Transcriptie

De mind weet eigenlijk niet wat correctheid, of correct-zijn is.
De mind heeft een heleboel oordelen doch, over wat correct zou kunnen zijn of niet.
En zo beoordelen we niet alleen onze eigen ervaringen, maar ook onszelf, anderen en ervaringen van anderen.

Oordelen is an sich noodzakelijk.
Als we een situatie niet kunnen beoordelen, dan kunnen we onszelf ook onbewust in gevaar brengen. Onze mind beoordeelt en oordeelt voortdurend. En het maakt niet uit of jouw Ajna gedefinieerd is of niet. Het hoort bij het mens-zijn.

Maar het is niet omdat de mind kan meten, beoordelen en vergelijken, dat de mind daarom wéét of iets correct voor ons is of niet. En vaak zal de mind ervaringen en situaties die we als “aangenaam” beschouwen willen labelen als “correct”, en ervaringen en situaties die “onaangenaam” lijken, willen labelen als incorrect. Maar dat is niet per se waarheid.

—

Aura-type

In Human Design leren we dat Strategie & Autoriteit een ingang geeft tot het experiment.
Maar Strategie & Autoriteit is niet de essentie van dit alles. Het is slechts een ingang. Het is slechts een eerste stap in bewustwording. In de diepte is er veel meer aan de hand.

Om te beginnen is Strategie puur afgeleid van je Aura-type. Je kan dus een Generator, Manifestor, Projector of Reflector als Aura-type hebben. Door bepaalde configuratie in de grafiek kunnen we Type afleiden. Maar Type zegt an sich weinig. Type verwijst alleen maar naar de werking van de Aura.

Zo zijn er vijf configuraties mogelijk waaraan je Type kan herkennen:

1. Motor aan de Keel zonder gedefinieerd Sacraal -> Manifestor;
2. Motor aan de Keel mét gedefinieerd Sacraal -> Manifesting Generator;
3. Geen motor aan de Keel mét gedefinieerd Sacraal -> Generator;
4. Geen motor aan de Keel zonder gedefinieerd Sacraal maar met minimum 2 gedefinieerde centra elders -> Projector;
5. Geen enkel centrum gedefinieerd -> Reflector.

Nu moet ik er natuurlijk wel bijvermelden dat er maar vier Aura-types zijn, ondanks de vijf mogelijke configuraties. De Manifesting Generator is namelijk geen apart Type, maar heeft dezelfde Aura-werking als die van een Generator. Je zou dus kunnen zeggen dat de Manifesting Generator eerder een subtype is van het Generator Aura-type. In de kern zijn Manifesting Generators daarom nog steeds Generators.

Dus eigenlijk zijn er maar vier configuraties die de Aura-types mogelijk maken:

1. Motor aan de Keel zonder gedefinieerd Sacraal -> Manifestor;
2. Gedefinieerd Sacraal -> Generator (met subtype Manifesting Generator);
3. Geen motor aan de Keel zonder gedefinieerd Sacraal maar met minimum 2 gedefinieerde centra elders -> Projector;
4. Geen enkel centrum gedefinieerd -> Reflector.

Dit resulteert in:

1. Afstotende, gesloten en impacterende Aura -> Manifestor;
2. Open en omhelzende Aura -> Generator (met subtype Manifesting Generator);
3. Penetrerende, gefocuste en absorberende Aura -> Projectors;
4. Veerkrachtige, resistente en proevende Aura -> Reflectors.

Dankzij Genoa Bliven, de huidige hoofdleraar van Human Design America, kunnen we er ook zo naar kijken:

Dankzij de Aura-types weten we dus wat een interessant eerste experiment is om te observeren, namelijk dat:

1. de Strategie van Manifestors informeren is voor ze initiëren,
2. de Strategie van Generators responderen is,
3. de Strategie van Projectors wachten is op de uitnodiging,
4. de Strategie van Reflectors minimum een volledige maancyclus wachten is,

waardoor we de werking van de Aura kunnen waarnemen met minder weerstand.

Daarnaast hebben we dan onze innerlijke Autoriteit (Emotioneel, Sacraal, Milt, Ego-gemanifesteerd of -geprojecteerd, Zelf-geprojecteerd, Mentaal-geprojecteerd of Maan) als experiment om te observeren hoe beslissingen worden genomen. Autoriteit wordt bepaald door de definitie in een grafiek, waarin de volgorde van gedefinieerd centrum belangrijk is:

1. Gedefinieerd Solar Plexus -> emotionele Autoriteit;
2. Gedefinieerd Sacraal, ongedefinieerd Solar Plexus -> Sacrale Autoriteit;
3. Gedefinieerde Milt, ongedefinieerd Sacraal en Solar Plexus -> Milt-autoriteit;
4. Gedefinieerd Ego, ongedefinieerde Milt, Sacraal en Solar Plexus -> Ego-autoriteit;
5. Gedefinieerd G, ongedefinieerd Ego, Milt, Sacraal en Solar Plexus -> Zelf-geprojecteerde Autoriteit;
6. Alles onder de Keel ongedefinieerd -> Mentaal-geprojecteerde Autoriteit;
7. Geen gedefinieerde centra -> Maan-autoriteit.

En we weten dat de Ego-autoriteit kan ingedeeld worden in twee varianten:

1. Ego-gemanifesteerde Autoriteit, wanneer het Ego-centrum verbonden is met de Keel, rechtstreeks of via het G-centrum;
2. Ego-geprojecteerde Autoriteit, wanneer het Ego-centrum niet verbonden is met de Keel, wel met het G-centrum (daarbij is altijd kanaal 51-25 gedefinieerd).

Maar dit is slechts een ingang dus, niet de essentie van wat er gebeurt. Wat er precies gebeurt, nadat we voldoende weerstand hebben geëlimineerd vanuit de mind om zich niet te bemoeien met natuurlijke processen, is uniek aan elk persoon. En de bedoeling is dat we daar voor onszelf bewust van worden, elk op onze eigen manier, in ons eigen uniek experiment.

—

Ook Strategie en Autoriteit wijst naar uniekheid

En dat is het ‘m dan ook. Zelfs al volg je exact je Strategie en je innerlijke Autoriteit, dan nog weet je niet wat correct voor je is. Althans, de mind weet het niet. Je kan wel een soort lichaamssensatie gewaarworden allicht van wat het betekent om “correct” te zijn, omdat er een bepaalde flow in je leven kan komen. Maar je kan er geen regel van maken. Alleen de mind maakt regels van dingen, waardoor dingen ook vaak stagneren daardoor en dus “doodgaan.” In het leven zelf kan er nooit lang sprake zijn van stagnatie en blijft alles in beweging.

Ik schreef al eerder over hoe ik als Projector heb ervaren wat het is om “correct” te initiëren bijvoorbeeld: lees het hier. We zijn nu maanden later en ik heb nog steeds sterk het gevoel dat deze ervaring correct voor me was, ook al strookt die niet letterlijk met mijn Strategie van Wachten op de Uitnodiging. Als ik mijn Strategie tot op de letter had gevolgd, dan was mijn kat allicht in de problemen gekomen. Net doordat ik steeds meer op mijn eigen intuïtie durf te vertrouwen, vanuit een soort emotionele helderheid, is het voor mij perfect mogelijk om te initiëren, als de timing en de omstandigheden kloppen.

Dat is niet een beslissing die ik zelf heb genomen. Mijn mind had daar niets in te zeggen. Ik werd als het ware van nature in beweging gebracht en de beweging gebeurde moeiteloos, ook al moest ik best een inspanning leveren. Het leek alsof de weg “vrij kwam” voor mij om dit te doen. En ik heb er nog geen seconde spijt van gehad, in tegendeel, ik ben mezelf heel dankbaar dat ik heb geluisterd naar die push vanuit mijn lichaam en naar wat het leven me wou vertellen.

Lao Tzu, een van de grondleggers van het taoïsme, sprak over Wu Wei, de Weg van het Water, een principe dat gaat over “moeiteloze actie.” Water kiest altijd de meest natuurlijke weg. Of zoals Alan Watts het beschreef: “De rivier wordt niet van achteren geduwd, noch van voren getrokken. Hij valt met de zwaartekracht.”
Deze manier van leven of door het leven bewegen is an sich ook de kern van Human Design en de Strategieën die bij elk Aura-type behoren is een ingang tot het beleven van die moeiteloze actie.

Maar wat er precies gebeurt in die afstemming op door het leven bewegen als water is moeilijk in woorden te omvatten. Het is niet te herleiden tot één Strategie en één innerlijke Autoriteit zoals in Human Design. Wat Ra Uru Hu hiermee trachtte te doen was Human Design vereenvoudigen zodat mensen op z’n minst een eerste stap zouden zetten naar het ontwikkelen van bewustzijn in wat er gebeurt in ons lichaam en in ons leven als de mind niet langer aan het roer staat van ons leven en alles overstemt.

M.a.w. je kan het leven niet herleiden naar één Strategie en Autoriteit, maar Strategie en Autoriteit zijn wel een ingang naar je bewust worden en bewuster verbinden met natuurlijke processen en bewegingen van het leven waarop je moeiteloos kan meestromen, wat leidt tot een soort “correctheid” ook als de mind daar een ander idee over heeft. Strategie en Autoriteit wijzen dus ook naar die uniekheid, de uniciteit van jouw eigen wezen in relatie en interactie met de wereld om jou heen, binnen een veel groter plan dat de mind mogelijk kan kennen.

Dus wederom: Strategie en Autoriteit, alsook Aura-type, zijn niet heiligmakend. Ze zijn slechts een ingang tot het experiment en het ontdekken wat het betekent om “in flow” te zijn met je eigen wezen. Of: hoe je kan loskomen van de eindeloze verhaaltjes van de mind over hoe het leven is en zou moeten zijn, naar het puur beleven van wat het is om een bewustzijn te zijn in een fysiek lichaam als deel van een groter, mysterieus plan, en hoe alles precies weet waar het naartoe moet, terwijl de mind dat niet weet.

—

De details zijn niet de essentie

Nu, wanneer men zegt dat Strategie en Autoriteit slechts de ingang is tot het experiment, dan gaan mensen al gauw denken dat ze zo snel mogelijk Strategie en Autoriteit onder de knie moeten krijgen zodat ze dieper in het systeem kunnen gaan duiken, alsof daar de échte antwoorden liggen.

Dat is niet zo.
In een eerdere blog had ik al geschreven dat de details niets bijdragen aan de essentie van Human Design. De details zijn enkel en alleen maar een meer gedetailleerde weergave van wat er al aan de oppervlakte gebeurt. Wie niet voldoende heeft aan Strategie en Autoriteit denkt al snel dat de details van het systeem de oplossing gaan brengen, maar dat is een illusie. Vaak zijn de details van het systeem alleen maar afleiding en een poging van de mind om alsnog de essentie van Human Design te kunnen omzeilen, namelijk dat de mind zelf het probleem is en je dat “oplost” door de mind niet langer aan het stuur van je leven te zetten, maar Passagiersbewustzijn te ontwikkelen.

—

De mind weet het niet

Doordat de mind voortdurend meet, vergelijkt en beoordeelt kunnen we het onszelf dan ook heel erg lastig maken. Meten, vergelijken en beoordelen hebben zeker hun nut, maar niet altijd. Als het gaat om beslissingen nemen, dan kan de manier waarop onze mind conceptualizeert, meet, vergelijkt, beoordeelt en verbanden legt ons danig diep in de illusie brengen van wat is.

De mind weet niet wat correct is. De mind weet ook niet wat incorrect is. Correctheid is bovendien niet altijd logisch. En daar heeft de mind het lastig mee. Het wil altijd een soort logica vinden of een soort begrip, waardoor het de illusie wekt dat de mind wel degelijk alles onder controle heeft of kan hebben. Daarvoor gaat de mind soms heel ver, tot zichzelf iets wijsmaken of hele verhalen fabriceren. De mind is dan ook zwaar geconditioneerd en is verbonden met heel veel overlevingsstrategieën uit de kindertijd.

En de mind zal deze dualiteit vaak bekijken als een positief-negatief verhaal. Correct is goed en incorrect is slecht. De mind zal pushen om iets te doen waarvan de mind denkt dat het correct is, en ons proberen overtuigen datgene niet te doen waarvan de mind denkt dat het incorrect is, gebaseerd op wat het geleerd heeft uit eerdere ervaringen. En vaak hangen daar ook de labels “aangenaam” en “onaangenaam” aan vast, namelijk dat we vooral datgene opzoeken wat de mind als aangenaam of plezierig ervaart en datgene gaan vermijden wat de mind als onaangenaam of pijnlijk ervaart.

En dat is een behoorlijke mentale gevangenis die we onszelf opleggen en waarin we met z’n allen ook zijn geconditioneerd, omdat we in een samenleving leven waarin plezier boven pijn wordt gezet, een samenleving waarin trauma amper wordt herkend en we niet hebben geleerd om te gaan met overlevingsstrategieën en onverwerkte pijn. In het leven zelf zijn plezier en pijn gelijkwaardig. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden zoals yin en yang. Plezier en pijn is wat ons menselijk maakt. Haal een van de twee uit de vergelijking en je neemt net onze menselijkheid van ons af, waardoor mensen ook op hele vreemde manieren gaan reageren, omdat ze niet langer “in tune” zijn met het leven en hun eigen natuur. Zowel pijn als plezier zullen altijd deel uitmaken van het leven en ze spelen ook elk hun eigen rol in het grotere geheel.

Iets wat we dus als onaangenaam of ongewenst beschouwen kan daarom ook correct zijn. Iets waarvan de mind denkt dat het incorrect is, kan correct zijn voor ons zijn. De mind weet het niet. De mind kan het niet voorspellen en zelfs als je achteraf reflecteert kan de mind niet met zekerheid zeggen of iets correct of incorrect voor ons was.

De mind kent niet het gehele verhaal, het grotere plan. De mind ziet enkel facetten van het verhaal, van het plan, die facetten waarvan het zich bewust is. Maar zelfs binnen dat bewustzijn blijft er nog heel veel onbewust. Psychologisch is het bewezen dat een volwassen mens vooral het product is van onbewuste drijfveren en patronen uit onze kindertijd en de manier waarop we zijn opgevoed en ons hebben gehecht aan onze primaire verzorgers. De mind denkt vaak het gehele verhaal te kennen en zal diens oordelen en conclusies daarop baseren om dan steeds opnieuw te moeten opmerken dat het eigenlijk niets weet en het beter is om die valse zekerheden los te laten.

De vraag is ook of “incorrect” wel bestaat. Veel spirituele stromingen gaan er namelijk van uit dat alles om een reden gebeurt, anders zou het niet gebeuren, dus ook datgene dat we als “incorrect” zouden bestempelen heeft een reden, dus an sich is alles correct, zou je kunnen zeggen. Alles wat we ervaren is deel van een groter plan en dus gebeurt alles precies zoals het behoort te gebeuren. Ook het lijden in de wereld. Lijden en pijn zijn er niet voor niets. En het is de arrogantie van de mind om te geloven dat het daar vat op heeft, dat kan manipuleren of veranderen, of het beter weet.

Zijn we dan allemaal maar een speelbal van externe invloeden en interne, onbewuste drijfveren?
Ja. En nee. Het is geen zwart-wit verhaal. We zijn de som van al deze dingen én meer.
Leven is daardoor een behoorlijke kunst geworden, net omdat we al zolang geconditioneerd worden om het bewuste denken aan de top van de hiërarchie te zetten, terwijl het daar helemaal niet hoort.
We maken dus nu een transitie door van “mind over matter” naar “mind ten dienste van het vormbewustzijn.”

Onlangs deelden mijn mentors John Cole en Amy Lee tijdens een Living Your Design-workshop die ik audit, het volgende verhaal om te illustreren waarom de mind eigenlijk nooit kan weten of iets correct is of niet: het verhaal van Fatima de spinster en de tent, uit “Verhalen van de Derwisjen” uit het Soefisme, verteld door Idries Shah, naar een verhaal van Sheikh Mohamed, Jamaludin van Adrianopel, stichter van de Jamalia Orde uit de 18de eeuw.

—

Fatima de spinster en de tent

Er was eens in een stad in het Verste Westen een meisje dat Fatima heette.
Ze was de dochter van een welvarende spinster.

Op een dag zei haar vader tegen haar: “Kom, dochter; we gaan op reis, want ik heb zaken te doen op de eilanden van de Middenzee. Misschien vind je een knappe jongeman in een goede positie die je als echtgenoot kunt nemen.”

Ze vertrokken en reisden van eiland naar eiland. De vader deed zijn handel terwijl Fatima droomde van de echtgenoot die binnenkort de hare zou kunnen zijn.

Op een dag waren ze echter op weg naar Kreta toen er een storm opstak en het schip verging. Fatima, nog maar half bij bewustzijn, werd op de kust bij Alexandrië geworpen. Haar vader was dood en ze was volkomen berooid. Ze kon zich haar leven tot dan toe slechts vaag herinneren, want haar ervaring van de schipbreuk en haar blootstelling in de zee hadden haar volkomen uitgeput.

Terwijl ze over het zand zwierf, werd ze gevonden door een familie van kleermakers. Hoewel ze arm waren, namen ze haar op in hun nederige huis en leerden haar hun vak. Zo ontstond er voor haar een tweede leven en binnen een jaar of twee was ze gelukkig en verzoend met haar lot. Maar op een dag, toen ze om een ​​of andere reden aan de kust was, landde er een groep slavenhandelaren en namen haar, samen met andere gevangenen, mee.

Hoewel ze haar lot bitter betreurde, vond Fatima geen medelijden bij de slavenhandelaren, die haar meenamen
naar Istanbul en haar verkochten als slaaf. Haar wereld was voor de tweede keer ingestort.

Nu gebeurde het dat er weinig kopers waren op de markt. Een van hen was een man die op zoek was naar slaven om te werken in zijn houtzagerij, waar hij masten voor schepen maakte. Toen hij de neerslachtigheid van de ongelukkige Fatima zag, besloot hij haar te kopen, denkend dat hij haar op die manier tenminste een iets beter leven zou kunnen geven dan wanneer ze door iemand anders zou worden gekocht. Hij nam Fatima mee naar zijn huis, met de bedoeling haar tot dienstmeid voor zijn vrouw te maken.

Toen hij echter bij het huis aankwam, ontdekte hij dat hij al zijn geld had verloren aan een lading die door piraten was gekaapt. Hij kon zich geen arbeiders veroorloven, dus werden hij, Fatima en zijn vrouw alleen gelaten om
het zware werk van het maken van masten te doen. Fatima, dankbaar aan haar werkgever voor het redden van haar, werkte zo hard en zo goed dat hij haar haar vrijheid gaf en zij zijn vertrouwde hulp werd. Zo werd ze relatief gelukkig in haar derde carrière.

Op een dag zei hij tegen haar: “Fatima, ik wil dat je met een lading scheepsmasten naar Java gaat, als mijn
agent, en ervoor zorgt dat je ze met winst verkoopt.”

Ze vertrok, maar toen het schip voor de kust van China lag, werd het door een tyfoon verwoest en Fatima bevond zich opnieuw aan de kust van een vreemd land. Opnieuw huilde ze bitter, want ze voelde dat niets in haar leven verliep zoals verwacht. Telkens wanneer de dingen goed leken te gaan, gebeurde er iets dat al haar hoop vernietigde.

“Hoe komt het dat,” riep ze voor de derde keer, “dat wanneer ik iets probeer te doen, het tot
verdriet leidt? Waarom overkomen mij zoveel ongelukkige dingen?”

Maar er kwam geen antwoord.
Dus pakte ze zichzelf op van het zand en begon landinwaarts te lopen.

Nu gebeurde het zo dat niemand in China van Fatima had gehoord of iets wist over haar problemen. Maar er was een legende dat er op een dag een zekere vreemdeling, een vrouw, daar zou aankomen, en dat zij een tent voor de keizer zou kunnen maken. En omdat er nog niemand in China was die tenten kon maken, keek iedereen met de levendigste verwachting uit naar de vervulling van deze voorspelling.

Om er zeker van te zijn dat deze vreemdeling, wanneer ze aankwam, niet gemist zou worden, hadden opeenvolgende Keizers van China de gewoonte om eenmaal per jaar herauten naar alle steden en dorpen van het land te sturen, met het verzoek om elke buitenlandse vrouw aan het hof te laten verschijnen.

Toen Fatima een stad aan de Chinese kust tegenkwam, was dat zo’n gelegenheid. De mensen spraken via een tolk met haar en legden uit dat ze naar de Keizer moest gaan.

“Mevrouw,” zei de keizer, toen Fatima voor hem werd gebracht, “kunt u een tent maken?”
“Ik denk het wel,” zei Fatima.

Ze vroeg om touw, maar dat was er niet. Dus, denkend aan haar tijd als spinster, verzamelde ze vlas en maakte ze touwen. Toen vroeg ze om stevig doek, maar de Chinezen hadden niets van het soort dat ze nodig had. Dus, puttend uit haar ervaring met de wevers van Alexandrië, maakte ze wat stevig tentdoek. Toen ontdekte ze dat ze tentstokken nodig had, maar die waren er niet in China. Dus Fatima, die zich herinnerde hoe ze was opgeleid door de houtbewerker van Istanbul, maakte op sluwe wijze stevige tentstokken. Toen deze klaar waren, pijnigde ze haar hersenen om alle tenten te herinneren die ze op haar reizen had gezien en zie, er werd een tent gemaakt.

Toen dit wonder aan de keizer van China werd onthuld, bood hij Fatima de vervulling van elke wens die ze maar kon bedenken. Ze koos ervoor om zich in China te vestigen, waar ze trouwde met een knappe prins en waar ze gelukkig bleef, omringd door haar kinderen, tot het einde van haar dagen.

Zo zie je maar: de mind weet het niet. Het leven heeft zo z’n eigen manier van werken en in dit geval kon Fatima later in haar leven reflecteren en zien wat het nut was van al die schijnbaar “incorrecte” ervaringen, die dan toch correct bleken te zijn. Maar soms gebeurt het ook dat we bij reflectie geen reden vinden. Vandaar dat men hier in de katholieke volksmond ook vaak zegt: Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.

Alles draait rond diep vertrouwen en overgave in het leven, iets waar de mind ontzettend veel moeite mee heeft.
En toch is dat de uitdaging.

—

Het mysterie

Zolang we leven blijft het leven grotendeels een mysterie.
En dat is iets wat mij in elk geval enthousiast en nieuwsgierig maakt naar het leven. Niet om het leven te kennen, want eens je het kent is het leuke ook wel voorbij, denk ik zo, maar om telkens weer iets nieuws te ontdekken en steeds opnieuw verwonderd en verrast te worden.

De mind wil natuurlijk zo snel mogelijk het leven kennen in een poging om er vat op te krijgen zodat we van die mentale angst af kunnen dat we niets onder controle hebben. Maar de mind komt niet verder dan het vertellen van verhalen over het leven. Als we ons daarvan bewust worden, dan kunnen we met heel andere ogen naar het leven kijken, maar ook naar de mind en diens rol in ons leven.

De mind kan wel degelijk een rol opnemen van nieuwsgierige en verwonderende onderzoeker, ontdekker en belever. Door de mind ervaren we wat het is om ons bewust te worden van dingen, van onszelf, van het leven dat we leven. Maar dan moeten we ons natuurlijk leren overgeven aan het niet-weten.

Wanneer je je eerste stappen zet met Strategie en Autoriteit als ingang in het Human Design-experiment, dan word je eigenlijk uitgedaagd om van het “schijnbaar weten” in het niet-weten te stappen. Alles wat je ooit geloofde over jezelf, de ander én het leven zal immers op losse schroeven komen te staan. En dat durft niet iedereen aan. Het Human Design-experiment is geen reis van weten, maar een reis van niet-weten; een heuse heldenreis.

En weet je?
Die losse schroeven zijn geen probleem.
In tegendeel, ik ervaar die losse schroeven nu als “oplossing.” Of beter: dit is hoe het leven is. Niets is zeker en alles is mogelijk. Ik laat me verrassen en verwonderen en het overstijgt ver mijn eigen verbeelding. Soms zit ik inwendig te vloeken omdat mijn mind met momenten weer even dat “schijnbaar weten” wil vastklampen en bang is voor of gefrustreerd is over het niet-weten, maar uiteindelijk her-inner ik me weer wat het is om kind te zijn en alles verwonderlijk te vinden.

Er heerst een soort magie in het leven dat de mind niet kan bevatten, maar enkel een getuige van kan zijn.
Een magie die laat zien dat er een groter plan aan het werk is en elk klein radartje daar precies in past. Zo ook ikzelf en de mensen die ik in mijn leven ontmoet, alsook alle ervaringen en wijsheid die ik in het leven opdoe.

Eens ik dit begon te zien was er niets meer in mij dat het mysterie van het leven nog wou ontrafelen.
Eens ik dit begon te zien wou alles in mij gewoon… wel ja, zoals Ra het zei: “achterover leunen, ontspannen en genieten van de reis.”

De moeilijkste momenten zijn natuurlijk wanneer het leven niet loopt zoals de mind dat wil of had verwacht. Dan word ik weer uitgedaagd om niet-weten te omarmen en vertrouwen te hebben dat ook dat deel uitmaakt van het plan. En dat brengt zoveel rust in mijn mind en in mijn lijf, zelfs terwijl heuse stormen aan het razen zijn en de halve wereld zowat in brand staat. Het is een eigenaardige gewaarwording met een soort gevoel van: “Het is oké. Alles is oké. Alles is precies zoals het behoort te zijn. En ik ben oké.”

Heb je dat zelf ooit al ervaren?

—

Vond je dit waardevol?

Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal

---

---