In deze podcast-aflevering deel ik een stukje uit mijn Living Your Design-cursus: over de specifieke niet-zelf thema’s van de ongedefinieerde Centra, en hoe ze ons op het pad kunnen zetten van lijden naar wijsheid. Daarin deel ik ook heel wat van mijn eigen ervaring met deze niet-zelf gedragingen, de pijn die daaronder kan liggen en de heelheid die spontaan kan plaatsvinden als we ons openstellen voor nieuw bewustzijn rond dat gehele, natuurlijke proces dat zich voor ons ontvouwt als we aanwezig leren zijn in ons eigen leven.
Smaakt dit naar meer?
Dan kan je een kijkje nemen op deze pagina om meer te leren over deze bijzondere cursus van Ontwaken in je eigen, uniek design, de eerste stap in het officiële Human Design-onderwijs, maar doorgegeven via mijn unieke filter.
Hieronder vind je de transcriptie en de bijhorende slides van deze podcast-aflevering.
—
Transcriptie
En dan kunnen we het een beetje gaan samenvatten, zodat je toch die ongedefineerde thema’s, die centra thema’s, die ons in ons niet-zelf duwen, dat je daar makkelijk toegang toe hebt, om dat terug te vinden, die informatie. Want dat is toch wel een heel belangrijk gegeven. Dat bewustzijn van hoe dat niet-zelf opereert via onze ongedefineerde en open centra, namelijk dwangmatig proberen te repareren wat niet kapot is. Het gevoel van “er is iets mis met mij en ik moet dat oplossen.” Of datgene wat inconsistent is, consistent proberen te maken, zodat ik eraan kan vasthouden, zodat ik me zelf ermee kan definiëren.
Maar zo werkt het niet. Dat is echt het niet-zelf. Dus die inconsistentie is deel van ons ware zelf. Die consistentie waar we naar op zoek zijn, is geen deel van ons ware zelf, maar eerder van ons niet-zelf. Dat probeert zich daaraan vast te houden. En dat creëert natuurlijk een heleboel extra lijden en heel veel weerstand in ons leven, dat we eigenlijk liever niet hebben.
—
Niet-zelf thema’s van ongedefinieerde centra
Dus als we terug even gaan kijken naar het Hoofdcentrum, dan gaat dat niet-zelf thema over denken aan wat niet van belang is, of niet denken aan wat belangrijk is. Allerlei vragen die in je opkomen, waarvan je de druk voelt om die allemaal te moeten beantwoorden. Maar veel daarvan is misschien helemaal niet belangrijk en dan mis je misschien net de dingen die wel belangrijk zijn. Dus de energieverdeling zit daar weer niet goed.
In het Ajnacentrum gaat het over zekerheid veinzen, doen alsof je zeker bent en ook intellectueel defensief zijn. In plaats van gewoon te ontspannen in het niet-weten, of het niet hoeven te weten, of niet zeker te hoeven zijn, gaan we ons vasthouden aan valse zekerheid en worden we heel defensief als dat wordt aangevallen, of als mensen daar weerstand tegen bieden, of dat in vraag stellen.
En het G-centrum gaan we op zoek naar liefde en richting en proberen we een soort identiteit te vinden om ons aan vast te houden.
En in de Milt gaan we dus vasthouden aan wat niet gezond is, zodanig dat we dat vals gevoel van veiligheid kunnen vasthouden ook. We zijn dus eigenlijk op zoek naar een consistent gevoel van veiligheid, daar waar het niet consistent aanwezig is. En vasthouden aan ongezonde, niet-correcte dingen is een manier om dat te doen.
In het Sacraal gaan we natuurlijk zodanig opereren, dat we niet weten wanneer genoeg genoeg is. Dus we kunnen niet stoppen, we kunnen niet afronden, we kunnen geen rust pakken. We blijven maar doorgaan en doorgaan tot in de uitputting.
In het Wortelcentrum staan we onder druk en gaan we altijd haastig reageren en actie ondernemen om van die druk af te komen. Gejaagdheid, gehaastheid, stress.
In het Solar Plexus gaan we confrontatie en waarheid vermijden.
In het Ego- of Hartcentrum gaan we allerlei beloftes maken om onze eigenwaarde, of onze waarde, hoeft nog niet eens eigenwaarde te zijn, maar gewoon waarde, te bewijzen. En daardoor gaan we allerlei competitie aan, bijvoorbeeld. Of gaan we risico’s nemen.
En in de Keel gaan we aandacht proberen trekken om iets te kunnen manifesteren of iets te kunnen uitspreken, ongeacht de timing en of het gepast is of niet.
Dus dat zijn de belangrijke thema’s. Misschien hier en daar nog iets anders verwoord dan in de keynotes in de vorige slides [refererend naar eerdere video’s uit Living Your Design], zodat je er op verschillende manieren kan naar kijken en misschien de taal vindt die bij jou past en waarvan jij het gevoel hebt: Dit begrijp ik, hier kan ik iets mee.
—
De pijn die wordt blootgelegd als we stoppen met niet-zelf gedrag
Maar wat gebeurt dan natuurlijk; dan creëren we allerlei lijden in ons leven. En dat is natuurlijk heel lastig.
Dit is trouwens een slide, of beter, een slide gebaseerd op een slide van mijn mentor uit Living Your Design, Amy Lee van Human Design Collective. En zij heeft ook heel veel geëxperimenteerd met die niet-zelf thema’s en hoe dat dan werkt en wat er dan gebeurt als we enerzijds natuurlijk proberen vasthouden aan dat willen consistent maken van wat niet consistent is.
Dan merken we: er komt heel veel weerstand in het leven, er komt heel veel lijden in ons leven. En dan heeft ze ook geëxperimenteerd met het feit — want zij zit al meer dan 14 jaar in haar experiment, op dit moment. Zij heeft daar ook mee geëxperimenteerd en in de zin van: Wat gebeurt er dan eigenlijk als we stoppen met proberen datgene wat inconsistent is, consistent te maken? Als we daarmee stoppen, wat gebeurt er dan?
En zij ervoer dat als je stopt met dat dwangmatig handelen, om wat inconsistent is, consistent te maken, dan ontdekken we eigenlijk de instabiliteit die aanwezig is, of de pijn, of het lijden. Want het is niet zo dat, als je stopt met dat niet zelfgedrag, dat alles dan opeens goed is. Nee, wat er dan eigenlijk gebeurt — dankzij dat experiment van Amy, dankzij het feit dat zij daarover deelde en vertelde, hoe zij dat ervoer, kon ik dus inderdaad ook begrijpen dat als je daarmee stopt met dat niet-zelf gedrag, dan kom je eigenlijk in de kern van je pijn, of de kern van je lijden.
En dat zorgt er natuurlijk wel voor, van: enerzijds krijg je het gevoel: Oh nee, de situatie is nu nog erger. Dat komt omdat die niet-zelf gedragingen eigenlijk allemaal coping-mechanismen, overlevingsmechanismen, -strategieën, noem maar op, zijn, om te voorkomen dat we de pijn gaan voelen, die daaronder ligt, die eigenlijk de oorzaak is van al die copingstrategieën en overlevingsmechanismen.
Dus als je dat patroon doorbreekt van die niet-zelf gedragingen, dan heb je nog altijd natuurlijk te dealen met die pijn die daaronder zit. Je zou kunnen zeggen: de oorspronkelijke pijn die ertoe leidde dat je al dat niet-zelf gedrag ging vertonen. Dat je al die copingstrategieën ging ontwikkelen.
En iedereen heeft die. Iedereen heeft niet-zelf gedragingen. Iedereen heeft die coping- en overlevingsstrategieën en -mechanismen. Bij de ene staan bepaalde strategieën misschien meer op de voorgrond, de ander gaat er misschien nog anders mee om. Maar het zijn allemaal niet-zelf gedragingen en iedereen heeft ze.
En sommige thema’s staan misschien meer op de voorgrond in jouw leven en andere thema’s, daar heb je misschien niet zoveel last van. Maar het is allemaal te herleiden tot een soort pijn die we allemaal wel voelen, maar die dus door die verschillende thema’s bepaalde smaak of nuances krijgen. Een bepaalde, hoe kun je dat zeggen? Een bepaalde “kleur” krijgen.
Denk dus niet dat als je stopt met dat niet-zelf gedrag — wat op zich al een behoorlijk accomplishment zou zijn, een behoorlijk resultaat zou zijn als je daarin slaagt om dat te doen. De vraag is: hoeveel keuze hebben we daarin? Want de processen zijn processen en we hebben daar niet altijd zoveel controle over, over hoe dat loopt. Alles gebeurt op een bepaalde manier en het leven ontvouwt zich op een bepaalde manier, dat je dan denkt van: Oh, oké, nu ben ik er door. Joepie, en nu kunnen we ons ware zelf leven.
Als je ergens leest op een website of je komt iemand tegen die met Human Design werkt en die zegt: “Ja, ik leef mijn design al en zo.” Ja, dan mag je dat wel met een flinke korrel zout nemen, want er zijn zo goed als geen mensen, voor zover ik weet, die echt hun design helemaal leven.
We zitten allemaal in dit schuitje van deconditioneren voor de rest van ons leven. Maak je geen illusies en het gaat inderdaad niet over die bestemming. Het gaat over de reis zelf, over dat proces en dat proces zien ontvouwen.
Weet je nog dat Passagiersbewustzijn?
Achterover leunen en genieten van het uitzicht.
En natuurlijk, mensen genieten vooral als het uitzicht fijn is. Maar probeer maar eens te genieten als het uitzicht helemaal niet aangenaam is. Daar ligt ook net de uitdaging om ook daarvan ergens, klinkt misschien raar, te genieten. Om toch daarin te ontspannen en te zien dat ook dat onaangename deel is van dat proces dat we moeten doorlopen om inderdaad uiteindelijk veel meer gedeconditioneerd te zijn en dus ook veel meer ons ware zelf te leven.
Maar we komen allemaal die pijn tegen. Onvermijdelijk.
Je kan het niet omzeilen, er zijn geen shortcuts.
Zoals helemaal in het begin toen ik zei, waar Human Design eigenlijk voor dient en wat je ermee kan en wat Human Design eigenlijk inhoudt, waar het voor bedoeld is: ja, het is niet een trucje om die pijn overboord te kunnen gooien en opeens de rest van je leven gelukkig te zijn of zo.
Nee, absoluut niet. Het is net een manier om je meer bewust te worden van die pijn, zodat er ook een soort heling kan plaatsvinden, zodat je jezelf niet langer in de weg staat van door het proces te gaan. Een proces dat van nature zich ontvouwt. Maar dat je misschien toch enigszins kan tegenwerken. Als je vanuit de mind, de mind aan het stuur probeert te zetten van een voertuig.
—
De potentieel onderliggende pijn per centrum
Wat gebeurt er als we stoppen met die niet-zelf gedraging van denken aan dingen die niet belangrijk zijn, of niet denken aan dingen die wel belangrijk zijn? Wat er dan gebeurt is dat we beseffen dat er dingen zijn die we niet kunnen uitvogelen en dat er soms geen antwoorden te vinden zijn. En daarin kan een groot ongemak liggen, een lijden liggen zelfs, een pijn liggen. Namelijk dat je misschien, ja, ooit iets hebt meegemaakt waarin het niet kunnen geven van een antwoord geleid heeft tot een pijnlijke of zelfs traumatische gebeurtenis. Waardoor je dus al die copingstrategieën toepast.
Maar het hoeft zelfs niets groots te zijn. Zelfs een schijnbaar kleine situatie, die we als onaangenaam ervoeren in de kindertijd, kan al een behoorlijke grote reactie aan copingstrategieën en overlevingsmechanismen triggeren. Waar we dan later weer komaf mee moeten maken.
Dat kan daar onderin liggen. Eigenlijk niet in staat zijn om de antwoorden te vinden, of dat we iets niet kunnen begrijpen, hoe hard we ook ons best doen.
En in het Ajna, weet je nog? Daar ging het over zekerheid veinzen, onder andere. Maar ook defensief worden, intellectueel defensief worden. Stel nu dat je stopt met dat gedrag? Wat je dan gaat ontdekken is dat je misschien mentale angst hebt en een soort onzekerheid voelt over jezelf, een onzelfzekerheid. En dat kan heel lastig zijn om mee te dealen.
Dat kan ook weer verwijzen naar een soort pijn of een situatie die je ooit hebt meegemaak, waarin je dus echt getriggerd werd in iets niet goed kunnen conceptualiseren, bijvoorbeeld. In het lastig hebben om begrip te vinden of een inzicht niet te hebben. Een zekerheid te missen waardoor de grond onder je voeten verdween. Terwijl die zekerheid misschien verwacht werd van jou of zo. Kan van alles zijn. Vul het zelf in naar wat jij voelt. Als je even terugkijkt op je leven. Wat eventueel een trigger kan zijn waardoor je die mentale angst ervaart, of die onzelfzekerheid.
En het G-centrum gaat over dat zoeken, niet-zelf gedrag van het zoeken naar richting en liefde en identiteit. Als je daarmee stopt, dan word je wel geconfronteerd dat je misschien verloren loopt of zonder een gevoel van richting door het leven beweegt. Dat kan lastig zijn, zeker als je verondersteld wordt van een richtingsgevoel te hebben, een sterk richtingsgevoel te hebben, of heel veel mensen afhankelijk zijn van de richting die jij uitloopt. Lastige dingen alweer.
Pijn van bijvoorbeeld niet te mogen zijn wie je bent. Misschien heb je daar ooit iets in meegemaakt of zo, waardoor je nu met dat niet-zelf gedrag probeert die pijn te vermijden. Er zijn ook weer meerdere mogelijkheden bij elk thema. Want iedereen is uniek, iedereen heeft ook unieke ervaringen, unieke manieren van in het leven te staan.
Dus de vraag is eerder: Wat roept dit bij jou op binnen dat thema?
En ja, de lijst kan heel lang zijn, maar hier staat ze dus samengevat, zodat we het in een overzicht kunnen houden.
Bij de Milt, weet je nog? De Milt houdt vast aan dingen die niet gezond zijn. De open Milt, de ongedefineerde Milt Om dat gevoel van valse zekerheid te krijgen, dat je veilig bent, bijvoorbeeld.
Stel dat je dat gedrag wegpakt, dat je dat niet-zelf gedrag laat vallen en je gaat niet langer vasthouden aan dingen die ongezond zijn. Ja, misschien merk je dan dat je teruggeworpen wordt in jouw angst om te overleven. Zo van: Ja, maar hoe ga ik dan overleven? Dat angstig en bezorgd zijn daarover. Hoe moet ik dan dealen met ziek zijn, bijvoorbeeld? Of ja, hoe kan ik er dan voor zorgen dat alles oké gaat met mij? Want je kan je niet langer afleiden met dat niet-zelf gedrag van vasthouden aan dingen.
En misschien was jouw leven ooit in gevaar. Dat kan. En merk je bij jezelf op dat de manier waarop je het hebt afgehandeld, dat dat misschien niet de manier was waarop je dacht dat je dat zou aanpakken. Of misschien heeft ook het feit dat jouw leven in gevaar was en dat jouw leven dus op dat moment voorbij had kunnen zijn, een soort existentiële angst in jou naar boven gehaald. Waardoor je dus al die copingstrategieën ontwikkeld hebt om dat te kunnen afdekken. Dus ja, die angst, die kan daar zitten en daar heb je dan toch nog mee te dealen. Je kan er niet van weglopen.
Het Sacrale centrum, weet je nog? Niet weten wanneer genoeg genoeg is. Dat is het niet-zelf gedrag. Dat is dus die keynote, dat thema van een ongedefineerd Sacraal centrum dat niet gezond opereert. Ja, als je daarmee zou stoppen, als je nou op tijd zou stoppen met werken en voldoende rust zou nemen, dan ga je misschien ontdekken dat dat niet-zelf gedrag misschien een manier was om om te gaan met eigenlijk dat gevoel van diepgaand uitgeput te zijn, van altijd maar beschikbaar te moeten of te willen zijn.
Het kan, dat je, bijvoorbeeld, als kind al een soort verzorgende rol had omdat één van je ouders ziek was of mentale problemen had, of weet ik veel, een verslaving had of zo. En dat je daardoor eigenlijk in een soort… Ja, een soort van doorgeschoten bent in doen, doen, doen, doen, doen, doen, doen. Beschikbaar zijn. Omdat je van alles moest opvangen als kind, dat eigenlijk een ouderrol was. Maar ja, je ouder was er niet, om die dingen te vervullen. Dan ga je het zelf doen. Of moest je het zelf doen, had je geen andere keuze. En ja, dan is het moeilijk om dat uit te zetten, want dan word je weer geconfronteerd met het feit dat die ouder misschien er niet voor jou was en dat jij dus heel veel dingen moest doen die eigenlijk al niet bedoeld waren voor jou als kind, waardoor je ook niet meer kind hebt kunnen zijn.
En hoe ongelooflijk uitgeput je je eigenlijk al voelt sinds die tijd. Dat je eigenlijk constant op het randje staat van instorten, maar je kan er niet naar kijken. Dus dat niet-zelf gedrag zorgt ervoor dat je nog kan blijven functioneren. Ook al zal er uiteindelijk wel een einde aan komen. Op een gegeven moment geeft je lichaam gewoon op. En dan word je sowieso geconfronteerd met die uitputting, maar ook met het feit dat je dingen doet die je misschien niet zou moeten doen en waar het vandaan komt. En dan moet je nog met die pijn kunnen dealen. Mijn ouders waren er niet voor mij. Ik heb het allemaal zelf moeten doen.
Ik durf niet vertrouwen op de ander dat die iets voor mij gaat doen, bijvoorbeeld. Of ik moet opereren in een Generatorwereld met Sacrale energie, maar ik heb die energie niet. Dus hoe ga ik dan zorgen dat er brood op de plank komt? Dat kan ook leiden tot allerlei forceren en doen, doen, doen, doen, doen, doen. Alles hangt dan af van jouw verdiensten. Hele zware thema’s natuurlijk.
In het Wortelcentrum, weet je nog? Haastig zijn, gejaagd zijn, stress, zo snel mogelijk om van die druk af te komen.
Als je daarmee stopt, als je nu zou ontspannen in het moment en wachten in plaats van haastige beslissingen te nemen of actie te ondernemen, dan ga je misschien beseffen dat je anderen niet kan bijhouden en dat een burn-out eigenlijk om elke hoek aan het loeren is. Dan besef je misschien dat jouw energie ontoereikend is en dat het je nooit zal lukken om dat checklistje af te vinken in de tijdspanne dat je dat zou willen doen. Dat je de drive mist.
Dat kan ook weer allerlei angsten opwerpen. Dat kan ook allerlei pijn naar boven brengen, waardoor je misschien liever in dat niet-zelf gedrag blijft, want dat is makkelijker. Dan hoef je niet met die pijn te dealen. Maar ja, je weet: vroeg of laat loopt het toch verkeerd af en kom ik in die burn-out terecht. Dus beter om te dealen met die pijn en beter om te dealen met hoe moeilijk het is om dat niet-zelf gedrag om te gaan draaien naar iets wat ware-zelf gedrag is.
—
De heldenreis
Je ziet het, het is een weg. Het is een weg. Het is echt een heldenreis. Human Design is niet voor “watjes.” Ik wil maar zeggen, het is niet zo dat, omdat je kennis hebt van je design, dat alles opeens op z’n plek valt en je leven is alleen maar rozengeur en maneschijn. Integendeel, je moet toch nog door dat proces. Je moet toch nog door die pijn. Alleen, dankzij Human Design, kan het gebeuren dat we ons veel meer bewust worden van die pijn, waardoor ook gedragsverandering mogelijk is, waardoor transformatie mogelijk is, waardoor we inderdaad dichter bij ons ware zelf komen.
Maar dan hebben we nog niet de garantie dat ons leven beter zal zijn. Daar gaat het ook niet om. Het gaat over: je leven wordt dan wel echter, want je bent echt aanwezig met je bewustzijn bij wat er zich afspeelt. Daar gaat het om.
Maar er zullen waarschijnlijk nog altijd nare dingen gebeuren en je wordt waarschijnlijk nog voortdurend geconfronteerd met niet-zelf gedrag en met al die lastige thema’s en die pijn die daaronder ligt.
Het is niet iets wat je eventjes zo op een week of een maand of een jaartje opgelost krijgt. Nee, het is een levenslange reis die we aanvatten met onszelf. Het is een reis die niet echt een bestemming heeft. Want je zou kunnen zeggen: de menselijke incarnatie, het leven van een mens in een lichaam, of het leven van een ziel in een lichaam, is net om die reis te ondernemen. En de bestemming, de bestemming is eigenlijk gewoon de dood toch?
De dood heft alles op. De dood heft ook dat lijden op en die pijn op. Dus dan hebben we zo een soort van… Als je het zou zien als een soort van game, dan zou je kunnen zeggen: Iedere incarnatie is een soort van level met een evolutie en we kunnen telkens naar een nieuw level of zo. En de dood is gewoon het punt waarin één level is uitgespeeld en we naar het volgende level gaan.
Maar dan mag je het weer niet gaan zien als: We gaan telkens een leveltje hoger. Dat is niet zo. En niet elk level wordt afgewerkt voor de dood. Dus soms moeten we meerdere levens doen over één level, lijkt het. Maar krijgen we dan weer een andere configuratie om met bepaalde thema’s op de voorgrond te gaan werken en andere thema’s dan misschien weer meer op de achtergrond en noem maar op.
Maar het komt er ook neer, de dood is geen, of beter, de bestemming is geen oplossing voor dit schijnbaar probleem. Want de reis is niet een probleem dat opgelost moet worden, of die pijn is niet een probleem dat opgelost moet worden. De pijn is er om ervaren te worden. Het is wat ons menselijk maakt. En zonder die pijn, zouden we niet in deze incarnatie zitten, zouden we die pijn ook niet kunnen ervaren, maar gaan we gewoon terug naar de totaliteit.
En natuurlijk, terug naar de totaliteit, ja, dat kan die natuurlijk een bestemming zijn. Er zijn mensen die dat willen en die niet langer in deze incarnatie willen zitten met al die pijn en al die moeilijke dingen en complexiteit en noem maar op. Maar we omschrijven die mensen meestal als… suicidaal. Dus dat lijkt mij ook niet iets wat ik hier wil gaan promoten. Maar eerder, de boodschap hier is eerder: je hebt het leven. Dus waarom niet van dit leven “tussen aanhalingstekens “genieten”? Of leren hoe je van dit leven kan genieten met alles wat erbij hoort, eerder dan zo snel mogelijk hieruit geraken?
Dat is het eigenlijk.
—
Het vernuft systeem van het lichaam en wat bevroren is ontdooien
Oké, Solar Plexus. Weet je nog? Solar plexus is: waarheid vermijden, confrontatie vermijden, people-pleasing. Stel nu dat je daarmee zou stoppen. Stel nu dat je niet langer mensen zou plezieren om je geliefd te voelen, om aardig gevonden te worden, maar dat je zegt van: Oké, oké, leven, ik geef me over, laat maar zien wat hier onder zit.
Dan zou het kunnen zijn dat je ontdekt dat je misschien… Ja, dat emoties jou overweldigen. En ja, dat reactiviteit heel erg deel uitmaakt van hoe je door het leven beweegt. Of dat je zelfs helemaal niets voelt, dat er een soort gevoelloosheid is, of een soort leegte, waar je heel moeilijk mee om kan, want dat kan ook heel pijnlijk voelen. Een soort gevoelloosheid, numbness, zoals dat noemen in het Engels. Emptiness, leegte, ergens rond zweven, maar niets om op aan te haken, geen passie, ja, dat kan heel lastig zijn. Melancholie ook.
Ja, dat kan ook weer een gevolg zijn natuurlijk van emotioneel niet mogen zijn wie je bent, bijvoorbeeld. Je emoties niet mogen uitdrukken. Dat je ouders daar raar op reageerden of verwachten dat je altijd beheerst was. Of “jongens huilen niet.” Of “echte mannen, die moeten hun emoties altijd onder controle hebben.” Of “je bent een vrouw, je bent veel te emotioneel.” Niet serieus genomen worden in je emoties, noem maar op. Waardoor je dus ofwel heel slecht omgaat met emoties als in: je raakt onmiddellijk overweldigd. Of je wordt heel erg reactief.
Dat is verschrikkelijk om te ervaren. Daar wil je zo snel mogelijk aan ontsnappen. Je wilt daar zo snel mogelijk resolutie voor.
Of het kan zijn dat je gewoon niet meer in staat bent om te voelen omdat je alles zo hard hebt moeten onderdrukken dat je er gewoon niet meer bij komt. Dat alles leeg aanvoelt en gevoelloos. En dat je daar als het ware in moet gaan ontdooien. Overweldigd en reactief zijn is dan te veel vuurenergie en gevoelloos en leeg is eigenlijk bevroren zijn in dat centrum.
Dat je dan ook weer moet dealen met bepaalde pijn of traumatische ervaringen waardoor je zo bent beginnen omgaan met je emoties en waardoor dat niet-zelf gedrag dus een manier werd voor jou om te kunnen copen, om te kunnen functioneren nog als mens.
Terug contact maken met je gekwetste kind en voelen wat er te voelen valt. Ook als dat emoties zijn die al 10, 20, 30, 40, 50, misschien zelfs 60 jaar oud zijn en die je nog altijd niet hebt toegelaten te voelen en te omarmen en te integreren. Dat kan beangstigend zijn, om terug te leren voelen. Want de kans is inderdaad dat er een soort sluis wordt opengezet en je overspoeld raakt.
Maar ik kan zelf zeggen vanuit eigen ervaring — maar natuurlijk, voor mij is het nog anders als gedefinieerd Solar Plexus; ik heb makkelijk praten — maar ik heb bijvoorbeeld een jaar geleden iets heel heftigs meegemaakt, waaronder mijn huwelijk dat stuk liep op een zeer onverwachte manier, voor mij althans. Mijn man is vreemdgegaan en wou met die vrouw verder en ik wist van niets. Hij had blijkbaar al heel lang besloten dat ons huwelijk niet meer werkte, maar heeft daar nooit iets over gezegd.
Dus ik viel echt van het ene moment in het andere moment in een soort zwart gat. En ik raakte in een soort shock dat een aantal weken heeft aangehouden trouwens, waarin ik niet kon eten, niet kon slapen, niet kon functioneren, om dan uiteindelijk extreme emoties te ervaren. Verdriet, wanhoop, woede, noem maar op.
Maar elke keer opnieuw heb ik toch gezien, ondanks dat ik dacht dat ik ging sterven op dat moment, zowel in de shock als in de emoties die daarna begonnen te stromen — ik dacht echt dat ik het niet zou overleven. En toch heeft het lichaam, heb ik gemerkt en ervaren — ik heb het van heel dichtbij ervaren, elke dag weer opnieuw in het afgelopen jaar, dat mijn lichaam een vernuft systeem heeft om net zoveel emotie toe te laten, als dat ik aankan, als dat ik kan verwerken, lijkt het.
Dus zo’n rouwproces, waarin je dan door al die emoties uit moet, ook bijvoorbeeld bij het verlies van een geliefde, is er zodanig in gemaakt: het lichaam zorgt daar zelf voor dat je door het proces gaat op een welbepaalde manier, waardoor je het wel overleeft. Dat is heel straf, als ik daarover nadenk, hoe ik dat heb ervaren.
Terwijl, het is de mind die geen vertrouwen heeft in dat proces en denkt dat het daar iets mee moet doen. Of denkt dat het dat niet gaat overleven, want het weet niet hoe dat proces werkt. Het kan niet vertrouwen hebben in iets… De mind kan geen vertrouwen hebben in iets wat de mind niet kent. Dat is heel moeilijk. Dus ik heb keer op keer moeten leren mijn mind bijna te negeren zelfs. Laat die mind maar panikeren en toch mij overgeven aan het proces.
En er zijn veel momenten geweest dat ik zelfs geen andere mijn keuze had dan me overgeven aan het proces omdat het nu eenmaal zo heftig was dat de weerstand van mijn mind gewoon doorbroken werd. Als er een heftige emotie naar boven komt, dan had ik niets… Ik had geen andere optie dan die emotie toe te laten. Maar het probleem met minder heftige situaties of situaties die heel lang geleden zijn gebeurd, die als het ware bevroren zijn geraakt qua emoties in ons systeem, dan is het lastiger, omdat die mind wel nog heel veel invloed op ons kan uitoefenen. Want die emoties zijn op dat moment niet zo heftig, waardoor we steeds opnieuw de controle kunnen terugpakken, mentaal. Of vanuit dat niet-zelf gedrag.
Maar eens je dus aan die emoties raakt, dan… Ja, ik zou zeggen: je mag er op vertrouwen, maar ik kan het niet voor jou invullen. Dit is mijn ervaring. Mijn ervaring is dat we dat we eigenlijk niet zoveel zorgen hoeven te maken over dat overspoeld worden, omdat het lichaam daar dus een systeem voor heeft. Het lichaam heeft daar een proces voor, om ervoor te zorgen dat we dat we daar doorheen komen, dat we dat overleven. Dat dat overspoeld worden nooit zo erg wordt dat we eraan doodgaan of zo, of dat we het niet overleven. En daar heb ik echt op leren vertrouwen door mijn ervaring met dat intens rouwproces van het afgelopen jaar.
Maar die emoties en die pijn, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
En het is ook zo dat je het niet moet gaan opzoeken. Het is niet omdat je weet van: Oei, ja, ik ben nu gestopt met die niet-zelf gedraging en nu kom ik op dat thema uit met de pijn die daaronder ligt. Wat moet ik nu doen om die pijn te kunnen gaan doorvoelen? Nee, daar hoef je niet naar op zoek te gaan. Het leven doet dat als vanzelf al. Het leven gaat jou in situaties brengen waarin je uitgenodigd wordt om een stuk van die pijn te gaan voelen. Telkens weer opnieuw, telkens een laagje dieper. Dus je hoeft het niet op te zoeken. Het komt vanzelf naar je toe, als je het toelaat. Dat is vooral de clue, merk ik.
Maar kijk, dus er kan ook heel wat aan de hand zijn, onder die niet-zelf gedragingen van dat Solar Plexus-centrum, dat ongedefineerd is.
—
Niet-waardig of onzichtbaar
En in het Ego/Hart, daar gaat het natuurlijk over die competitiestrijd, over jezelf moeten of willen bewijzen aan jezelf of de ander. Als je nu zou stoppen met dat gedrag, met beloftes maken en dat willen nakomen, of met jezelf willen bewijzen, om een manier te vinden om jezelf waardevol te vinden, of je eigen waarde op te krikken — als je daar nu mee zou stoppen en niet langer goedkeuring en bevestiging gaat zoeken buiten jezelf, dan ga je misschien merken dat je jezelf eigenlijk voortdurend aan het vergelijken bent. Dat het bijna is alsof je geen andere keuze hebt, alsof je niet weet hoe je je anders moet verhouden tot de ander.
Of dat je misschien zelfs nijd voelt, jaloers bent, het moeilijk hebt om de ander succes te gunnen. Zeker als je het zelf niet ervaart. Of omdat je een soort van tekort of schaarste ervaart. Als de ander succes heeft, dan neemt dat weg van mijn succes of zo. Dat kunnen allemaal onderliggende thema’s zijn, die leiden tot een soort pijn die daar onder ligt misschien.
Van: misschien werd je niet gezien, misschien mocht je niet de ruimte innemen die jou toekwam. Misschien heb je altijd in een inferieure positie gezeten en voelde je je volledig machteloos tegenover je primaire verzorgers, of mensen in autoriteit of zo. Of misschien heb je in armoede geleefd en voelde je dat je daardoor… Ja, dat het leven daardoor heel moeilijk was en vreesde je misschien voor je overleving, dat soort dingen. Of hadden je ouders bijvoorbeeld een favoriet kind, je broer of je zus of zo, en werd jij niet echt gezien, waardoor er een natuurlijk soort jaloezie ontstond, wat heel normaal is. Maar waardoor je dus eigenlijk wel het gevoel kreeg dat je je moest gaan bewijzen om gezien te worden, of geliefd te worden en liever te verdienen. Die thema’s dus. Die kunnen dus leiden naar de pijn die daaronder zit, als je stopt met dat niet-zelf gedrag.
En dan in de Keel, ten slotte, weet je nog? Aandacht trekken. Ja, kan daar onder liggen, als je nou zo stoppen met aandacht trekken, dat je dan opeens beseft: Oh nee, ik ben onzichtbaar. Niemand ziet mij.
Of je staat eigenlijk voortdurend onder druk om iets te zeggen terwijl je niet weet wat of eigenlijk niks te zeggen hebt. Dat je eigenlijk constant aan het forceren bent om te spreken en te doen. Omdat dat nu eenmaal verwacht wordt. Dat kan ook een link hebben met alweer een soort pijn, omdat… misschien verwachtte je vader heel veel van jou. Moest je in de wereld staan, je leven maken, moedig zijn en dingen najagen, kansen grijpen, actie ondernemen en niet wachten tot de dingen naar je toe kwamen.
Of misschien, zoals bij mij, had je heel veel mensen met een gedefinieerd Ajna en een Keelverbinding, die altijd weten wat te zeggen, die heel sterk kunnen argumenteren, intellectueel gesprekken kunnen voeren, mensen onder tafel kunnen praten, terwijl jij met een ongedefineerde Keel daar zo aan tafel zit en er wordt van jou verwacht dat jij ook een soort van sterke… hoe zeg je dat? Iemand die sterk argumenteert, die sterk in een rede is, een redenaar. Want je moet je mening kunnen verkondigen, want anders gaan mensen een loopje nemen met de waarheid of noem maar op.
Het kan van alles zijn, het kan ook gaan over doen, maar het kan ook gaan over je expressie doorheen je praten, of zelfs zelf-expressie, wat geleid heeft tot een soort traumatische ervaring, of pijn die je geleden hebt door onzichtbaar te zijn, niet gezien te worden, dat jouw bijdrage niet gewaardeerd werd of niet erkend werd. Al dat soort thema’s.
—
Van lijden naar wijsheid
Dat je dus eigenlijk met die pijn nog te dealen hebt, ondanks het feit dat je misschien er wel in slaagt om even dat niet-zelf gedrag op te heffen. De pijn is daar nog. Maar uiteindelijk is het ook zo dat eens we die niet-zelf gedragingen, eens we daarvan gaan deconditioneren, eens we die conditionering gaan beginnen loslaten die niet bij ons hoort, zoals bijvoorbeeld dingen meer consistent proberen maken die inconsistent zouden moeten zijn. Of niet meer proberen te zijn wie we niet zijn. Een ander persoon willen zijn, dan we zijn. Als we daar in slagen om daar steeds meer van te deconditioneren en dat los te laten en steeds meer te gaan ontspannen in wat er is, ook al is die pijn daar — die je niet zo op één, twee, drie kan oplossen, maar deel is van een levenslang proces van loslaten eigenlijk; doorvoelen en loslaten, daar doorheen gaan, daarvan leren, transformeren, transmuteren, al dat soort dingen; dat gebeurt vanzelf. Dat is eigenlijk het proces dat we leven noemen, want het leven zal ons steeds uitdagen om te deconditioneren en steeds meer uitdagen om ons ware zelf te leven.
Dan… doorheen dat proces en misschien zelfs al doorheen die eerste zeven jaar van deconditioneren, van het moment dat je in je experiment stapt en actief, of beter actief, ja, actief aan de slag gaat met het volgen van je Strategie en het eren van je Autoriteit, of tenminste een begrip begint te ontwikkelen van wat dat is, want het is niet zozeer dat je dat allemaal naar de hand kan zetten, zo van: En nu ga ik eens mijn Strategie volgen en mijn Autoriteit eren. Nee, zo eenvoudig is het niet. Daar hebben we het later nog meer over.
Maar het is wel, zoals ik al in het begin zei, Human Design gaat over bewustzijn, weten dat er een Strategie is die jou kan helpen om weerstand te elimineren in je leven, weten dat er een Autoriteit is die eigenlijk beslissingen voor jou maakt, zodat jij die beslissingen niet vanuit de mind hoeft te maken. Dat jij op een bepaald traject zit via die Magnetische Monopool, die aan het stuur zit, en je je daar alleen maar aan hoeft over te geven, dan ga je ook wel merken dat er deconditionering plaatsvindt.
En in die eerste zeven jaar kan het zomaar gebeuren dat je dus door het proces van deconditioneren, nieuwe ruimte vindt. En dat je inderdaad ook steeds meer gaat vertrouwen en je steeds meer gaat overgeven aan die innerlijke Autoriteit.
Ook hier, Amy heeft hier een prachtige slide gemaakt, waar ik de mijne op heb gebaseerd, die dan vertelt over: Wat is dan de wijsheid die we kunnen ontdekken en cultiveren en integreren via onze ongedefineerde centra?
Dus we hebben dat proces van bewust worden van niet-zelf gedragingen naar: misschien hier en daar is dat niet-zelf gedrag, merken we dat we op momenten dat gedrag kunnen loslaten. Maar dan zien we: Oei, daar zit toch nog pijn. Oei, ik kan de pijn niet ontwijken. Ik moet daardoorheen. Dat is dus deel van dat deconditioneringsproces.
Dus het is niet zo dat het in stadia verloopt; het gebeurt tegelijkertijd. Zo’n proces is niet logisch, zo’n proces is niet een stappenplan of zo, dat je kan volgen. Nee, het is iets wat het leven van nature aan jou ontvouwt en het gebeurt op, ik zou bijna kunnen zeggen, niet-logische manieren, “slordige” [messy] manieren.
Net zoals we kunnen zeggen: een rouwproces heeft misschien wel verschillende stadia, maar in de praktijk lijkt het dat al die stadia tegelijkertijd gebeuren en door elkaar, of zo. En de ene keer staat dit thema op de voorgrond en de andere keer dat thema en soms twee, drie thema’s tegelijk. En dan ja, en soms heb je dan het gevoel dat er niets gebeurt.
En dat is nu eenmaal eigen aan zo’n proces, dat je dat dus niet kan manipuleren, beïnvloeden, beheersen of controleren. Je moet je er aan overgeven; dat is de enige manier. En dat overgeven aan dat proces is al een proces op zich. Alles is eigenlijk een proces. Dat is nu eenmaal de natuur van het leven.
Ja, dan merk je dat, tegelijkertijd met het bewust worden van dat niet-zelf gedrag, je ook merkt dat er momenten zijn dat dat niet-zelf gedrag er niet is. En dat je dan die pijn ontdekt, of wat daaronder ligt ontdekt en ook daar doorheen beweegt, procesmatig. Tegelijkertijd ga je ook merken, of kan je je ook bewust worden van een nieuwe ruimte die ontstaat en van een soort vertrouwen in iets, in dat proces beter, waar je eigenlijk zelf niets aan hoeft te doen. Alleen het observeren, het bewust worden daarvan, of het bewust zijn daarvan, is eigenlijk al voldoende. Want het beweegt uit zichzelf.
Het proces verloopt uit zichzelf van, zeg maar: van punt A naar punt B. Je hoeft daar niets voor te doen. Het is simpelweg de aard of de natuur van het leven en hoe meer je je daar voor openstelt en aan overgeeft, wat een proces an sich is, hoe meer je merkt dat inderdaad de dingen lopen zoals ze lopen. Er is een vernuft systeem aan het werk; er is een bepaalde mechanica aan het werk doorheen ons design, doorheen onze vorm.
En de mind denkt dat die daarboven staat, maar is daar onderdeel van. Die staat daar helemaal niet boven. Dan gaat de mind eigenlijk een nieuwe rol innemen, waardoor er ook nieuwe ruimte ontstaat, want je gaat steeds minder je zorgen maken; je gaat steeds minder je bemoeien; je gaat steeds minder energie verspillen aan proberen dat het stuur in handen te krijgen.
En dan merk je dat, in die nieuwe ruimte, er ook een uitzicht komt. Je kan door de ramen naar buiten kijken en je kan zelfs genieten met momenten van wat je ziet en ervaart, of je zelfs verwonderen over hoe iets zich ontvouwt of hoe dat er uitziet en wat er gebeurt en waar je bent. En ja, het kan ongelooflijk zijn. Ik krijg er zelfs kippenvel van, nu ik erover zit te vertellen. Ik heb zelf al van die momenten ervaren.
Maar verwacht niet dat dat iets is wat je kan vasthouden. Dat is ook deel van het proces. Het is een dans. Je danst ermee. Het ene moment zit je daarin en voel je dat helemaal, wat ik vertel. En het andere moment lijkt het alsof je het weer helemaal vergeten bent en je helemaal weer in dat gedrag zit van: controle, het stuur vastnemen, bla bla, al die niet-zelf gedragingen die opeens helemaal terug zijn en alles daartussenin. Dat is ook deel van het leven, dat we ook daarin op reis zijn, als het ware.
—
Wijsheid doorheen de open centra
Dus als we dan gaan kijken naar: wat is dan die wijsheid die we kunnen ontdekken?
Dan kunnen we bij het Hoofdcentrum bijvoorbeeld ontdekken dat we eigenlijk open zijn voor inspiratie en de vrijheid hebben om niet te hoeven denken, of ons allerlei vragen te stellen of antwoorden te gaan vinden. We kunnen gewoon genieten van inspiratie die naar ons toe komt en genieten van de vrijheid om momenten te hebben dat we helemaal niet aan het denken zijn. En dat we niet bezig hoeven te zijn met allerlei antwoorden te vinden op vragen. Dat ook niet alle vragen voor ons bedoeld zijn.
Het Ajna, het ongedefineerd Ajna, die ontdekt misschien een soort open mindedheid, een soort flexibiliteit en vrijheid om niet zeker of zelfzeker te moeten zijn. En kan je die onzelfzekerheid omarmen? Kan je het niet-weten omarmen? Het niet-weten kan zo verwonderlijk zijn, maar kan zo een ontspanning geven ook. Een ontspanning om het niet te hoeven te weten.
Kan je het voelen als ik het vertel, dat het ene heel veel spanning en weerstand kan teweeg brengen, namelijk het niet-zelf gedrag, en altijd zeker moeten zijn, altijd antwoorden op vragen moeten vinden? Oh, dat brengt zo’n ongelooflijke spanning in mijn lijf teweeg als ik daaraan denk. En eens je dat niet-zelf gedrag begint te herkennen en steeds meer open staat voor het voelen van de pijn die daaronder ligt en dan merkt dat er nieuwe ruimte komt, dan merk je misschien: Oh, wat is het toch fijn om niet zelfzeker te moeten zijn, om ook gewoon onzeker te mogen zijn met momenten en dat dat helemaal oké is. En dat je niet alles hoeft te weten en dat je niets die een bepaalde mening hoeft te hebben. Ja, dat soort dingen. En dat je het ook gewoon niet hoeft te weten. Fijn toch?
Dat kan voor een gedefinieerd Ajna als compleet alien of horror klinken. Maar we spreken hier over ongedefineerde centra, dus over die inconsistentie, die veranderlijkheid in die centra, dat helemaal anders opereert dan bij een gedefinieerd centrum.
En in het G-centrum ontdekken we dan misschien dat we de vrijheid hebben om niets of niemand te hoeven zijn. We kunnen allerlei rollen aannemen, maar we hoeven ons daar niet in vast te zetten. We kunnen gewoon zijn wie we zijn op het moment dat we zijn. Punt.
En niemand hoeft ons in een keurslijf te steken en we hoeven ons niet te meten aan rollen en identiteit en wat het ook allemaal is. En we hoeven niet een bepaalde richting uit te gaan, of iets te kiezen, of voorkeuren te hebben. Dat hoeft helemaal niet, voorkeuren waar we aan vasthouden.
Misschien hebben we nu een voorkeur voor iets, maar vijf minuten later kan het alweer anders zijn. En misschien hou ik nu van bananen. Oké, maar misschien morgen niet meer. Helemaal oké. Go with the flow, zou je kunnen zeggen.
En dan die Milt: open voor loslaten.
Dat is een moeilijke. Loslaten dat je niet moet weten hoe te overleven. Loslaten dat je niet moet weten hoe gezond te zijn. Dat je niet bovenop je gezondheid moet zitten de hele tijd en allerlei strategieën moet bedenken om gezonder te worden. Of dat je moet vasthouden aan een bepaald dieet. Het kan heel veranderlijk zijn.
Misschien is dit vandaag goed voor jou en is morgen dat goed voor jou. Maar wat vandaag goed was voor jou, kan morgen misschien al niet meer goed zijn voor jou. Dat soort loslaten, dat soort openstaan voor alle mogelijkheden eigenlijk. En jou te laten leiden door Strategie en Autoriteit, om te weten welke mogelijkheid correct is voor jou in dat specifieke moment en met wie. Dus dat soort loslaten.
Sacraal: de vrijheid om te stoppen en energetisch flexibel te zijn. Als mensen spreken over: jij bent lui, want je werkt niet genoeg, of je werkt niet hard genoeg, dan zou ik mijn middelvinger opsteken. Ik zou het natuurlijk niet doen, zo ben ik niet. Maar een inwendige middelvinger. Mijn vinger opsteken en zeggen: Ja kijk, dat is jouw ritme, maar dit is mijn ritme en mijn ritme is flexibel, veranderlijk. De ene keer kan ik een hele dag bezig zijn met iets en niet moe worden en de andere dag heb ik nergens zin in en de energie is er niet, dus ik plak gewoon aan de tv en ik kijk een Netflix-serie en voilà, helemaal oké.
Er zijn natuurlijk heel veel complexe thema’s, zoals: er moet toch geld, je moet toch geld verdienen, je moet toch zorgen voor die en die en die? Zo simpel is het niet. Het is een soort proces, zoals ik al zei, stapje voor stapje leren we ons steeds meer over te geven en vinden we ook creatieve oplossingen. We gaan eigenlijk op creatieve manieren omgaan met bepaalde problematiek en thema’s waardoor we toch ons ware zelf veel meer kunnen zijn en steeds minder moeten compromitteren.
Dat is ook deel van dat proces dat je niet hoeft te gaan opzoeken. Je hoeft niet nu oplossingen te bedenken. De oplossing komt naar jou toe. Dat is ook deel van dat proces dat je een bepaald bewustzijn creëert, waardoor je je ook bewust wordt van mogelijkheden en oplossingen en creativiteit daarin, in dat thema. Zodat het misschien wel lukt om op één of andere manier voldoende geld te verdienen, om voor je gezin te kunnen zorgen. Er kan van alles in gaan verschuiven.
Voor jou is dat een veranderlijk gegeven. Het is geen vaststaand gegeven. We zoeken vaak naar die standvastigheid en die zekerheid. Maar die standvastigheid en die zekerheid is meer voor een gedefinieerd centrum, niet voor een ongedefineerd centrum.
Dus als je ongedefineerd bent, dan ga je daar niet consistent mee om en is er ook geen standvastigheid. Dus je leert omgaan met die flexibiliteit en je wordt creatief in die flexibiliteit. En dat wil niet te zeggen dat je daardoor straatarm zal worden en het dak boven je hoofd verliest, of opeens uitgestoten wordt uit de maatschappij, omdat je niet bijdraagt of zo. Dat hoeft niet zo te zijn. Het kan ook helemaal anders uitdraaien. Meestal draait het uit naar iets wat je onmogelijk met de mind had kunnen voorzien of bedenken. Dat is nou net de overgave en de verwondering.
—
Leven als een slak
Wortelcentrum: open voor vertragen, rust en niets of minder doen. Je hoeft je helemaal niet te haasten. Die rat race, laat andere mensen die rat race maar lopen. Mensen die er voor ontworpen zijn. Ook al wordt het een beetje bepaald voor iedereen dat we dat eigenlijk zouden moeten doen. Maar er zijn best wel manieren om daar niet aan te hoeven meedoen en gewoon te onthaasten en traag maar comfortabel door het leven te bewegen.
En op sommige momenten ervaar je dan wel een drive, maar het is niet consistent. Soms ervaar je wel een passie, maar het is niet consistent. Soms ervaar je wel ambitie, maar het is niet consistent. Je kan er niet op vertrouwen, je kan er niet aan vasthouden. Dus eigenlijk mag jij vertragen, rusten, heel veel rusten en ook vaak niets doen of minder gaan doen.
Hoef je dat allemaal te doen? Nee toch? Hoeveel dingen doen we niet terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is? Moet je zoveel tijd spenderen op social media? Moet je echt al die taken van dat takenlijstje nu vandaag afgevinkt hebben? Dat soort dingen.
Natuurlijk, je brengt dan wel offers. Jouw huis zal misschien vandaag niet zo proper zijn zoals dat je wil, maar het kan morgen ook nog. Dat soort dingen.
Je zal merken dat er zijn best wel wat mensen die eigenlijk ontworpen zijn om behoorlijk traag door het leven te bewegen. En dan is de maatschappij, de snelheid van de maatschappij eigenlijk ondraaglijk. En er zijn steeds meer mensen die voelen dat de snelheid van de maatschappij eigenlijk niet te verdragen is, onmogelijk te volgen is eigenlijk. Dus dat zegt ook wel iets over die snelheid in vergelijking met het unieke design dat we hebben. Er zijn mensen die ontworpen zijn om snel te opereren, maar dan nog is er vaak ook een soort paradox, zo’n element dat dat tegenspreekt, waardoor we soms ook een beetje in een ongemakkelijke spagaat terechtkomen.
En wederom worden we dan uitgedaagd om Strategie en Autoriteit te volgen en niet te gaan proberen uitvoeren met de mind: Hoe moet het nu en hoe snel en wanneer? Dat soort dingen. Dat is niet aan de mind om te beslissen. Het is aan de Strategie en de Autoriteit. En wat het vandaag zegt, wat vandaag volgens de Strategie en Autoriteit correct is, kan morgen helemaal anders zijn.
—
Emotioneel neutraal
Het Solar Plexus: vrij om de confrontatie aan te gaan of niet.
Dus je hoeft niet altijd de confrontatie aan te gaan. Je mag gerust de confrontatie uit de weg gaan wanneer het wijs is om dat te doen. Een conflict dat niet bedoeld is voor jou om in vermengd te raken, daarin moet je je ook niet gaan bemoeien, want dan weet je dat er miserie komt. Soms is het wijs om je net te verwijderen uit zo’n situatie en die confrontatie niet aan te gaan of zelf de lont uit het kruidvat te halen.
En je hebt ook de vrijheid om emotioneel neutraal te zijn. In die zin van: je hoeft niet mee te gaan op die emotionele golf van pijn en plezier en terug en alles er tussenin, die gedefinieerde Solar Plexi elke dag, elke minuut van elke dag, elke seconde van elke minuut van elke dag van een leven ervaren. Vermoeiend, overweldigend, lastig, moeilijk, drama. Jij hebt vaak geen boodschap aan dat drama.
Dat is nu wel een oordeel natuurlijk. Emoties zijn er om gevoeld te worden, dat wel. Maar jouw leven hoeft niet zo emotioneel te zijn. Emoties zijn vooral om door je heen te laten stromen en er uit te leren. Te leren wat wijs is als het gaat over omgaan met emoties. Je onderdrukt ze niet, je overdrijft ze niet, je wordt niet reactief, je vermijdt niet de confrontatie wanneer je die zal moeten aangaan. Dat is wijs leren omgaan met emoties.
Maar an sich ben jij niet dat emotionele wezen dat voortdurend op die golf op en neer gaat. Jij bent eigenlijk gewoon emotioneel en wordt emotioneel, of er wordt, hoe moet ik dat zeggen? Je wordt emotioneel in beweging gebracht, vooral door de ander. Maar stel dat het mogelijk zou zijn om op een onbewoond eiland te gaan wonen en geen invloed te hebben van de planetaire transits, dan zou je misschien merken dat je eigenlijk zoiets hebt van: Nee, oké. Ja, neutraal. Fijn, maar niet uitgesproken vreugdevol, of niet uitgesproken pijnlijk. Of… Ja, alles is gewoon oké. Ik ben oké, cool. Alles kits.
Zo dat gevoel, daar mag je gerust een tijdje in zijn. Daar is niets mis mee. Dus je mag emotioneel neutraal zijn. Je hebt die vrijheid.
—
Uniekheid is onvergelijkbaar
En het Ego/Hartcentrum: vrij van vergelijking, dat is een hele moeilijke. En open voor opgeven.
Open voor opgeven is: je hoeft geen beloftes te maken en die dan na te moeten komen. Wees gewoon slim, wees gewoon wijs en maak de beloftes niet, maar zeg gewoon: “Ik kan niets beloven.” Of: “Ik wil dit wel voor je doen, maar ik kan iets beloven. Ik wil dit wel afwerken tegen die tijd, maar ik kan niks beloven. Ik wil graag wel eens met jou naar dit of naar dat gaan, maar ik kan niks beloven. We zien wel.”
En als dat voor de ander niet oké is, dan is dat duidelijk niet de persoon met wie je zo’n dingen moet afspreken. Dus open voor opgeven wil ook zeggen dat als de wilskracht er niet is, dat je best mag opgeven. Dat wil niet zeggen dat je er volledige de brui aan moet geven, want misschien in een ander moment vind je opnieuw de wilskracht om ermee verder te gaan, dat kan. Maar als er geen wilskracht is, heeft het ook geen zin om jezelf te forceren om alsnog het proberen door te zetten, of af te werken, of wat het ook is. Of te doen wat je zegt dat je ging doen.
Geef op en zie wat er komt. Misschien komt die wilskracht weer terug en merk je dat je weer verder kan. Of dat je dan toch nog met die persoon ergens naartoe kan gaan. Maar wees alert op het maken van beloftes. Wees alert in de afspraken die je maakt. Zorg dat er ergens nog een uitweg is en dat de ander zich daarvan bewust is dat je die uitweg misschien nodig zult hebben. Je kan niets beloven. Er moet een soort openheid blijven.
En vrij van vergelijking is natuurlijk: je hoeft je niet te bewijzen. Je bent hier om gewoon te zijn wie je bent, uniek als je bent. En vergelijking is eigenlijk uit den boze, want iedereen is uniek, dus er is geen vergelijking mogelijk. Van zodra je jezelf gaat vergelijken, ben je aan het veralgemenen en aan het homogeniseren, dan ben je mensen over dezelfde kam aan het scheren, of jezelf over een bepaalde kam aan het scheren.
Die vergelijking, die gaat nooit op. Vergelijking is eigenlijk één van de grootste oorzaken van ons lijden. Omdat we denken dat we iets moeten kunnen wat de ander kan. Al dat soort dingen, waardoor we onszelf enorm onder druk zetten, maar ook vaak de ander onder druk zetten om te voldoen. Ik moet voldoen, dus jij moet voldoen en als jij voldoet, moet ik ook voldoen. Dat soort vergelijkingen, dat hoef je niet te maken.
Je kan ook vrij zijn van vergelijking en in alles en overal en iedereen de uniekheid zien. En dan is er geen competitie, dan is er geen concurrentie, dan is er geen opgeblazen ego nodig. Want elk ego is dan waardevol op zich, zonder dat het iets hoeft te doen om dat te bewijzen. Zonder dat het iets moet doen om die ruimte te verdienen, die je van nature inneemt.
—
De stilte spreekt
En dan de Keel: open voor stilte en dat vind ik een hele mooie, want stilte wordt zo ondergewaardeerd in onze samenleving. Open voor stilte: er gebeurt zo veel in de stilte. Al is het maar dat de stilte een soort pauze kan zijn van al het druk-doen, in al het denken of alles wat er aan de hand is, waardoor bewustzijn kan ontstaan, waardoor een nieuwe ruimte ontstaat, waardoor er ook een hernieuwde verbinding ontstaat met innerlijke Autoriteit, waardoor je terug afgestemd raakt op wie je bent. Omdat, in al dat druk doen en al dat praten, merk je dat je eigenlijk vooral van jezelf verwijderd kan raken als er niet voldoende stilte is.
Als mensen vergeten te ademen, want voor ademen is stilte nodig — en dat is zo’n belangrijk gegeven; dat is een ongelooflijk belangrijk gegeven wat heel oncomfortabel kan voelen in het begin, maar je raakt er wel aan gewend. Ikzelf ben ook een Gene Keys Guide en de Gene Keys is een systeem dat gebaseerd is op Human Design, onder andere, en dat ook een hele grote link heeft met het Chinese I’TJing. De Gene Keys werd ontwikkeld door Richard Rudd, die ook een student was van Ra Uru Hu. Dus origineel begon, of oorspronkelijk begon Richard Rudd vooral met Human Design-onderwijs en uiteindelijk heeft hij zijn eigen systeem uitgebouwd.
En in de Gene Keys hebben we een soort aanpak. De Gene Keysgaat eigenlijk over het contempleren van die thema’s, ook al die thema’s die ik hier opnoem, dan niet weergegeven in de lichaamsgrafiek, zoals we dat hier zien, maar weergegeven in een soort hologenetisch profiel. Dus het is iets anders gestructureerd dan in het Human Design Systeem, maar het heeft heel veel raakvlakken.
En ja, we worden dus eigenlijk in de Gene Keys uitgedaagd om dat te gaan contempleren. Dus eigenlijk ook een soort van pauze te nemen, in de stilte te gaan. En contempleren is dan eigenlijk een soort meditatief denken. Je laat jezelf nog steeds toe van te denken. Het is niet zo dat je je hoofd leegmaakt of zo, zoals in sommige meditaties wel wordt op aangestuurd. Het is ook een soort mindfulness, want meditatie is in vele gevallen ook een soort mindfulness. Maar contemplatie is dat ook. Een soort bewust met je denkvermogen gaan naar je eigen leven, de ervaring van je eigen leven, naar herinneringen, naar gedachten, naar alles wat zich afspeelt in je lichaam aan sensaties, gewaarwordingen, intuïtie, mentale inzichten, noem maar op. Dat je daar naartoe gaat met je aandacht en laat komen wat komt.
En daar hebben we ook een soort aanpak voor, om dat een beetje in goede banen te leiden, als in: de Gene Keys-aanpak. En die spreekt altijd vanuit de stilte, merk ik. Die spreekt niet vanuit het bezig zijn, of vanuit het druk doen, of vanuit het spreken, of denken. En de Gene Keys-aanpak is contemplatie dus enerzijds, onderzoek, inquiry noemt dat in het Engels, dat je dus alles in vraag gaat stellen, want dat kan bewustzijn triggeren, nieuw bewustzijn triggeren, inzichten triggeren. Maar dat je ook geduldig bent en dat je zachtaardig bent voor jezelf, maar ook met de ander.
En dan gaan we ook met elkaar in een soort van gemeenschap, net zoals we dat in Human Design eigenlijk ook doen wanneer we in-aura zijn met de andere persoon en dan vindt er een soort energieuitwisseling plaats tussen twee designs, dat dan eigenlijk een derde design wordt.
In de Gene Keys is er ook een soort, ik zal maar zeggen, een soort cultuur van wat we doorheen contemplatie, dat onderzoek, geduld en zachtaardigheid, wat daar allemaal naar boven komt, wat we dus allemaal ontdekken over onszelf, het leven en die specifieke thema’s ook, dat we dat dan gaan delen met elkaar. Dat we als het ware inspiratie brengen in de wereld door te delen met de ander, te delen met de wereld. En zij hebben dus echt een aanpak ontwikkeld om dat te kunnen doen. Want het probleem is: van zodra twee mensen met elkaar in interactie gaan worden opeens allerlei trauma-responses, overlevingsstrategieën, coping-mechanismen, allerlei niet-zelf gedrag eigenlijk getriggerd, omdat we ook geconditioneerd zijn in de manier waarop we met elkaar communiceren of in interactie gaan.
Dus de Gene Keys heeft er dan ook hard aan gewerkt om een aanpak te ontwikkelen dat ons helpt als een soort van, ja, zou je kunnen zeggen, inspiratie of richtlijn, een wegwijzer naar: hoe kunnen we opnieuw met elkaar in interactie gaan waarbij we ook de Gene Keys-aanpak eigenlijk gaan toepassen op die interactie. Dus het is niet alleen de Gene Keys-aanpak om met die thema’s te gaan zitten; het is ook Gene Keys-aanpak om met elkaar in interactie te gaan op een manier dat er ook bewustzijn, nieuw bewustzijn kan ontstaan.
En dan gaat het echt over: je spreekt niet als iemand anders aan het spreken is. Je wacht tot die persoon klaar is met spreken, met praten. En die persoon geeft aan wanneer die klaar is met praten. Want het kan zijn dat die persoon bijvoorbeeld praat en dan stil wordt. Maar stilte is geen uitnodiging voor de ander om te beginnen praten. Stilte kan nog steeds deel zijn van het spreken van de ander. Alleen spreekt die dan niet met woorden, maar met stilte. En dat was voor mij zo’n eye opener en zo’n uitdaging ook als gedefinieerd Keelcentrum daar ook ruimte aan te geven.
En natuurlijk, als je met elkaar in interactie gaat via een Zoom-chat gesprek, dan is het heel eenvoudig eigenlijk. Iedereen gaat op mute, iedereen zet de microfoon uit, behalve degene die aan het praten is. En pas als degene die aan het praten is, of stil is, in stilte aan het praten is bij wijze van spreken, zijn microfoon uitzet, dat is pas de uitnodiging voor een ander, om zich te unmuten en ook iets te gaan zeggen. Dus dat is een heel boeiend iets waar ik dus al toch al een drietal jaar mee aan het experimenteren ben gegaan en dat ongelooflijke resultaten met zich meebrengt in hoe ik in verbinding kan gaan met anderen. Hoeveel meer je je dan gezien en gehoord voel wanneer je die ruimte ook daadwerkelijk krijgt en kan nemen en kan invullen.
Maar het komt ook weer met verantwoordelijkheid. Hoe lang ben ik aan het woord? Hoe lang ga ik stilte nemen? Wanneer zet ik mijn microfoon terug aan? Weet je, het is zo’n complex gegeven, die interactie met elkaar. Je kan zo ongelooflijk veel leren door ook dat in je experiment mee te nemen en niet alleen individueel met die thema’s bezig te zijn, maar ook te kijken: Hoe gaat dat dan in interactie? Hoe ervaar ik die interactie? Wat gebeurt er als ik stil ben? Wat gebeurt er als ik in de stilte ga zitten, terwijl de ander dat misschien niet doet of zelfs niet kan?
Zelfs vanuit een ongedefineerd centrum kan je een impact hebben op de ander. Het is niet zo dat alleen de definitie impact heeft op de ander, maar het is wel doorheen onze definitie dat we de grootste impact vaak hebben. En het is in onze openheid dat we vaak voorbijgerend worden of niet gezien worden, of niet erkend worden of zo. Dat is wel zoiets.
Maar in een ideale wereld is er eigenlijk geen verschil tussen definitie en openheid, want er zal wijsheid zijn in beide. En die wijsheid zal anders zijn in een open centrum, dan een gedefinieerd centrum.
Dus ja, ik hoop dat ik jou op deze manier toch een beeld heb kunnen schetsen van wat er mogelijk is als je je openstelt voor dat nieuw bewustzijn en die nieuwe ruimte, zonder dat je daar iets speciaal voor hoeft te doen. Want ik zeg nu wel: Ja, de Gene Keys hebben een aanpak bedacht. Die aanpak is ook gekomen door experiment en is ook bedoeld als een experiment. Dus de Gene Keys-aanpak kan je een beetje vergelijken met Strategie en Autoriteit, in de zin van… het is een soort van wegwijzer naar: als je dat eens zou proberen, als je nou eens probeert die Strategie te volgen of Autoriteit te eren, wie weet kom je dan wel op andere ontdekkingen uit dan wanneer je altijd hetzelfde gedrag blijft vertonen.
Want er is ook zo’n uitspraak: Als je steeds dezelfde dingen doet, dan moet je ook geen ander resultaat verwachten.
Ja, dat is hier hetzelfde. Dus die Strategie en Autoriteit, net zoals de Gene Keys-aanpak, zijn er alleen maar om ons te triggeren, iets nieuws te ontdekken over onszelf, waardoor dus ook nieuw bewustzijn kan groeien. Uiteindelijk heb je die aanpak niet nodig, of die Strategie of Autoriteit niet nodig als je in verbinding staat met je ware zelf. En als er niet meer die drang is om wat inconsistent is, consistent te maken, of wat consistent is, flexibel te maken. Ja, dan ben je gewoon jezelf.
En ja, dan moet je helemaal niet een Strategie en Autoriteit implementeren, of een aanpak implementeren zoals in de Gene Keys, om in interactie te kunnen gaan op een gezonde, correcte manier voor jou. Het zijn allemaal maar wegwijzers om jou te triggeren in nieuw bewustzijn, in transformatie, in wat er mogelijk is. En het leven zorgt daar wel voor, dat je daar komt. Maar er moet eerst een soort van open houding zijn om dat toe te willen laten, om in die verwondering te gaan, in die openheid te gaan, jezelf te openen daarvoor, in plaats van op automatische piloot steeds weer hetzelfde te doen en andere resultaten te verwachten, waarvan je eigenlijk al weet dat dat niet werkt.
—
Vond je dit waardevol?
Doneer via Stripe ⊹ Doneer via Paypal
0 reacties