen onze definitie zijn.
Maar dat is niet zo. We zijn zowel onze definitie als onze openheid.

In de Gene Keys ga je Richard Rudd dan ook vaak horen zeggen dat we alle Gene Keys hebben. We hebben 64 codons in ons DNA, die refereren naar die 64 hexagrammen die de 64 poorten in Human Design maken, alsook de 64 Gene Keys. Alleen… er zijn dus elementen die constant aanwezig zijn en dus een soort vast kenmerk zijn van wie we zijn in deze incarnatie, en daarnaast zijn er een heleboel elementen die af en aan oplichten en dan weer naar de achtergrond verdwijnen. Maar ze zijn allemaal deel van ons. Allemaal.

En die openheid is iets variabel. Het is ontstabiel en veranderlijk. Het is afhankelijk van onze omgeving, de mensen met wie we omgaan, de interactie die we hebben met de wereld om ons heen en de invloed van wat er zich om ons heen bevindt, compleet met invloed van sterren en planeten.

En daar is geen ontsnappen aan.
We kunnen niet ontsnappen aan het niet-zelf. Het is deel van ons.

—

Niet-zelf shaming

En toch zie je overal in de Human Design-community die “shaming” gebeuren.
Niet-zelf shaming. Mensen worden voortdurend beoordeeld en veroordeeld op basis van hun design.

Je wordt beoordeeld of je wel je innerlijke Autoriteit volgt of je Strategie.
Je wordt beoordeeld of je niet bitter, boos, gefrustreerd of teleurgesteld bent.
Je wordt beoordeeld of je “correct” je design leeft of niet.
En ga zo maar door.

Hele etiketten worden geplakt op mensen.
En ik maak me er zelf ook schuldig aan. Ik weet ook waarom. Ik maak me er vooral schuldig aan als ik me niet veilig voel, als ik geraakt word in een soort gemis in mezelf, een soort instabiliteit of tekort aan vertrouwen in mezelf, of wanneer iemand een grens overschrijdt of me niet met het respect behandelt dat ik verdien. Er zijn tig redenen waarom die oordelen komen. Dat oordelen is een overlevings- en copingstrategie, maar ook hoe we nu eenmaal als mens in het leven staan, want onze mind beoordeelt voortdurend of iets veilig is of niet.

Ik schreef onlangs een stukje over oordelen op basis van wat Xavier Dagba deelde in een van zijn workshops over Heartfelt Anger:

“Niet oordelen” is een vorm van spiritual bypassing van mensen die confrontatie willen vermijden of anderen willen censureren. Oordelen hoort bij het mens-zijn en er is geen enkel mens op aarde die niet voortdurend oordeelt. Als we proberen “niet te oordelen” dan onderdrukken we een wezenlijk deel van onze menselijkheid en net dat niet-oordelen leidt tot allerhande toxisch gedrag, net zoals wanneer je woede onderdrukt, het op een of andere manier zijn uitweg naar buiten zal vinden op een toxische manier. Bovendien is het hypocriet want je mind oordeelt voortdurend, dus je kan niet doen alsof je “niet oordeelt” bij alles wat er gebeurt in je leven of in elke interactie die je hebt met anderen.

“What does it even mean to have no judgment? That would mean having no opinion about nothing whatsoever. That’s not the nature of the mind. The nature of the mind is to assess and judge to make sense out of our experiences and our reality.”

Het gaat dus ook echt eerder over: wat doe je met die oordelen? Daar draait het om. En dan spreekt hij over “appreciation.” Jouw oordeel kan ook leiden tot waardering van de ander, de realiteit, de situatie, etc. Ook dat is een oordeel; ook dat leidt tot een mening hebben over iets of iemand. Zonder dat oordelen en de meningen die eruit voortkomen zouden we elkaar ook geen complimenten kunnen geven. Complimenten an sich komen ook vanuit oordeel en het hebben van een mening.

Ons beoordelingsvermogen is onmisbaar om onrecht te kunnen inschatten. Een oordeel kan ook aan de basis liggen van hartgrondige woede omdat onze grenzen zijn overschreden of omdat we groot onrecht zien. Deze oprechte woede-energie leidt vervolgens tot het aanbrengen van oplossingen en verbeteringen die deze wereld nodig heeft. Maar het begint met een oordeel over de situatie of wat de ander met ons doet en hoe we ons daarbij voelen. Oordelen zijn op dat vlak ook onmisbaar.

Dus als mensen vanuit een of andere spirituele overtuiging zeggen: je mag niet oordelen, dan is dat compleet van de pot gerukt, want ook dat komt eigenlijk voort uit oordeel (“dit mag niet!”). Zo’n uitspraak zegt dus alles over de persoon die de uitspraak doet, namelijk dat die persoon allicht een wezenlijk deel van zichzelf ontkent of onderdrukt. Het is een projectie van wat bij die persoon binnenin gebeurt, namelijk het geen ruimte kunnen houden voor diens eigen oordelende mind.

—

De mind weet het niet

Het feit is: de mind weet niet wat correct voor iemand is of niet. Zelfs niet op basis van iemands design te kennen.

Hoe komt dat?

Wel, omdat “correctheid” niet voortkomt uit puur wat je aan definitie ziet in het design, maar op basis van het gehele gestalt. En daarin zitten zoveel factoren die de mind onmogelijk kan kennen zonder in die persoons schoenen te staan. We kunnen er ons vanalles bij voorstellen, dat wel, maar er zijn altijd een heleboel factoren die we niet kunnen “zien,” die gewoon aan onze bewuste mind voorbijgaan.

Sterker nog, de mind weet zelfs niet wat correct is voor onszelf, terwijl we wél in onze eigen schoenen staan. We kunnen de situatie beoordelen, ook op basis van wat we voelen en ervaren, maar het is nooit het gehele plaatje. Ook hier gaat het niet over puur kijken naar wat er gedefinieerd is in je design, maar ook naar al die openheid. En die openheid brengt zoveel variabelen met zich mee dat je onmogelijk die kans accuraat kan berekenen.

Als je dus geshamet wordt omdat iemand denkt dat je in je niet-zelf zit: neem het niet persoonlijk. Het zegt meer over hoe die persoon met diens mind in het leven staat, dan dat het iets zegt over jou. Want de mind weet het niet.

Jij bent niet alleen wat zichtbaar is in je design (je definitie).
Jij bent zowel je ware Zelf (definitie) als je niet-zelf (openheid) in een soort holistische dans met ontelbare variabelen binnen een groter plan dat alleen God (het Universum, het Al, etc. vul zelf in) kent.

—

Het ware Zelf

Sterker nog: kunnen we wel zeggen dat onze definitie ons ware Zelf is?
Ik ben geneigd te zeggen van niet. Ik denk dat dat veel te beperkend is voor wie we werkelijk zijn.

Als we spreken over ons wezen (being) dan spreken we over meer dan een som van schijnbaar afgescheiden delen. We zijn ook onze interactie met anderen, en dat is altijd onderhevig aan invloed. Dat is altijd veranderlijk.

Wat ik begin te zien als ons ware Zelf is de gestalt van wie we zijn. En die gestalt is de gehele lichaamsgrafiek, compleet met alle variabelen die in dat moment aanwezig zijn doorheen onze openheid. En die lichaamsgrafiek is maar een platte 2D-voorstelling van een vernuft holistisch en hologenetisch multi-dimensionaal wezen binnen een groter geheel. We kunnen onszelf ook niet loskoppelen van dat grotere geheel. We zijn er voortdurend onderhevig aan.

Maar dat wil niet zeggen dat we ons door dat moment en die variabelen in dat moment moeten definiëren.
Nee, het ware Zelf is niet iets dat gefixeerd of vaststaand is. Het is vloeiend en veranderlijk, maar het heeft een vaste kern dat we benoemen als “definitie.”

Maar alleen onze definitie ons ware Zelf noemen zou te beperkend zijn.
Datgene wat gedefinieerd is is gewoon datgene wat er altijd is, vanaf het moment dat we geboren zijn, tot het moment dat we sterven. Maar we zijn veel meer dan alleen onze definitie. Alleen, al dat andere definieert ons niet in het moment. Pas nadat je je hele leven hebt geleefd en je je laatste adem uitblaast kan je zien wie je eigenlijk bent geweest, wat dat ware Zelf in deze incarnatie was, als je begrijpt wat ik bedoel.

—

Sterven om te weten wat het leven is

Het is ook pas door de dood dat we weten wat het leven is.
Zolang we niet sterven, kennen we het leven niet echt. We zien slechts momentopnames van het leven en we kunnen terugkijken op wat is geweest. Maar dat is niet het leven. Dat zijn slechts momenten uit het leven en door de mind dan aaneengeregen in een lineair concept dat niet echt de werkelijkheid is. De mind vertelt er ook allerlei verhalen bij, waardoor we nooit echt de realiteit zien. We kunnen nooit echt het leven zien want we bekijken alles door de filter van onze mind.

Daarom is het zo belangrijk om te begrijpen dat Human Design geen tool is om je leven te “verbeteren” of te “veranderen.” Het leven is er niet om op die manier uitgedaagd of gemanipuleerd te worden. Het leven is gewoon het leven en we hebben het te nemen of te laten.

Human Design is simpelweg zien wat je krijgt, in dit moment, wetende dat dat zien niet in woorden te vatten is, niet door te mind vast te pakken is. Ik merk dat telkens ik dat “zien” ervaar, mijn mind eerder met der mond vol tanden staat en zich afvraagt hoe dat kan, zo “magisch” en ongrijpbaar voelt het. En toch ervaar ik het op dat moment.

En Human Design daagt ons uit dat bewustzijn te ontwikkelen, te reflecteren en de mind met aandacht IN het leven te brengen, in die momentopnames, in die magie.

Je kan dus tegelijkertijd in de mind zijn (bewust denken) als aandachtig aanwezig zijn in het leven dat zich ontvouwt (bewust leven in je lichaam) als vanop een afstand beiden aanschouwen (bewust zien van het denken en het leven in dit lichaam). Dat is als het ware de “oefening.”

Human Design laat je dus enkel zien wat het leven is, in dit moment, zodat je in je leven aanwezig bent.
Er wordt niets veranderd. Er wordt niets verbeterd. Er wordt niets getransformeerd.
Voor vele mensen is dit een harde noot om te kraken. Eentje die ze liever niet kraken want dan moeten ze die onmogelijke droom opgeven dat er ooit iets te bereiken valt.

—

Niets te doen

Als je weet dat het puur gaat om zien wat dat leven is, in dit moment, dan besef je ook dat er niets te doen valt.
Human Design brengt je niet in de actiestand. Het brengt je in de “zijn-stand.”

Human Design gaat dus over bewustzijn. Over “zien.” Niet over “doen.”
Zeg dat tegen die bijna 80% “to do” mensen 😂

Het lijkt dan ook vooral aan de Projectors en Reflectors te zijn om dit in de wereld neer te zetten, als je ’t mij vraagt, wat zij van nature doen als ze niet langer opereren als een Generator of Manifestor. De “to be” mensen, zoals Ra ooit onderwees, voor hij de Vier Aura-types aanbracht, en wat Zeno Dickson via haar Zen Human Design blijvend is gaan onderwijzen, omdat zij zich niet kon vinden in de nieuwe onderverdeling die Ra aanbracht.

Door je te verdiepen in Human Design word je teruggebracht naar het leven dat is.
En dat leven begin je te “zien,” als het ware.
Het gaat ‘m dus niet om daar iets aan te veranderen. Het leven is wat het is. Het ontvouwt zich op een manier die buiten onze controle om ligt. Zelfs als we proberen iets te veranderen, dan zijn “wij” het niet die die verandering aanbrachten, maar het leven dat zicht ontvouwt waarin dat “proberen veranderen” zich aandiende, en de mind die zich die pluim voor die verandering onterecht wil toeëigenen. En zo denkt de mind behoorlijk entitled te zijn — ook zo’n ziekte van deze huidige samenleving, lijkt het wel. Dat is de waanzin. Dat is het zinsbedrog waar we dagelijks mee te maken krijgen en al onze relaties is komen te beheersen.

Het is een eigenaardige vaststelling als je begint te begrijpen hoe dat werkt.
Je doet eigenlijk niets, en toch gebeurt er iets. Toch begin je door het “zien” anders in het leven te staan en begin je ook de magische synchroniciteit der dingen op te merken. Het is moeilijk in woorden te omschrijven. Woorden schieten simpelweg te kort.

—

Van kut naar heerlijk en terug

Het is een fabeltje dat je met Human Design je leven kan verbeteren of veranderen. Human Design verandert helemaal niets aan je leven. Sterker nog, in mijn ervaring beleef ik het alleen nog meer intens, wat mijn mind al verschrikkelijk vond voor het zo intens begon te voelen.

Maar ik merk wel dat ik anders in het leven sta sinds ik met Human Design werk. Het leven is nog steeds hetzelfde, en mt momenten echt verschrikkelijk kut — of hoe zou jij je voelen als je man, met wie je dacht oud te worden, er na 23 jaar vandoor gaat met zijn affaire-partner terwijl hij tot het laatste moment er alles aan deed om te laten uitschijnen dat we een gelukkig huwelijk hadden? Dat is ronduit kut, iets wat je je ergste vijand nog niet toewenst — ik put hier uit mijn eigen, recente levenservaring, ook al werk ik al 5 jaar intensief met Human Design. Mijn leven is dus absoluut niet “beter” geworden dan 5 jaar geleden. On contraire. En toch…

Het leven blijft kut en heerlijk en alles er tussenin.
Maar hoe ik erin sta lijkt te zijn veranderd. Alsof ik meer vanuit een basisvertrouwen leef, een soort acceptatie van wat is, wat ervoor zorgt dat ik rotsvast begin te geloven dat alles is zoals het moet zijn en daar een soort troost of rust uit haal of zo. Er is een groter plan aan het werk en dat maakt dat dat kleine ego niet meer zo belangrijk is.
Ook al is het met momenten zo kut dat ik het eigenlijk niet meer zie zitten en het liefst even uit dit lichaam wil.

—

Zelfliefde

Als Human Design dus al iets teweegbrengt dan is het zelfliefde. Thuiskomen bij jezelf.
Niet alleen bij je definitie, maar ook bij je openheid. Zowel je definitie als je niet-zelf omarmen als iets om lief te hebben, iets wat toegelaten, geaccepteerd en omarmd mag worden, want het is deel van wie je bent en behoort te zijn in dit leven.

Zelfs als jouw mind jou beoordeelt en vindt dat je vanuit je niet-zelf bezig bent: had je het dan anders kunnen doen misschien? Nee. In dat moment niet. Want anders had je dat gedaan. Het niet-zelf is er evengoed om ervaren te worden, net zoals de momenten dat we onze definitie lijken te leven.

Ik prik dan ook even direct door die laatste ballon: we leven nooit alleen onze definitie. Onze definitie kan niet op zichzelf staan zonder die openheid. We zijn het gehele plaatje. De gehele gestalt met al die variabelen erbij die de mind nooit kan peilen of voorspellen.

Zelfliefde is totale acceptatie van wie je bent. Van je gehele gestalt. Dus ook je niet-zelf.
Zelfliefde is ook totale acceptatie van het leven dat je krijgt. En Human Design helpt je zien wat dat leven is.

—

Het fabeltje

Zeno Dickson was dan ook heel kritisch voor het concept “Strategie en Autoriteit” van Ra.
Ook dat was geen deel van het originele Human Design. Ra heeft het pas later toegevoegd. En volgens Zeno haal je daarmee zowat de ziel uit Human Design. En ik ben geneigd haar gelijk te geven, maar wil wel wat belangrijke nuance aanbrengen.

Strategie en Autoriteit zijn voor velen een ingang naar het beleven van Human Design, naar het effectieve experiment, zeker in het begin. Maar Strategie en Autoriteit wekt de indruk dat jij iets kan veranderen of verbeteren aan je leven. Namelijk dat, als je je Strategie en Autoriteit volgt, je dan een ander leven gaat krijgen. Eentje waarin je “correct” bent, “correct” je design leeft.

Maar dat wekt dan weer de indruk dat je dan puur je definitie leeft en niet langer in je niet-zelf zit.
Dat is een fabeltje. Het niet-zelf is niet los te koppelen van je design en dus ook niet van wie je bent. En die “correctheid”, wel, ik schreef het al eerder: niemand weet wat dat is.

Want als er zoveel variabelen meespelen in die openheid in je grafiek, dan is wat jij dénkt dat correct is een zeer gelimiteerd begrip daarvan. Niemand weet wat correct is. Jij niet. De ander niet. Het heeft dan ook geen zin om jezelf en anderen op die manier te gaan beoordelen.

“Hé, zij is Projector en ze initieert iets, dat is niet correct, ze leeft niet haar design,” is misschien wel een van de meest gelimiteerde, kortzichtige uitspraken die de mind kan doen, in de veronderstelling dat die Strategie van Wachten op een Uitnodiging zo klaar als een klontje is. Maar de realiteit is anders. Ik heb zelf al iets meegemaakt dat mijn mind met zekerheid zou omschrijven als een Manifestor-achtige initiatie, terwijl ik nadien met zekerheid kon voelen dat het correct voor me was.

Het leven laat zich niet vangen in een systeem of in een strategie. De strategie en het systeem is er alleen maar om ergens naar te verwijzen, naar een ervaring en een beleving die niet in woorden, systemen en strategieën te vatten is. En toch zal ook dat oordeel van de mind over die initiërende Projector ons op een bepaald pad zetten. Het is niet “verkeerd.” Het is gewoon deel van het leven dat zich op dat moment ontvouwt. De mind maakt deel uit van dat leven. De mind staat daar niet boven.

—

Adem het leven

Het leven is er om te ademen. Zonder adem, geen leven.
Ra zag het wel. Maar ook hij was beperkt door zijn mind om het systeem door te kunnen geven. Het is onvermijdelijk. Van zodra je woorden, taal, concepten, etc. gebruikt ben je beperkt. En die beperking is er om overstegen te worden, niet door de mind, maar door het leven zelf en jij die dat leven (be-)leeft.

Taal, woordenschat, concepten, structuren, systemen, ze maken allemaal onderscheid daar waar geen afgescheidenheid bestaat. In werkelijkheid zijn er geen labeltjes en vakjes en al dat benoemen. Dat is wat de mind doet. Dat is niet wat het leven is.

Projector is niet wat het leven is. Projector is een label dat verwijst naar één aspect van het leven, waarbij al het andere wordt uitgesloten. Daardoor kan Projector nooit de werkelijkheid zijn. Het is slechts een concept, een wegwijzer. En het is zeer beperkt. Als je jezelf ermee definieert, dan doe je jezelf enorm tekort.

Ik schreef ooit eens een blog over het gebruik van taal in Human Design.
Ik heb de blog niet langer, maar het ging zo: van zodra je zegt “ik ben” dan ben je jezelf aan het definiëren met wat je vervolgens gaat zeggen. Bv. “ik ben ziek.” Dat is niet wat er gebeurt. Wat gebeurt is dat je het ziek-zijn ervaart. Maar het is niet wie je bent. “Ik ben Projector” is niet wie je bent. Je ervaart wat het is om een Projector-aura te hebben, dat wel, of een Projector-design. Maar daaronder zit nog oneindig veel nuance.

Het is net zoals proberen iemand te vertellen hoe die persoon moet ademen.
Je kan het met heel veel detail gaan uitleggen en het zelfs demonstreren met je eigen lichaam. Je kan er een hele maquette van maken met alle fysieke onderdelen zoals in die medische poppen of zelfs een video creëren met animaties om alles goed te laten zien. Maar niemand kan het ademen voor je doen. Zelfs aan een beademingstoestel ligt je bewusteloos, dus dan weet je nog niet wat het is. Het blijven dus allemaal verwijzingen tot jij zelf in de ervaring gaat van wat ademen is, met jouw lichaam, ook al kan je niet alle onderdelen van je lichaam afzonderlijk aansturen.

Dan besef je dat je altijd al aan het ademen was en je alleen maar met je aandacht daar naartoe hoefde te gaan. Terwijl mensen duizenden manieren aan het zoeken zijn om iets wat zich van nature ontvouwt “tastbaar” te maken op een of andere manier, blijft datgene wat zich van nature ontvouwt zich gewoon natuurlijk ontvouwen.

Er valt niets te doen.
Alleen met je aandacht, met je bewustzijn van dat moment, aanwezig zijn bij datgene wat van nature doet zonder dat jij het doet.

—

Zien wat is

Veelal, als we die drang nog voelen om Human Design te zien als iets wat onze levensproblemen zou kunnen “oplossen” of antwoorden kan geven op onze vragen, waardoor ons leven eindelijk “beter” wordt, dan komen we nog vanuit een soort non-acceptatie naar het levens en onszelf toe. We komen vanuit een bewustzijn van gemis dat we op een of andere manier willen “opvullen” met iets buiten onszelf, terwijl het antwoord binnenin ligt.

Die “zoektocht” naar de antwoorden of naar de verlichting van al die zwaarte of onzekerheid in ons leven of in onszelf is datgene wat Human Design jou zal laten zien. Dat is het leven. Onzekerheid. Zwaarte. Gemis.

Als je hoopte om dat met Human Design uit de weg te kunnen gaan, alsof Human Design dat allemaal voor je oplost, zodat je daar zelf niet meer doorheen zou moeten gaan, zodat je dat niet meer zou moeten voelen, dan moet ik je spijtig genoeg een koude douche geven. Human Design zal net dát zichtbaar maken: jouw neiging om weg te lopen, om eraan te willen ontsnappen, mét alle pijn en gevoelens van gemis en zwaarte die daarbij horen.

Human Design brengt je net IN die ervaring, dat leven. Maar je kan Human Design, dankzij de intelligentie van de mind, wel inzetten om eraan te ontsnappen, door bv. Human Design als tool in te zetten om je leven te proberen verbeteren, i.p.v. in die acceptatie te gaan. Menige mensen doen het en noemen het Human Design, terwijl het eigenlijk niet Human Design is. Het is gewoon een copingstrategie of een vlucht, een manier om aan de oppervlakte van het leven te blijven, zodat je de diepte niet in moet.

Human Design gaat helemaal over die diepte. En dan hebben we het niet over dieper duiken in de details van het Human Design Systeem, alsof daar de antwoorden te halen zijn, nee. Dan hebben we het over dieper duiken in het leven zelf, of beter: de diepte van wat het is om je eigen leven écht te “zien” en “zien” dat het goed is zoals het is.

—

Vond je dit waardevol?

Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal

---

---