In de eerste jaren van mijn Human Design-experiment liep ik behoorlijk verloren. Ik kwam terecht in iets wat anderen vaak omschrijven als "pop-" Human Design en kreeg daardoor niet echt een solide basis mee. Het werd uiteindelijk een verwarrende ervaring.
En ik was niet de enige met die ervaring.

Door die ervaring heb ik wel geleerd dat er heel veel mensen zijn die verdwalen in de complexiteit van het systeem, in de vele bronnen die online te vinden zijn en iets te zeggen hebben over het systeem, waarbij de ene bron al wel eens de andere tegenspreekt.

Op een gegeven moment was ik het zo moe dat ik zelfs besloot om met Human Design te stoppen. Maar het leven bleef me vertellen dat ik er iets mee moest, of mijn geest daar nu mee akkoord ging of niet. In 2022 belandde ik gelukkig bij het bronmateriaal van Ra Uru Hu, en ook specifiek bij mensen die het bronmateriaal op een pure en integere manier doorgeven. Dat veranderde mijn hele perspectief op Human Design en ik voelde voor het eerst een diepe passie en bewondering voor het systeem.

Sindsdien lijkt het mijn weg te zijn om de eenvoud in Human Design naar

boven te halen en dit op een praktische, behapbare manier met mensen te delen die me uitnodigen en herkennen. Alhoewel ik Human Design zelf tot in de diepte en in detail studeer — iets wat vaak eigen is aan Projectors om een systeem door en door te leren kennen — merk ik dat de kracht van het systeem net in de eenvoud zit. En dat die eenvoud net diepgaand is en leidt tot wonderbaarlijke en duurzame transformaties.
Zelf zit ik dan ook elke dag in mijn experiment, als een manier van leven die uniek is aan wie ik ben.