In deze aflevering van de podcast ga ik in gesprek met Kathelijn Brouwers, een 1/3 Milt Projector op het Rechterhoek Kruis van Bewustzijn, professional analist en family practitioner in opleiding aan de IHDS, mama van 2 kinderen en sinds kort woonachtig in België.
Met Kathelijn praat ik over het verschil tussen 7- en 9-gecentreerd ouderschap, over familie-penta’s, conditionering als ouder, opvoedstijlen en maatschappelijke druk, maar ook over leren loslaten van uitkomsten en verwachtingen, over basisveiligheid en grenzen stellen, over de rol van Human Design in ouderschap, over wat moeders kunnen doen als ze zich overweldigd voelen, over wat het is om een Manifestor-kind op te voeden en waarom ouders elkaar zouden moeten helpen en ondersteunen.
Dit is Kathelijns Human Design-grafiek:
Je vindt Kathelijn via haar gloednieuwe website kathelijnbrouwers.com, alsook op Instagram.
Hieronder kan je een transcriptie vinden van ons gesprek.
—
Transcriptie
Daisy
En kinderen werken dan helemaal anders, hè? En daarom is Human Design ook zo belangrijk voor de ouders. Zodat ze dat inzicht ook effectief krijgen van: Hoe werkt het voor mij als volwassene? Maar hoe werkt het voor mij als ouder, tegenover mijn kind? En hoe werkt het ook voor mijn kind? Want jij hebt die Child Development gedaan, die ontwikkelingsfases die dan ook nog eens aan bod komen.
Volwassenen zijn geacht om volwassen te zijn, maar een kind is nog in volle ontwikkeling, dus dat is helemaal anders. En dan komen we natuurlijk op dat belangrijke stukje ook dat je zegt: vanuit de mind kan je ook zo’n dingen niet gaan gaan beslissen. Dat is zo een beetje meer de 7-gecentreerde manier waarin we spijtig genoeg — ik zeg spijtig genoeg, maar we zitten daar nog altijd redelijk diep in lijkt het met de manier waarop onderwijs wordt vormgegeven, waarop we geacht worden onze kinderen op te voeden — er is zo’n verwachtingspatroon en er moet een plan zijn en ze moeten al vroeg keuzes maken en ze kunnen eigenlijk geen kind meer zijn.
Maar Human Design kijkt er op een hele andere manier naar, vanuit die 9-gecentreerde manier die je dan eigenlijk kan doortrekken naar ouderschap ook. Maar ik denk dat weinig mensen weten wat het eigenlijk inhoudt. Wat betekent het dan inderdaad om enerzijds die 7-gecentreerde manier van opvoeden te hebben; ja, daarin ben je dan geconditioneerd. Maar wat is dan die 9-gecentreerde manier?
En misschien een beetje een grote vraag. Hoe zie jij dat van: hoe zouden ouders die verschuiving dan eventueel kunnen gaan maken om op een manier met hun kinderen om te gaan waarin die ware natuur veel meer wordt gerespecteerd, maar ook met echte verbinding. En natuurlijk ook dat stukje: mijn kind gaat door een ontwikkeling. Die is nog niet volwassen, dus ik kan met Human Design ook niet op die manier, zoals met volwassenen onder elkaar met Human Design bezig zijn, kan ik niet verwachten dat mijn kind inderdaad al Strategie en Autoriteit snapt en daar iets mee doet of zo.
Kathelijn
Ja, grote vraag. In de kern, als je kijkt naar Human Design, gaat het er natuurlijk om dat het een bewustzijnstool is. Dus het gaat er om dat, onder andere, door Strategie en Autoriteit, jij jouw eigen leven gaat leiden en hoe dat leven er uitziet, dat is voor iedereen anders. Daar heeft iedereen andere ervaringen in. En uiteindelijk gaat het er om dat wij deze ervaring van een mens zijn in dit leven hebben. Wat de uitkomst ook is.
En Human Design zegt dus eigenlijk in het ouderschap dat jij jouw kind, naast de basisbehoeften die ieder kind natuurlijk gewoon nodig heeft, zo goed mogelijk met al jouw beperkingen ondersteunt zodat jouw kind dat specifieke, dus gewoon het ervaren van een mens zijn, zo correct mogelijk voor hem of haar kan gaan beleven, kan gaan ervaren. En dat klinkt heel mooi en dat klinkt heel makkelijk, maar dat is super ingewikkeld.
Want ten eerste, jij zit op een bepaalde manier in elkaar. En jouw kind is heel anders.
Maar toch willen we graag dat onze kinderen op ons lijken. En dan hoor je ook vaak van: “Oh, hij doet dit, of zij doet dat,” “Oh, ze lijkt op jou,” of: “Oh, hij lijkt op de opa of de oma.”
We willen die genetische lijn, zeg maar, weer terugzien. En daardoor, dat draagt ook bij dat het heel erg moeilijk is om… En dat doen we, hoe goed je het ook bedoelt, dat doen we allemaal onbewust, is dat jij het gedrag van jouw kind, wat jij herkent, eerder geneigd zal zijn om dat te stimuleren. Terwijl het gedrag wat voor jou anders is, of onbekend is, maar wat mogelijk helemaal correct is voor jouw kind, niet zo snel zal stimuleren.
En hoe goed je het ook bedoelt, want iedereen heeft het beste voor met een kind, dat zijn onze beperkingen als mens-zijn. En Human Design geeft dus eigenlijk de taal, het is eigenlijk een hulpmiddel van: Hey, hier is waar jouw kind anders is dan jou. En doordat je je daar bewust van wordt, kun je dus ook dat meer gaan zien. En dat is ook herkennen en jouw perspectief daar eigenlijk breder mee te gaan maken.
Je zou ook kunnen zeggen: Ja, maar dan ben ik mijn kind weer aan het conditioneren. Maar dan ben je het misschien wel positief of wat correct is voor jouw kind aan het conditioneren, waardoor het uiteindelijk makkelijker wordt voor jouw kind om dat meer te gaan volgen.
En dit klinkt misschien allemaal een beetje ingewikkeld van: Waar heb je het nu over? Maar ja, het zit in alles. Ik kan een klein voorbeeldje geven. Ik ben een 1/3, dus de rol van mijn lichaam, dat is een derde lijn, dus ik ben hier om tegen dingen aan te botsen, banden te creëren en weer verbreken. Terwijl mijn kinderen, die hebben 4-lijn. Dus dat is een hele andere dynamiek. Dus die zijn veel meer van netwerk en vriendschappen.
En ook, zij kunnen niet zo snel een band breken of zo. Ik heb dat wel, dus ik heb ook heel erg de neiging om te zeggen van: “Ja, als die toch niet met jou wil spelen, ja boeien, dan ga je toch gewoon met iemand anders spelen?”
Maar dat kan niet voor een vierde lijn. Die kunnen geen oude schoenen wegdoen voordat die nieuwe hebben. Dat is een heel ander verhaal. Zij hebben een nieuwe vriend nodig voordat zij de andere, die misschien niet zo goed voor ze is, daar afscheid van kunnen nemen.
Dus dat soort dingen kan al voor mij zoveel waardevol zijn van: Oh ja, maar zo werken zij dus.
En dan hoef ik hun niet de hele tijd tegen te zeggen van: “Ja joh, verbreek gewoon de band. Ga gewoon met iemand anders spelen. Doe niet zo moeilijk.”
Zo zijn er natuurlijk tal van voorbeelden die je kan inzetten waardoor jij jezelf bewust wordt van: Oh ja, maar mijn kind werkt echt anders. Dus zo kan ik dat element in hun design beter stimuleren. Dus dit is een hele andere benadering in dat voorbeeld.
Als ik tegen mijn kind zou zeggen: “Oh, ik snap het dat jij … Dat vriendje is misschien … Dat contact is nu even niet zo leuk en die is misschien nog even niet zo goed voor jou. Maar hé, je komt vanzelf iemand tegen.”
Dat is een hele andere boodschap die ik meegeef. Dan als ik zeg: “Nee joh, hallo, boeien. Doe niet zo moeilijk, ga toch met iemand anders spelen. Who cares?” Dat zijn van die verhalen die dan natuurlijk al bij jouw kind gaan spelen.
En dat vind ik dus heel erg mooi in Human Design, dat je dus daar eigenlijk een taal voor hebt. Eigenlijk een soort van handleiding. Maar het is niet makkelijk. Het is niet makkelijk, want voor mij voelt dat vreemd aan. Ik denk echt serieus van: Ja, als iemand gewoon niet goed voor jou is, dan ga je daar toch van weg. Dat is voor mij gewoon de normaalste zaak van de wereld. Dus het is niet makkelijk om die dingen te herkennen en dan te gaan… Ja, om daar echt bewust van te worden.
En een ander ding is dat je natuurlijk ook met de conditioneringen van de groepsdynamiek van de familie, van de penta te maken hebt. Dus we willen allemaal zo graag… Als je 1-op-1… iedere ouder wil het beste voor het kind. Dat wil iedere ouder. En bijna iedere ouder zal ook zeggen: Ik wil dat mijn kind z’n eigen pand bewandelt. Maar toch, als ons kind anders is, dan vinden we het moeilijk. Want we willen eigenlijk dat ons kind gewoon normaal lekker meedoet en niet moeilijk doet.
Dus dat is eigenlijk al waar je ziet van: Oh ja, we willen het aan de ene kant wel, maar aan de andere kant, ja, we moeten het ook gewoon meedoen. Hij moet ook gewoon naar school en hij moet ook gewoon in een restaurant mee eten en niet te luid zijn. Het klinkt leuk, maar het is echt ontzettend moeilijk. En 9-gecentreerd ouderschap, of het ouderschap gebaseerd op negen centra, is gewoon niet makkelijk.
Ik denk ook, om nog even terug te komen op jouw vraag, wat dan precies het verschil is met 7-gecentreerd ouderschap van onze voorouders — dat zie je nog steeds heel erg veel terug, maar het gaat veel meer over opvoeden met als doel een bepaalde uitkomst.
Daisy
Ja, je wordt in een bepaald stramien geduwd eigenlijk. Homogenisering.
Kathelijn
Ja. Maar ook als je in veel opvoedboeken kijkt, dan staat er ook van: We willen dat onze kinderen zichzelf kunnen redden.
Nou goed, daar is Human Design perfect voor.
Daisy
Ja, eigenlijk wel.
Kathelijn
Eigenlijk wel, hè?
En wat je ook vaak leest, is dat we willen dat ons kind gelukkig is en gezond is. En dat is wel een interessante, om daar eens dieper op in te gaan, want is dat wel realistisch? Is dat een realistische uitkomst?
“Ik wil dat mijn kind gelukkig is en gezond is” en daarbij bedoel jij dat je kind zijn eigen levenspad beloopt en daarmee z’n eigen purpose bereikt.
Oké, maar vaak hebben we toch een gehomogeniseerd beeld van wat geluk is en wat gezondheid is. En als geluk bijvoorbeeld is: het absent zijn van depressies of van melancholie, als dat jouw onderliggende gedachte is van geluk en jouw kind heeft ontzettend veel definitie in zijn body graph, of is hier om door diepe periodes te gaan, door zwarte periodes te gaan, melancholisch te zijn, en als jij dat dan niet oké vindt, dan accepteer je eigenlijk een groot deel van het kind niet.
Daisy
Ja, inderdaad.
Kathelijn
En dan wordt het lastig ook voor het kind, want iedere keer als het kind dat dan voelt, dan denkt dat kind: “Oh, dit mag niet, dit klopt niet. Er is iets niet goed met mij.”
En hetzelfde voor gezondheid. Natuurlijk willen we allemaal dat ons kind gezond is.
Daisy
Uiteraard.
Kathelijn
Maar is dat realistisch? Want sommige kinderen hebben misschien wel een leven vol struggles en moeten ze juist… Is het hun pad om ziek te worden. En daar dan beter van te worden. Of niet.
Dat zijn allemaal uitkomsten waarvan wij denken dat het bij een mens zou horen.
Maar ja, en dat vind ik dus ook het mooie aan Human Design, dat het dus veel meer die uitkomst loslaat. En het echt gaat van oké, hoe kunnen wij onszelf, maar ook onze kinderen en doordat wij onszelf daarin ondersteunen, zijn we ook het voorbeeld van kinderen. Want kinderen, je kan ze vertellen wat ze moeten doen, maar ze leren uiteindelijk van jou hoe jij je gedraagt.
Je kan vertellen van: “Je moet in deze situatie zus en zo, je mag niet boos worden en je moet je emoties onder controle houden.” Dan denken ze: Oké. Maar als ze dan vervolgens een situatie zien waarin jij jezelf helemaal verliest, ja, daar leren ze van. Niet van wat je zegt.
Dus ook voor de ouder geldt: als jij jouw design leeft en ziet dat jij jouw eigen Strategie en Autoriteit volgt en en zij zien dat. En dat is voor hen ook weer eigenlijk de basis om het ook te gaan doen. Dat is ook wel echt een belangrijk onderdeel en ik weet nou even niet wat ik nou nog daarover wilde zeggen.
Maar wat je dus vaak ziet bij die huidige opvoedstijlen, is dat er toch een soort van uitkomst verwacht wordt.
Daisy
Juist, ja Ja, inderdaad. Ja, een van de ergste ervaringen, denk ik, of de meest traumatische ervaringen voor een kind, los van heftige situaties, is naar mijn beleving alleszins dat je ouder niet kan omgaan of er niet kan zijn voor die bepaalde delen van jezelf waar ze het moeilijk mee hebben om dat te kunnen accepteren, plaatsen, of dat past niet in het plan of zo. En dan ga je net die delen van jezelf gaan afwijzen. Of zelfs een soort adaptief gedrag gaan vertonen, om inderdaad dan anders te zijn, waarin de ouder jou dan wel kan ontmoeten.
Maar dan — dat is zo’n vertekend beeld van wie je eigenlijk bent. En dan krijg je ook weer die conditionering waar je dan later ook weer mee moet gaan dealen. En ja, het is zo’n ongelooflijk groot ding, vind ik.
Als ouders dan via Human Design, bijvoorbeeld, erin slagen om toch die confrontatie met zichzelf aan te gaan, om die delen die zo anders zijn, die zo vanuit onze eigen conditionering te snel zouden worden afgewezen, om daar toch bij te blijven en te kijken van: Oké, wat is dit? Wat doet dit? Hoe voel ik mij daarover? Wat zegt dit over mij omdat ik bepaalde gedachten daarover heb? Ja, vind ik echt zo’n super belangrijk gegeven dat we enorm missen nu.
Want als ik inderdaad dan denk van: stel, als kind heb je dan die veilige basis niet gehad. Want ik noem dat dan veiligheid, dat je gewoon mag zijn wie je bent en dat je niet die delen van jezelf moet afwijzen of wegstoppen of veranderen, om die band met je ouder als veilig te kunnen ervaren. Als je dan naar school gaat en je hebt die basis niet gehad, die veilige basis, dan krijg je nog eens — ik zal maar zeggen — die sh*t over je heen, dat je dan ook daar nog eens moet gaan aanpassen en stukken van jezelf moet gaan wegstoppen.
En wat voor een groot verschil is het niet als een kind eigenlijk al van thuis uit die veilige ruimte heeft, om dan beter te kunnen dealen op één of andere manier, met dan toch die verwachtingen van de maatschappij. Eens je naar school moet en dan moet gaan kiezen wat je gaat doen en studeren en noem maar op. Dat is echt zo’n wens die ik, als ik nu terugkijk op mijn kindertijd, die ik wel graag had gehad.
Maar natuurlijk, het is realistisch gezien… ik denk dat er nu heel veel meer potentieel is dat dat echt wel tot uiting komt. Dat ouders nu echt al anders, toch veel ouders al anders kijken daarnaar. Maar het blijft toch ook van: het is deel van de reis, blijkbaar, om dan toch weer van alles te leren waarin dat je dan merkt van: oei, ik heb dan toch blijkbaar delen van mezelf ontkend of weggestoken, of ik heb me daarin moeten aanpassen. Lijkt wel deel van ons menselijk bestaan.
Want ik ken ook heel veel ouders die zo’n grote angst hebben dat ze dat niet kunnen voor hun kind, die veilige ruimte geven en dan eigenlijk in een soort van kramp schieten. Terwijl ik zoiets heb van: Ja, maar het is ook echt een soort leerschool voor iedereen en een soort balans. En als je nu eenmaal geboren wordt op deze wereld, dan is het gewoon een feit dat het niet allemaal zo gaat lopen zoals je had gehoopt. Zelfs al ken je alles van Human Design, dan nog moet je dealen met de echte wereld.
Kathelijn
100 procent. En de druk op ouders nu is zo ontzettend hoog. Dat staat ook… volgens mij is het ook echt uit onderzoek dat blijkt dat ouders het nu zwaarder dan ooit hebben. Dat is ook meteen een lastige om te zeggen, want hoe meet je dat? En iedere generatie heeft weer zijn uitdagingen.
Ik bedoel, als we naar onze ouders kijken, die hadden hun uitdagingen weer en onze opa’s en oma’s, die hadden hun uitdagingen weer. Maar nu lijkt er wel echt veel op het bordje van ouders, en specifiek moeders, te liggen. Er is zo’n enorme druk om het goed te doen. Als je alleen al kijkt naar sociale media, dat was er niet toen onze ouders ons opvoedden. Dus er zijn zoveel experts, er zijn zoveel mensen die zeggen dat het beter moet en dat het beter kan en dat je het zus moet doen of zo moet doen.
En als je in het algemeen kijkt, dan zie je wel dat er een soort van verschuiving is geweest in de afgelopen jaren, waarin in eerste instantie de opvoeding veel traditioneler was en daarmee bedoel ik: Oké, de ouders zeggen wat je moet doen en jij als kind doet dat gewoon.
Bovendien komen onze ouders vaak uit vele grotere gezinnen, waarbij uiteindelijk de oudste zorgde voor de kleinere en het veel meer ook ging over: Oké, je gaat gewoon werken of je gaat gewoon studeren. Het lag best wel vast wat je ging doen.
En nu zie je dat ouders daar wel een beetje mee aan het struggelen zijn, ook zeker met die autoriteit. En de reactie daarop is dus dat: of je bent soort van vriend aan het worden van je kind, maar tegelijkertijd moet je ook je kind begrenzen en moeten er ook grenzen zijn, want een kind heeft ook grenzen nodig. En ik denk dat deze generatie daar heel erg veel mee zoekende is. En aan de ene kant wil je er wel zijn en emotie tonen en mogen kinderen ook hun emoties hebben. Maar aan de andere kant moeten ze ook soms luisteren.
Dus dat is een lastige balans en je ziet ook op sociale media veel meer van: Oké, of we gaan toch weer een beetje terug naar dat oude van: Nee, ik zeg dit. Zo moet het gedaan worden.
Of juist weer veel meer richting de gentle parenting.
En ik moet zeggen dat ik daar niet helemaal in thuis ben wat dat dan precies allemaal inhoudt. Maar dat is wel een feit en ik denk dat onze opa’s en oma’s en onze ouders allemaal kijken naar onze generatie van: Nou, die kunnen echt geen grenzen meer aangeven aan die kinderen. En wat is er mis met deze millennial ouders?
Maar is dat dan wel allemaal onze schuld? Doe ik het “verkeerd”?.
Ik denk dus dat dit ook zo erg die aanloop is naar 2027, waarin autoriteit gewoon een andere lading gaat krijgen. En daarin zijn wij nu als ouders daar zoekende in van: Hoe gaan we dat doen met ons kind? En ik denk dat dat gewoon, dat iedere ouder dit zal herkennen en daar mee worstelt en zoekend is naar die grenzen en welke grens is nou oké voor mij en welke grenzen ik moet aangeven, of wat hoort.
En ja, dat is gewoon een zoektocht en ik denk daarin dat Human Design dus ook gewoon zo’n mooie aanvulling kan zijn. Want heel veel andere manieren van ouderschap die zeggen: zus en zo moet je het doen. Dit en dit is de grens.
Terwijl Human Design dus eigenlijk jou terug leidt naar jouzelf. Waar ligt jouw grens?
Daisy
Juist, ja.
Kathelijn
En hoe kan je die voelen en hoe kun je daar achter komen en hoe zet je die in in het ouderschap?
En dat is ook weer niet zo… Dat lijkt makkelijk, dat je dan zegt: Ja, gewoon Strategie en Autoriteit volgen. Maar dat is best wel ingewikkeld, want zo veel zit verbonden met onze mind, met hoe wij zijn in de vorm en hoe wij zelf zijn opgevoed. Dus dat neem je mee.
Dus je denkt: Oké, ik ga mijn kind zo absoluut niet opvoeden, want dat was helemaal… Ik heb daar veel onder geleden en dat wil ik mijn kinderen niet aandoen.
Of je hebt zojuist zoiets van: Oh, ik vond dat heel prettig en ik wil dat behouden.
En dan kom je in een familiedynamiek terecht die compleet anders is. En dan is het opeens heel lastig om dat te behouden. Het kan gewoon zoveel kanten op gaan. En ik denk als je je daar bewust van wordt en dus ook bewuster van wordt dat jij jouw Strategie en Autoriteit, dat dat niet zomaar iets is van “Oh, dit is mijn Strategie, dit is mijn Autoriteit. Nu weet ik hoe het moet.” Maar dat dat echt een proces is van: Oh, voel ik mijn Strategie en Autoriteit? En hoe verandert dat als ik in een groep ben, bij mijn familie ben? De druk van mijn opa en oma en van de mensen, van “zo hoort het”? Dus nu voel ik mijn Strategie en Autoriteit. Of past het echt bij jou?
En ik heb daar een heel mooi voorbeeld van dat ik met de kindjes in de speeltuin was en er was niemand in die speeltuin. En mijn kindjes waren gewoon lekker in de bosjes aan het spelen, in de bomen aan te klimmen. Ik dacht: prima. Laat mij hier lekker op het bankje zitten, jullie lekker spelen. Nou, dan ben ik al helemaal blij als Projector. Dus ik dacht: Oké, prima. Iedereen was eigenlijk tevreden.
En toen kwam er een andere moeder aan, met twee kindjes ook. En die kwamen naast mij zitten en die kinderen kwamen ook spelen en zij ging zich heel erg ermee bemoeien, zo van: “Oké, niet in die boom, niet dat doen. Hier blijven.” En zij ging meespelen en opeens voelde ik toch die druk van… Opeens zei ik ook tegen mijn kinderen: “Kom maar uit die boom, doe maar niet in die…”
En toen dacht ik echt: Oh, wow, dit is interessant. Dus zo snel gaat dat en zo snel ga je mee met de groep.
Daisy
Ja, ja, ja.
Kathelijn
Dus jouw Strategie en Autoriteit volgen in het begrenzen van jouw kind, dat is echt niet zo makkelijk.
Daisy
Nee, nee, het is niet makkelijk.
Kathelijn
En daarvoor denk ik ook echt: wij hebben elkaar nodig. Wij, ouders, hebben elkaar nodig. We moeten elkaar hier in supporten en ervaringen delen. Waardoor het veel meer gaat leven. En ik wil niet zeggen dat het makkelijker wordt, maar daardoor kunnen we nog meer begrip voor onszelf krijgen als ouders. En daarmee kunnen we onze kinderen ook meer begrip tonen. We beginnen bij onszelf.
Daisy
Ja, heel mooi. En moest iedereen gewoon Strategie en Autoriteit volgen, als in: “Oh, nu weet ik wat mijn Strategie en Autoriteit is en nu werkt het”, ja, dan was er geen probleem meer in de wereld, denk ik.
Kathelijn
Het kan niet, want als we in een penta zijn of in grote groepen, dan gaan we er natuurlijk helemaal op in. Maar ja, dan is dat er eigenlijk niet.
Daisy
Ja, en dat voel je eigenlijk ook wel. Ik voel dat bijvoorbeeld als ik terug naar mijn originele penta ga, zo bij mijn ouders en mijn broer, dat je op de knip soms direct terug daarin wordt gezogen en al je goede voornemens of whatever, dat je dacht: Zo ga ik zijn, of zo ga ik reageren, dat wordt dan direct van tafel geveegd, waardoor je eigenlijk een soort van (bijna) hulpeloosheid ervaart.
Kathelijn
Ja, maar dat is voor iedereen. Dat is net zo goed voor jouw ouders als voor jouw broer of voor je zus. En het mooie is dat door daar bewust van te worden, verandert er iets. Want je kan het niet anders. Ja, dat is het. Alles verandert, doordat jij er anders naar gaat kijken. Doordat jouw perspectief verandert.
Daisy
Juist. En dat duurt. Dat is echt ook weer zo’n proces. Mensen verwachten altijd dat, door iets van Human Design af te weten, dat ze dan opeens helemaal anders er in gaan staan of zo, maar dat is echt niet de realiteit. En met kinderen maakt het dan nog veel, veel complexer natuurlijk, omdat het dan niet alleen over jezelf gaat.
Kathelijn
En ook hier is dan weer de valkuil dat als je dan Human Design in het ouderschap gaat inzetten, dat je daar een uitkomst van verwacht. Dat jouw uitkomst gaat zijn: mijn kind gaat Strategie en Autoriteit volgen en gaat het leven leiden wat voor hem of haar bestemd is.
Nee, je kan alleen die tools meegeven en doen wat voor jou op dat moment het beste is met al jouw beperkingen en verder loslaten. Want ja, misschien is het helemaal niet voor jouw kind om met Strategie en Autoriteit aan de slag te gaan. Weet je, misschien is dat een uitkomst. Maar het wil niet zeggen dat jij dan het ouderschap hebt verpest.
Daisy
Juist, ja.
Kathelijn
Daar zit ook weer de valkuil van, omdat we niet perfect moeten willen doen. Dat perfectionisme van: we willen het allemaal zo graag goed doen voor onze kinderen.
Daisy
Ja, inderdaad.
Kathelijn
Daar heb je een lading op. En Human Design is ook echt geen wondermiddel. Het is niet om in te zetten… Kijk, als jouw kind echt problemen heeft, dan ga je het niet alleen met Human Design redden. Er is echt hulp nodig, er is echt therapie nodig. Maar het kan wel heel erg fijn zijn om het er dan naast te laten lopen, om dingen, om jouw perspectief zeg maar, te verbreden.
En misschien voor jou als ouder, kan het juist voor jou als ouder heel helpend zijn om zoiets te hebben. Dat als jouw kind een diagnose heeft, of ziek is, of hè, ik noem maar wat, autisme bijvoorbeeld, dat hoor je ook heel veel opkomen, dan is het voor jou als ouder zo fijn als je dan Human Design kan inzetten van: oké, en er mee kan gaan oefenen van, wat is correct voor mij?
Daisy
Juist.
Kathelijn
Eigenlijk kan het echt wel meerwaarde zijn.
Daisy
Misschien sluipt het gevaar er ook in dat mensen Human Design ook in zo’n uitkomst willen proppen. “Als ik Human Design gebruik, dan gaat dit of dit gebeuren. En is eindelijk alles opgelost.” Terwijl, het is zoals je zegt, het is puur een tool voor bewustzijn. Bewustzijn wil niet zeggen dat het opeens beter wordt, of dat er opeens oplossingen komen voor problemen die al jaren spelen. Nee, je kijkt er gewoon anders naar. Je krijgt een ander bewustzijn over wat er gaande is eigenlijk, of wat er zich afspeelt en wat dat doet met jou.
Kathelijn
Ja, ik denk dat dat een belangrijke is om je te realiseren dat het geen oplossing is.
Daisy
Ja, dat is het. Soms een beetje verwarrend, want dan in Living Your Design, spreken we over negen problemen en dan de vier oplossingen. Maar eigenlijk klopt dat zo niet helemaal. Dat wekt weer zo’n verwachting. Het is en blijft een experiment en je weet niet wat je krijgt in dat experiment.
Kathelijn
Wat jij ook nog zei, een stukje terug over de scholen. Dat is natuurlijk ook een heel ander onderwerp. En ook daarin, is het voor jou correct dat jouw kind naar een reguliere school gaat?
Daisy
Kan hè?
Kathelijn
Kan, ja. Ik bedoel, als ik naar mezelf kijk als Projector, met mijn eigen beperking, hè? Ja, ik zou echt… Het is echt een dikke vette nee, als ik moet gaan homeschoolen. Nee, echt.
Daisy
Dat is een ding.
Kathelijn
Nee, dat echt nog niet misschien. Ja, ik zou het niet kunnen. Ik zou het echt niet kunnen. Ik wil niet zeggen dat het dan niet correct is.
Daisy
Ja, dat is het.
Kathelijn
Voor mij persoonlijk is dat niet de weg. Wat ik heel erg mooi vind aan het echt richten op het ouderschap, is dat je dus de tools mee kan geven aan de ouders. Zodat zij thuis in een veilige omgeving, waar jij het eerder ook al had, daarmee kunnen gaan oefenen en kijken of het correct is voor de kinderen. Vanuit die basis naar school sturen. Want dan leert jouw kind ook hoe het is om in school te zijn en de dagelijkse conditionering van scholen, systemen, noem het maar op, tot zich te nemen.
Daisy
Juist.
Kathelijn
Hoe ga je daarmee om? Na school komen ze ook weer in andere systemen direct.
Daisy
Uiteindelijk is dat gewoon deel van het leven zoals het is en idealiter zouden we willen dat de wereld anders is, maar het is niet zo. Dus heel veel van Human Design merk ik bij mezelf ook: het gaat echt over het stukje accepteren en werken met de beperkingen die er zijn en daar ergens jouw flow vinden of zo. Dat is een zeer moeilijk gegeven vaak. Dan merk je vaak de strijd op tussen jouw mind en het leven zoals het is. Want de mind denkt altijd: Ja, maar zo zou het moeten zijn. Of ik wil dat. Maar dat is eigenlijk al de strijd an sich. Dat is waar we allemaal tegen aanlopen van: Dat zou moeten. Ja, maar het is niet zo. Dus wat ga je dan doen?
Kathelijn
Leela [Swann-Herbert van de IHDS] zei het onlangs zo mooi en die heeft bij mij ook zo… Die gebruik ik dagelijks nog. Die zei: “Het moment dat je naar jezelf luistert, het moment dat je jezelf hoort praten, ben je naar conditionering aan het luisteren.” Iedere keer, ook als je in je mind allemaal verhalen hebt van hoe het zou moeten zijn, of wat er is gebeurd, of wat die en die zei, hoe je had moeten reageren, zit je te luisteren naar conditionering. En die gebruik ik in ieder geval vaak.
Daisy
Wat zou je dan bijvoorbeeld als tip kunnen geven, of tips kunnen geven? Er zijn zoveel moeders die compleet overweldigd zijn en als ze dan ook nog een niet-energie Type zijn, is het misschien … Alhoewel, ik denk voor de energie-types is het an sich ook al een behoorlijke uitdaging tegenwoordig. Ik herinner me dat je vaak ook wel eens deelde op Instagram dat je daar ook mee worstelde, met zo overweldigd zijn. Zeker als Projector, de zorg dragen voor twee kinderen, twee actieve kinderen. Wat waren jouw manieren om dan toch voor jezelf te kunnen zorgen, bijvoorbeeld?
Kathelijn
Ik denk dat echt iedere ouder nu worstelt met alle taken die je moet doen. En ik heb in Nederland gewoond, in Engeland, en in België. Ik heb echt daar in drie landen me omgeven door moeders met jonge kinderen en overal zijn dezelfde problemen.
Moeders zijn allemaal… Die hebben gewoon veel op hun bord. En of je nu werkt of fulltime voor je kinderen zorgt, of daar een mix in hebt, het is gewoon veel. En dat is voor iedereen.
En inderdaad, wat jij zegt, als Projector met je gefocuste aura en een niet-energie Type zijnde, die energie-Types opvoedt, dat is wel nog een extra laagje. En dat is helemaal niet om te zeggen van: “Oh, ik heb het zwaarder dan een ander.” Nee. Maar Ra [Uru Hu, grondlegger van Human Design] schrijft dat ook echt duidelijk, of die heeft dat ook echt duidelijk gezegd: voor een Projector met specifiek een Generator-kind, dat is gewoon echt een uitdaging.
Dus mijn tip, mijn allergrootste tip voor iedere Projector met een energie-kind — maar eigenlijk is het voor iedereen, maar zeker voor Projectors: zoek hulp. Je kan het niet alleen doen. Echt gewoon niet. Het kan tijdelijk, maar het zal je compleet opbranden.
Jij bent niet gemaakt om iedere dag naar alles te doen. En dat is nog niet zo makkelijk, want de timing dat jij hulp krijgt, het moet correct zijn en je moet ook maar hulp kunnen vinden. Niet iedereen zal daar de financiële mogelijkheden toe hebben, maar zelfs daarin… Nou ja, goed, dan kom ik toch weer terug, maar daarvoor hebben we echt support van elkaar nodig.
Er zijn altijd mogelijkheden, er zijn altijd mogelijkheden, maar je moet ze kunnen zien en ook kunnen ervaren. Je moet het ook kunnen aannemen. Een Projector is natuurlijk ook al heel erg gefocust op de ander. Dus dat, in een kindrelatie kan dat ook extra worden, dat jij het allemaal wil doen en jij het beter wil.
Maar echt, lieve Projectors, laat anderen jou helpen, laat anderen jou helpen. Daar heeft echt iedereen baat bij. En kijk, als de financiën er zijn dat jij echt hulp kan betalen, dan is dat natuurlijk mooi, maar dat is niet voor iedereen realistisch. Maar ja, je kan ook kijken van: ja, kunnen vriendinnen helpen? Kan de buurvrouw helpen? Kan de buurvrouw een uurtje met ze spelen? Veel mensen vinden dat leuk om met kinderen te spelen.
En dat jij dan niet ook de afwas gaat doen en alle zaken die ook gedaan moeten worden, nog gaat doen.
Maar echt even in je eigen aura gaat zitten en gaat rusten.
Daisy
Juist.
Kathelijn
Als je dat soort dingen, hoe klein het ook is, als je die gaat integreren, ja, dat zou echt mijn tip zijn. En al is het dat je boodschappen gaat doen, nou ja, liever ook niet, want dat is fysiek ook, in ieder geval vind ik dat heel heftig.
Daisy
Ja, vind ik ook.
Kathelijn
Ik doe het online. Maar als je even eruit gaat om iets te halen bij de bakker, een brood of ik noem maar wat, dat je gewoon vijf minuten extra neemt om even te zitten.
Daisy
Juist.
Kathelijn
Alleen op een bankje.
Daisy
Juist, ja. En ik denk, als Projector hebben we ook vaak de gave van te weten hoe we efficiënter met energie kunnen omgaan. Dus gebruik die creativiteit misschien ook om dan zo van die oplossingen te vinden.
Kathelijn
Ja. Dit geldt voor iedere ouder. En daarom hebben… Ik richt me nu vooral op moeders, maar het is natuurlijk ook vaders.
Daisy
Ja, natuurlijk.
Kathelijn
Maar vaak zie je toch dat de moeder de meeste tijd met het kind doorbrengt. Maar dat is dus zeker niet voor iedereen het geval. Dat we zo erg alles willen zijn voor ons kind en de verzorger en de speler en de leuke vriendin en de ouder. We willen alles zijn en dat is onmogelijk. Daarmee leggen we de druk alleen nog maar hoger voor onszelf.
Als jij geen sociaal persoon bent, dan ben je dat niet. Dan hoef je dat ook niet te zijn. Als ik geen energie heb om met mijn kind te spelen, dat klinkt nu heel lullig, maar dan kan ik er ook van genieten dat anderen met mijn kinderen kunnen spelen en kan ik ook dingen loslaten.
Ik denk dat dat voor iedereen geldt. We willen zo erg alles zijn, het perfecte plaatje, het perfecte gezin, de leuke vriendin, de goede moeder, de fijne partner, de kleindochter, noem het maar op. We willen alles zijn, maar we zijn niet alles.
Daisy
Nee, ik vind dat al lastig zonder kinderen. Hoe doen ze dat met kinderen? Dat is gewoon onhoudbaar. Dat lukt gewoon niet. En dan weten we dat we van een tijd komen waarin kinderen zogezegd door een heel dorp werden opgevoed. Ja. Dan denk ik van: wie heeft er ooit beslist dat we moesten evolueren naar een maatschappij waarin dat je het helemaal alleen moet kunnen en dan nog je leven moet maken? En dan zogezegd financiële vrijheid ook nog? Dat is echt… Ik snap het niet.
Kathelijn
Nee, maar daarom zijn er ook zoveel mensen overweldigd. Overweldigd van alles dat gedaan moet worden.
Daisy
Ja, het is echt bijzonder.
Kathelijn
En ik denk ook dat je dat, als je dat inziet van: Ja, ik hoef gewoon ook niet alles te zijn. Dat je daar ook… Nou ja, ga maar eens bij jezelf na. Wie moet je voor jezelf allemaal zijn?
Daisy
Dat is ook weer een hele boeiende zelfconfrontatie. Want ik merk bijvoorbeeld met mijn rouwproces van afgelopen jaar, daarin heb ik ook echt moeten leren hulp vragen en zo moest ik door een stukje schaamte uit, precies, dat daar zat. Het is helemaal oké om hulp te vragen.
En andere mensen maken daar niet zo’n punt van, maar dan denk ik van: Ja, ze maken daar geen punt van omdat er iets ergs is gebeurd en dan is het maar normaal. Maar eigenlijk zou het gewoon normaal moeten zijn in het dagelijkse leven ook, ongeacht of er iets ergs gebeurd is of niet. Zou inderdaad op die … Maar ja, ik ben ook heel tribal gedefinieerd, dat we op die manier mekaar kunnen supporten inderdaad, kunnen ondersteunen en er kunnen zijn voor mekaar.
Kathelijn
Ja zeker. En ook dat het realistisch is dat dat support wat er was, dat dat er niet meer zal zijn. Juist. We moeten niet willen om dat weer terug te gaan krijgen op die manier in die vorm, want dat gaat gewoon niet gebeuren.
Daisy
Nee, dat gaat gewoon niet lukken. Dat is waar.
Kathelijn
Dus daar een nieuwe vorm of weg ook weer in vinden. Het is niet makkelijk, het is niet makkelijk, maar daarom denk ik wel, we kunnen elkaar daar wel veel meer in supporten.
Daisy
Nou ja, ik denk inderdaad dat we misschien te weinig ook kijken naar wat er eigenlijk wel goed gaat. Onszelf te weinig schouderklopjes geven soms. Inderdaad, dan zijn we zo gefixeerd op wat we niet kunnen zijn of zo, of waar we in struggelen om te zijn, dat je dan ook vergeet: Ja, maar kijk eens waar ik nu al sta, of hoe ik er nu al naar kijk.
Kathelijn
En dit breng ik, dit kan ik. Dat gaat mij makkelijk al.
Daisy
Ja, inderdaad. Je hebt die focus op het niet-zelf altijd, dat soms te veel op de voorgrond staat en waardoor we ons te weinig bewust zijn van wat er eigenlijk is. Want dat vraag ik me nu eigenlijk ook wel af, van: Wat is de rol van mensen die geen kinderen hebben? Dat kan ook toch als een soort support komen naar mensen die wel kinderen hebben? Want ik voel me soms een beetje alsof ik zo wat buitenspel wordt gezet van: Oh ja, die heeft geen kinderen, dus die kan niet helpen. Terwijl ik denk van: Oké, ik heb geen kinderen, dus ik heb niet directe ervaring. Maar ik heb misschien wel meer energie en een objectievere kijk van buiten naar binnen.
Kathelijn
Ik denk dat je daar echt iets super mooi zegt en ook iets wat heel veel mensen aan zal grijpen omdat niet iedereen een ouder is nu. Ook rond deze leeftijd, zeg pakweg 30, 40, 50, weet even niet. Eigenlijk zit er ook geen leeftijd aan, maar dat dat best wel ingewikkeld kan zijn. En dat mensen daar niet bij stilstaan. We hebben het al gehad over “we hebben elkaar nodig, we hebben hulp nodig. Oh, maar die kan ik vragen. Of die…”
Daisy
Juist, ja.
Kathelijn
“Die zou dat willen.” Ik denk dat daar ook echt wel een soort van communicatie nog meer op gang mag komen.
Daisy
Ja, want we zijn geen maatschappij van enerzijds ouders en anderzijds niet-ouders. Nee, we zitten er allemaal samen in… Er is een reden waarom ik geen kinderen heb allicht. Wat niet wil zeggen dat ik dan een soort gebrek heb of er niet bij hoor. Of er moet toch ook een rol zijn weggelegd in dat hele plaatje en niet alleen… Ja, dat onderscheid wordt vaak te veel gemaakt, vind ik.
Kathelijn
Ja.
Daisy
Ja.
Kathelijn
En word jij ooit uitgenodigd? Word jij ooit gevraagd om mee te helpen in een gezin, bijvoorbeeld, om een uurtje te spelen?
Daisy
Zelden tot nooit. Er is altijd zo’n gereserveerdheid. Soms kan ik het wel begrijpen omdat mensen soms zeggen van: “Ja, maar we willen jou daar niet mee lasten,” of zo. Maar er is ook denk ik, toch een soort … Wantrouwen is misschien te sterk uitgedrukt, maar toch een soort oordeel van: “Ja, jij weet niet hoe het is.”
Dat merkte ik ook zelfs in die vriendenkring vroeger, toen ik nog met mijn ex-man samen was, die hadden allemaal kinderen. Maar ik heb dat zo zien groeien. Dus in het begin hadden we allemaal geen kinderen en dan begon de één na de ander kinderen te krijgen en dan werd ik daar inderdaad een beetje buitengeduwd.
De moeders onder elkaar waren dan voortdurend bezig over de kinderen en dan kon ik bijna zelfs niet meer deelnemen aan het gesprek of zo. En dan ben ik heel vaak dan bij de mannen gaan staan, want de mannen hebben het dan niet over de kinderen.
Kathelijn
Ook zo typerend.
Daisy
Die zijn dan blij dat ze eventjes niet met de kinderen bezig hoeven te zijn en gaan dan onder hun eigenlijk gewoon leuke dingen doen. Of weet je wel, dat is een heel andere dynamiek.
Nu, ik denk niet dat het in elke vriendenkring zo is dat er zo’n groot onderscheid wordt gemaakt, maar ja, het valt mij wel vaak op. Het is soms moeilijk om dan nog contact te houden. Of ik moet dan de ouders apart zien in een hele andere setting waarin het niet echt uitgenodigd is om over gezin of kinderen of dat soort dingen te praten, maar waarin er dan andere dingen worden gedaan. Dan heb je weer die connectie.
Maar het is vreemd dat je dan alleen met dat stuk van hun leven die connectie zou mogen hebben, of zo.
Kathelijn
Ik denk dat je daar wel echt een pijnlijk, maar ook wel een belangrijk stuk aankaart, waar we ook misschien wel wat meer bewustzijn over mogen hebben. Dat we verder kunnen kijken dan alleen maar andere ouders of familie. En dat dat juist een mooie aanvulling kan zijn, om af en toe mee te helpen.
En jij hebt natuurlijk… Jij brengt natuurlijk weer iets anders mee. Je hebt andere inzichten en daarvan is te leren… Ja, dat is voor een kind alleen al gewoon een meerwaarde. Ja, dat is ook een mooie, van ja: Hoe kunnen we elkaar daarin meer vinden? Hoe kunnen we elkaar daarin meer betrekken?
Daisy
Juist, ja.
Kathelijn
Ik zal heel eerlijk zeggen: Ik zou, denk ik, ook niet zo snel uitreiken naar iemand die geen kinderen heeft, heel eerlijk.
Daisy
Dat is interessant.
Kathelijn
Ja, daar open je wel iets interessant.
Daisy
En natuurlijk, het kan wel zijn — want ik heb bijvoorbeeld poort 40 drie keer geactiveerd — dat ik ook wel een beetje een uitstraling heb van: Ja, is goed, maar niet te lang. Of: Ik moet kunnen terugtrekken.
En ik weet in de realiteit bij veel ouders is dat dat stukje van ‘je kunnen terugtrekken’ soms bijna niet mogelijk is. Of dat er heel veel oplossingen voor moeten worden bedacht om dat te kunnen doen. En bij mij is dat zo’n belangrijk gegeven in mijn leven.
Ja, dat is voor mij een normaliteit van: Ja, ik kan wel engage’en of betrokken zijn of iets doen voor de community, maar ik moet mij wel kunnen terugtrekken op een gegeven moment. En als het niet krijg, ga ik het ook echt pakken. Maar ik zou dat bijvoorbeeld nooit doen met een kind, omdat dat kind natuurlijk niet begrijpt: Ja, wat gebeurt er hier? Op diezelfde manier als ik het soms met volwassenen moet gaan doen, want volwassenen kunnen voor zichzelf zorgen. En als het nee is, is het nee. Met kinderen moet je dat natuurlijk anders aanpakken. Maar soms denk ik inderdaad dat ik die uitstraling wel heb van, “als puntje bij een paaltje komt, kunnen we er misschien niet op rekenen,” of zo.
Maar ja, dan wordt de keuze voor mij gemaakt en dat stukje klopt niet. Dat stukje klopt niet.
Kathelijn
Nee, en dat heeft ook weer te maken met verwachtingen die je dan hebt. En als jij voor jou, in ieder geval, daar afspraken in maakt, als het maar een uur of twee uur is, dan heb je nog steeds genoeg tijd om je terug te trekken. Maar goed, het moet natuurlijk wel voor iedere partij kloppen.
Maar het is wel een interessante, ja, om daar ook meer bewust van te zijn. Ja, maar niet-ouders, die zijn dan bewust of door omstandigheden geen ouder geworden, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze niks met kinderen te maken willen hebben.
Daisy
Ja, inderdaad. Want eigenlijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, lijkt het. Of je nu kinderen hebt of niet. Maar ja, dat we allemaal precies nu op zoek moeten gaan naar: Hoe gaan we hier doorheen navigeren? Hoe ga ik het doen? Alle vragen eigenlijk.
Omdat we merken dat de oude manier gewoon niet meer werkt en de situatie gewoon voor, ik denk, toch wel quasi iedereen onhoudbaar is geworden. Want ik denk zelfs mensen die het geld hebben, die voelen volgens mij ook dan weer een gemis op andere gebieden. We zitten allemaal erin, punt. Er is geen ontsnappen aan. En troost is natuurlijk dat we dan allemaal op zoek zijn en op die manier mekaar wel kunnen ontmoeten, misschien.
Kathelijn
Ja, en ook zeker in het ouderschap. Van: Hoe ga je hiermee om? Hoe doe jij dit? Hoe pak jij dit aan? Daarin kunnen we van elkaar leren. Bijvoorbeeld, je hebt een niet-energie Type kind waarvan je voelt: Oh, deze kan nu echt niet naar school, want het is moei, het is niet ziek, maar het is gewoon moe. Dat kan een school niet altijd accepteren. Hoe ga je daarmee om? Wat doe jij? Hoe heb jij dat aangepakt?
Daisy
Ja, inderdaad. Alleen al dat gevoel van er niet alleen voor te staan in de struggles en de challenges die je tegenkomt. Als je al weet van: Oh, die heeft dat ook en die worstelt daar ook mee.
Kathelijn
Hoe zijn zij daarmee omgegaan? En hoe kan ik dat doen? En is dat correct voor mij om dat zo te doen? Of zijn er andere dingen? En ja, daarin denk ik echt dat we elkaar meer mogen… Maar ja, dat zou mijn wens zijn dat we elkaar daarin meer kunnen vinden en elkaar kunnen supporteren.
Daisy
Juist. Nog één vraag: Hoe is het voor jou om een Manifestor als kind te hebben?
Kathelijn
Heel leuk. En uitdagend. Ja, ik vind het zo waardevol om het te weten en het terug te zien. Ik vind het echt fascinerend om te zien wat er allemaal uitkomt en wat voor creaties daar ook uitkomen. Dat ik echt denk: Wauw, wat een power zit daarin.
En tegelijkertijd zijn er super veel uitdagingen. En ik vind de grootste uitdaging dat zij niet gegidst wil worden. Want ja, dan denk ik: Ja, maar hallo, doe het zo of zus.
En ik zal een voorbeeldje geven. Soms zie ik, kan ik echt zien: Ja, er is een rustperiode nu nodig. Die rust is nu nodig. Dan zeg ik dat, of dan geef ik hints. Maar die worden dan niet aangenomen. En dan vind ik het lastig.
Ik denk: Ja, maar het is toch lekker om al eerder naar bed te gaan? Het is toch lekker om langer in bed te blijven liggen? Maar dat kan je dus niet vertellen. Dat vind ik wel een ingewikkelde…
Maar tegelijkertijd zijn er zoveel… Ja, en ieder kind heeft natuurlijk z’n gave dingen. Ik vind die kleine creaties die er dan soms uitkomen, die vind ik echt fascinerend om te zien. Maar ook hoe die dingen achterlaten, dat vind ik wat minder leuk. Toen had ik net alles opgeruimd en dan kijk ik en dan staat er opeens weer een heel postkantoor met hoe we dingen moeten doen, of een hotel. Of dan is er weer iets helemaal neergezet en dan denk ik echt: Oh, ja.
Daisy
Er is iets begonnen, maar het wordt dan wel niet afgewerkt als in opgeruimd.
Kathelijn
Nee, precies. En dan ja, dat zijn de uitdagingen weer.
Daisy
En dan kan je niet het Generator-kind aan het werk zetten om de opruiming te doen?
Nee, stout van mij.
Kathelijn
Die wordt altijd al meegetrokken. Wil je meespelen? Ja, het is allebei heel anders. Ik heb inderdaad een Manifestor-kind en een Manifesting Generator-kind en dat kan echt verschillen in voelen en zien. En het is allebei super leuk. Het is echt heel leuk en uitdagend. Maar dat heeft iedereen met een kind.
Daisy
Ja, het is alles steeds super fijn dat we via Instagram dan zo die kleine snippets uit jouw dagelijkse leven kunnen volgen, waarin je dan inderdaad de situatie schetst met de kids en hoe je daar dan mee omgaat en wat je vooral ook ziet als Projector van: dit Manifestorkind en dat Manifesting Generator-kind. Dat is heel boeiend om te zien.
Ik denk dat veel ouders waarschijnlijk ook nood aan hebben om dat inkijkje te kunnen hebben van: Oh, ja inderdaad, zeker vanuit dat Human Design oogpunt.
Kathelijn
Wat echt een uitdaging is, een belangrijk onderdeel van het ouderschap vanuit Human Design, is dat je ieder kind dus ook anders behandelt. Dat is een uitdaging. De oudste die een Manifestor is, krijg die maar eens eerder naar bed om zich even te ontdoen van de Sacrale energie. Terwijl het Sacrale kind eigenlijk gewoon nog wel twee uur op kan blijven, om nog rond te springen. Ja, dat is moeilijk. Dat kan je bijna niet verkopen aan je kinderen.
Daisy
Juist, ja. Dat weet ik nog van toen ik als kind opgroeide. Ik ben Projector, mijn broer is Generator en ik was meestal wel blij met de tijd dat ik mijn bed in kon. Maar mijn broer als Generator dan totaal niet. En dan hield hij mij nog een uur of twee wakker, door spelletjes te spelen in bed. Dus dan raakte ik evengoed nog uitgeput.
Kathelijn
Ja, dat zijn de uitdagingen voor jou en jouw broer. Want jouw broer had nog die energie, dat motortje wat nog gewoon moest lopen en hij moest naar bed.
Daisy
Juist.
Kathelijn
Ook echt wel een uitdaging voor een Generator. Want ja, als je niet moe bent, ja sorry, maar dan … Misschien kan die pas om 10 uur of 11 uur naar bed, ook al is het kind pas acht of negen.
Daisy
Juist.
Kathelijn
Dat is lastig voor ouders, want je wil ook gewoon even zelf, je wil ook gewoon even je eigen ding doen.
Daisy
Ja, want mijn moeder was er heel strikt in. “Dit is het uur dat je gaat slapen.” En dan raakte zij natuurlijk volledig gefrustreerd dat er nog lawaai boven was voor een uur of twee. En dat ze dan een paar keer naar boven moesten komen om ons terug in ons bed te leggen. Maar ik kijk er nu wel positief naar.
Kathelijn
Ja, maar dat zijn dus ook zo mooie dingen van: Hoe doe je dat dan? Waar we elkaar dan in kunnen supporteren van: Hoe pak jij dat aan? Wat werkt bij jullie en wat werkt niet bij jullie? En zou dat bij mij kunnen werken of niet? En daar ervaren in te delen, daar hebben we allemaal baat bij.
Daisy
Oké, Katelijn. Waarvoor kunnen mensen dan bijvoorbeeld bij jou terecht? En hoe kunnen ze jou dan vinden?
Kathelijn
Ja, ik heb binnenkort een website die online komt. Daar kan je mij vinden, dat is kathelijnbrouwers.com. Daar kan je je aanmelden voor de nieuwsbrief. En verder kun je mij op Instagram vinden. Alhoewel, ja, Instagram is natuurlijk ook een sociaal medium waar we allemaal enerzijds voor zijn en anderzijds ook weer onze struggles mee hebben. Zeker als niet-energie Types. Daar post ik wel regelmatig wat. En ja, zo kun je mij vinden.
Dan kan je mij een berichtje sturen of je kan een afspraak maken, kun je ook mijn aanbod zien. Ik denk dat ik dat nu ook tussen de regels toch best wel vaak heb laten vallen. Helemaal niet met opzet trouwens, absoluut niet met: Oh, dat is met voorbedachte rade, maar ik kijk er heel erg naar uit om met ouders een supportgroep te creëren waarin we juist op de thema’s die we vandaag ook hebben besproken elkaar kunnen ondersteunen. Ja, dat zou voor mij wel mooi vinden. Dus mocht je daar interesse in hebben, stuur me dan vooral een berichtje.
—
Vond je dit waardevol?
Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal
0 reacties